Ја спасувам, Филозофе, главата на брат ми, единствениот мој род на лицето од земјата. За него ја преместувам вселената.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Од ништо веќе не се бојам, оти од кого може да се бои оној што вселената ја преместува потаму?
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Знаеш ли што правам, Филозофе, додека ти спиеш? Ја преместувам вселената.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Мустафа ефенди е оварда кога се работи за наши пари, вели Максим и ја преместува тутуката од десната во левата рака; првин полека, претпазливо, ги симнува панделките од неа, потоа се навалува нанапред и со лицето на дланката на десната рака ја чисти, небаре ја мазни, тревата пред себе.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)