ја (зам.) - погоди (гл.)

Може да не ја погодам, рекла, веќе стара сум, а со стрелањето во капсат може само ќе ја предизвикам за кога ќе ја креваме, или после некогаш, ако ја оставиме овдека, сама од себе да пукне и да убие некого.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во полумракот го гледа нејзиното огрдено лице и си мисли: - Колку е добра и мирна и зошто ли токму неа ја погоди шрапнел и толку лошо ѝ го огрди лицето?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И мисли дали наредното ѓуле ќе ја одмине или ќе ја погоди и дали ќе почувствува болка или веднаш ќе ја разнесе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ретко со едно мавнување да не ја погоди в глава.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Всушност самиот ти си тој што треба да ѝ ја погодиш мелодијата за да можеш да ја чуеш.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Чувствувам дека во таквите разговори тие се во предност: мислите, составени од малку зборови, им се чисти и ја погодуваат суштината.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ако ја погодиш комбинацијата, добиваш сѐ. Условите се добри. Ја вложуваш без многу тупење и, оп, добиваш.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И тоа ме спаси. Ја погодив лозинката.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама си ја погодила мори, Митрејце, ракијава на солта, да ти е алал!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Куршумот да помине покрај главата моја и да ја погоди неговата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мило ѝ е што Дине сѐ уште работи околу бараката, што погледнува на кај неа, што чувствува дека тој сака нешто да ѝ каже, ама не го одвртува патот, не му се приближува, а и тој одмавнува со раката и се откажува од намерата да проговори со неа оти она што сака да ѝ го каже може да ја заболи, може в срце да ја погоди, може во тежина да се претвори оти што значи ова што непознат човек виде во тело на дедо Костадина!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Може не е нашата Македонија! Пусти ние, зар сме можеле да не ја погодиме?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ја погодил со ножот среде срцето. Судот го прогласи за непресметлив, а изгледа и беше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Третото камче не ја погодува целта, паѓа некаде меѓу лудите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Онаа жена престанува да си ги гризе прстите и започнува панично да вика.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секања од гром, трештејќи во неа ѝ ја погодиле утробата... па тој удар пламнал во силен оган... кој сѐ стрештил, сѐ строшил и прснале пламени на сите страни!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Таму ќе бидете најбезбедни и ако бомба ја погоди куќата!“ Така рече. И веднаш замина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Па еднаш си велам: подобро што не знам, што не можам да ја погодам. „Стравот е страшен само за оние што му се плашат“ , си спомнувам на зборовите од Лазора Ночески и се враќам кај Здравко.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да џвака нешто, да се залажува. Ја подзема сламата со јазикот, почнува да ја врти и да ја крцка со забите и мене ми дојдува убаво дека ѝ ја погодив мислата. Магарето само стригнува со ушите и се свртува кон другата страна. Налутено, ко дете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)