ја (зам.) - оплакува (гл.)

Валијата му го препрати писмото од мудурот со извесна напомена дека ја истргал војската без да сврти работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во канџи вклештена црно руво на нејзината става... Ја оплакувам природата!
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Влегувала и со часови не излегувала. Дали молитвела, дали коленичела, дали липала и ја оплакувала својата судбина, никој не знаеше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Колку е животот неправеден, - ја оплакував својата зла судбина.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Лисјата умираат без брзање. Ниедна птица не ја оплакува нивната смрт.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Најмладиот најубавата долго ја оплакуваше (Беше толку млада и му беше жена).
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Песот е скоро засипнат да ја оплакува гитарата, нејзиното гаснење.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И кога Толе еден ден дојде во Полчиште, Митра му ја остави пушката и четничките алишта на Бешот, се облече во женски алишта од ќерка му Петра, и отиде кај браќа си во Витолиште, да си ја оплакуна горчливата и несреќна љубов по арамијата Толета. ***
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)