ја (зам.) - сонува (гл.)

III Винстон ја сонуваше мајка си.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја сонував: со темни очила, во рацете држи прекрасна, златна статуетка на Буда и сака да ја продаде за ситни пари.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Беше магија што многумина ја сонуваа и сакаа да ја допрат и да ја почувствуваат нејзината убост и мекост.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Шумовите во собата го тераа да мисли на Јана и да ја сонува, не в парк, каква што ја знаеше, туку в кревет со тој црн лекар, одмерен и пресметан дури и во љубовта.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Верувањето дека ја сонувала змијата, а не дека вистински ја видела, целосно почна да ја опседнува.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Можеби тоа било само халуцинација. Дали навистина видела змија? Можеби само ја сонувала, минатата ноќ, рано ова утро.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Додека му помагав на Шукри да го симне орманот низ скалите, помислив – не е нималку чудно што ми се случи да ја сонувам Мајка.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
А поарно беше да не го правев тоа и да ја сонував зелената влага на долината во која ми призна гледајќи празно дека со мене те сврзува нешто повеќе од љубовта.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Оваа моја мисла пајакот ја сфати како прашање.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Не знам дали ја доживеав пролетта или само ја сонував.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Што ми требаше да доаѓам со вас без да им се јавам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Да, но ти знаеш – рече таа – јас ќе добијам таква казна од нив што ни на сон не сум можела да ја сонувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не му требаше многу, од Задругата, што ја сонуваше тој, Змејко, оној таму да го создаде овој свој пекол.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, може ли да се случи навистина утре да биде невеста што ми се претскажа во руво невестинско? (застанува на местото кај што ја сонува и си ја претставува).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ја сонував Султана. Ми ги редеше имињата на даноците кои ги плаќаме. Ослободете се, вели, од даноците.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
А поарно беше да не го правев тоа и да ја сонував зелената влага на долината во која ми призна гледајќи празно дека со мене те сврзува нешто повеќе од љубовта.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш, во детството, очајот го ублажував со верувањето дека тегобноста ќе заврши оној ден кога ќе ја најдам таа друга рака, кога мојата и нечија друга рака, соединети, ќе тргнат заедно низ животот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш дури и ја сонував таа рака, и во сонот ја подавав својата рака кон неа, и мојата рака удираше во ѕидот па се будев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Знам дека сите во семејството најчесто ја сонуваме границата, миговите кога спасоносно ја минувавме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)