ја (зам.) - поздрави (гл.)

Се издиши длабоко, ја поздрави, ги поведе попот, кумот, деверот и брат му Стоја.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тоа им импонираше на дуќанџиите. Почнаа оддалеку да ја поздравуваат, со почит.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Пензионерот потстанува да ја поздрави убавата жена што минува крај него, со внучката.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ја поздравив вечерта, смевосмело, смевозаразно, и си продолжив полетно со озвучените патики и со мами-поглед кошулата во прегратка на средбата, додека ехото на смевопесната ми одѕвонуваше во ушите, со смеа, смеа, смеа, смеа...
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
„Дал бог добро”, ја поздрави Марко. Таа само мрмна нешто и погледа во неговиот фес и турската облека.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Неколку дена подоцна, по една претстава во операта „Гарние“, тој доаѓа позади сцената да ја поздрави, да ѝ честита за прекрасниот настап и ја кани да одат на панаѓур на кој се слави празникот „мајски ден“ слично како во Америка, во едно мало, идилично место надвор од Париз. Таа прифаќа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Модерната, тоа е пред сè пронаоѓањето на смеата, на големата несериозна смеа на Але, Сати, Дишан (Allais, Satie, Duchamp), лудата смеа која ја поздрави Олимпија на Мане (Manet); тоа е онаа комична тегоба што ја произведе таканаречениот „couillarde” период на Сезан (Cézanne); тоа е промоцијата во ранг на херои на двајца идиоти, Бувар и Пекише (Bouvard et Pécuchet); тоа е она славно признание на Рембо (Rimbaud): „Сакам идиотски слики”, итн.; тоа е Paludes или пародијата на младиот Жид (Gide) Prométhée mal enchaîné (Лошо окованиот Прометеј); тоа е жарот на еден Албер Орие (Albert Aurier) кој се бори да објасни дека Гоген (Gaugin) не се изложил на потсмев, како што мислат критичарите, 24 okno.mk сликајќи ги Бретонките во нивните традиционални капи во Борбата на Јаков со Ангелот; тоа е кралството на кралот Иби (Ubu) и неговото merdre.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ја поздравивме сите во еден глас, кога наближивме и мама ни рече - Добровечер - и нѐ праша како сме поминале на роденденот кај Драган.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во градината прво ќе ја поздравеа новите цутови на нејзините цвеќиња, па блесокот на бојата на некој новоузреан плод и, на крајот трите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Ураа, Ураа! - ја поздравија ударната тројка партизаните.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Заминување -пасија- Веќе немаат број деновите: веќе со години се мислам дека морам еднаш одовде да одам и принудена, „за последен пат да ја поздравам Александрија која се губи“.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Се разбира, никој не ја позна, никој не ѝ притрча да ја поздрави.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)