ја (зам.) - убие (гл.)

Кога бијат ровја, тој ја подготвува колата, со двата пара прелесни коњи, за да ја стаса ламјата, за да ја убие.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
А се плашевме, со нашите детски глави, ако го спомнуваме често името, дека прва ќе ја земат и ќе ја убијат нашата Сталинка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Козарот со своето поведение и страв покажуваше дека надежта е инстинкт што може да ја убие само мислата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И плач твој немил, некој вака лесно ја убил мајка, како ќе се живеј, твојто срце без татко се стега.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Не стигнав до гробот божји, туку судбината ме доталка тука зашто коработ ни го нападнаа морски ајдути, дружината ми ја убија и патот тука ми заврши.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Така и сториле. Она што се спротивставувало исекле и изгазиле со бесни коњи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лелекот на селата го извлекол тогаш ајдутот Парамон од тајна пештера во која се криел а пред тоа со нож ја убил мечката што му се испречила на пат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Земи чепкај нешто за да ја убиеш досадата... - му дофрли Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тромо се влечкаат затворениците - излегуваат и влегуваат, и бараат шегаџии и веселници во другите кауши, да ја убијат здодевноста и тоа неподносливо вгледување во себе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Имено, тукашните сега се определија за орлите, поточно за оној што сам се реши против штрковите и тврдеа дека тој ја олицетворувал Македонија, која, после, по прогонот на Турците, остана сама да се бори против сите свои довчерашни сојузници, а тие, гнасници, ја убија, односно штрковите го убија јуначкиот орел.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Проклет срам. Ако сакаш да ја соблечеш, треба првин да ја убиеш, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Крмакот ќе ја убие мечката, а ловецот ќе го застрела крмакот, и така со два улова ќе се врати дома, велеше татко.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зошто луѓето се обидуваат да ја убијат оваа нова дисциплина со таква енергија?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
„Проклети затвори; ве истоштил, ви ја убил веселоста, желбата за разговор...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А кога тој сакаше да ја убие, мајка му му рече: „Немој, чедо... Тоа е душата на баба ти... Нѐ посетува...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но не го уби заради тоа што беше лошо, бесно, напротив кон него беше кротко, мирно и послушно, ами го отепа во еден момент на афект, кога тоа ја откопа главата од неговата жена која тој ја убил скришум и ја закопал во градината пред куќата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Очите твои ме гледаат со чудна боја... а јас само са плашам од смртта на мојата душа зошто љубовта не може да те рани и да ја убие душата на почеток, туку тивко, полека. дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку.... дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Еден очаен Убиец на покриви маваше со тупаници по автомобил, пермутирачки повторувајќи ги зборовите: „Ќе ја убијам, брате, ќе ја убијам!“
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
„Зошто си ја убил“, рече Џулија, во полусон. „Не ја убив. Не физички.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А додека да се случи тоа, можеби по илјада години, тие ќе продолжат да живеат, наспроти сѐ, како птици, пренесувајќи ја од тело на тело виталноста што Партијата ја нема и не може да ја убие.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Призна дека ја убил жена си, иако знаеше, а мора да знаеја и неговите испрашувачи, дека жена му е сѐ уште жива.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На извесен начин таа сфаќаше дека и самата е осудена, дека порано или подоцна Полицијата на мислите ќе ја фати и ќе ја убие, но со друг дел од разумот веруваше дека е можно некако да се создаде еден таен свет, во кој можеш да живееш како што сакаш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ќе ја убијам, ќе ѝ ја пресечам главата со нож, ќе ѝ ја симнам од рамената,“ му велеше Азра на Авни, веќе пијана.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
По градот - можеби на два чекора од нас - шета слободно подлецот, кој се заколнал дека ќе ја убие вашата ќерка, а кај нас во семејството владее такво спокојство, кај нас се пишува за лебеди, кај нас машината за пишување чука ли чука...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Да го гледаш и да го молиш и да те моли и двајцата раце сте престорени само да молите нешто да молите Дур да слета морна пеперутка и да те гушка и ти да ја мачиш и ти да ја убиеш со едно молчење на сите камења брат да им бидеш и да гледаш како нестануваш полека кожата како ја пробиваш од себе во попладнето од попладнето во припекот како се сокриваш и пак легнат точно кај што си да се најдуваш и да молчиш.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Го молеше свети Ѓорѓија да ја убие со копјето чумата како што ја убил змијата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Утро да ја земеш и речи ѝ како да ја водиш на теферич, и отведи ја у планината да ја убиеш.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Во борба за невистина нова, душата своја и раката десна ја уби.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
„О, како убиството да е помалку ужасно? Немој да мислиш дека не сум помислила и на тоа. Можеби ја убило копилето кое ја затруднело, ха?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
— Загина, велам, ја убија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А можам и да ја убијам, в раце ми е влезена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ќе ја убијам, да знаеш, еден ден ќе ја убијам! – викна излетувајќи од собата и повторно се залета во мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)