Можело да се претпостави само дека преку нејзиното чело се протегнала уште една брчка, нова и непозната, за капка пот во ноќите на стравот, во ноќите кога повторно ќе си ја прераскаже историјата за оној некој дедо на вториот Онисифор.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Следната сцена што ми ја прераскажа пријателката која го фотографираше приемот, беше како двајца од службата за животно здравје, го одвеле Давид во лудачка кошула, под изговор дека „на кутриот, од неодамна душевно болен, почнале да му попуштаат конците на трпението”, а евидентен доказ за тоа била „запенетата уста која е единствен и непобитен доказ за беснило”.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Така е тоа: маваш со врпал и си ги соборуваш врз глава оревите на вчерашната темница.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Се извлеков! Но мораше да составам цела приказна и да ѝ ја прераскажам до ситница на мајка ми.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Еднаш, по таа чудна ноќ проведена крај заспаниот човек со уништен разум, се обидов во едно друштво да ја прераскажам одисејата на скитникот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Така ние го изгубивме нашиот даровит другар Моне Хенџов-Даров, кој длабоко веруваше во приказната што ја измисли, која можеби и денес со занес ја прераскажува во сјајнита одаи на неговата царска палата.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)