ја (зам.) - седнува (гл.)

— Мори, имаш уста или немаш, ѝ велам и ѝ ги тргам рацете откај мене, ја седнувам до ѕидот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој внимателно ја седнува спроти прозорецот во полупрофил.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа брзо го вовлекува внатре.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Чана ѝ враќа како одјек што може да ја истурка назад низ ходничето Мајче Росо, тук сме, тук! и скокнува од одарчето, ѝ ја отвора вратата, ја седнува крај Митра, а таа стои простум и со очите стигнува до прозорчето, во прозорчето дрвената барака, ама околу неа веќе го нема Дине Бочаровски.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)