ја (зам.) - фрли (гл.)

Писна Ленка ја фрли мотиката, па кога легна на земји да вришти, да кука...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Чанга гледаше голема несреќа во намерата на новите победници да ја нацртаат на хартија идејата на социјализмот, како план, и да им ја фрлат на луѓето, како нивна последна грешка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се плашеше некој на неговите сакани Балканци, да не им ја фрли во нов облик семката на јаничарската идеја.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
По некое време викна: „Тргај ја кофата!“ Ја истргав и ја фрлив земјата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој поработи уште малку, ја фрли теслата и отиде дома да се поприбере.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Доколку, пак, тоа воопшто и се случи, доколку пилето се најде меѓу решетки - првата грижа и на неговите родители и на сите птици од неговиот род ќе биде која од нив побрзо да му принесе стракче отровна тревка која да ја фрли во кафезот!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Одново на птиците, помислувам, на полското трнарче, помислувам, на тоа одлучно и полетно пиленце на македонските полиња кое не знае за кафезот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Кога Толе допре со очите до Алшари и го виде оџакот од фабриката на златниот рудник, испушти една длабока воздишка, сеќавајќи се на приклучението со Аќифа, а во исто време му излезе пред очи убавата Прочка, која беше ја фрлил во заборав.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Возбуден, тој сербез му ја фрли уздата од коњот на зачудениот анџија, кој играше табла со еден турски заптија пред анот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Евдо толку чекаше да не биде скаран, веднаш стана да ја фрли јадицата во првиот вир.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ја фрлиф секирата настрана и се наведнав над животното.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ја фрли далеку и ме повлече со два прста за нос.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Со познатиот секојдневен негов начин ја фрли цигарата исти како и зеленикавата бубачка и воздивна.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ја фрлив копачката и со полна глава нејасни и испреплетени мисли потрчав кон излезот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но, јастребот не го оставаше, се вртеше во круг околу него, крескајќи толку силно, што Еразмо пребледе, ја фрли вреќата и почна да бега – ни самиот не знаеше каде.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Беше толку изнервиран што ја слече топлата волнена блуза, ја фрли, и гол, само во маица, стоеше на сред студената соба и викаше со висок глас, речиси фалсет. Беше ужасно!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ќе ја фрлев чантата и со трчање ќе слетав назад по скалите.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Мртва… Да ја фрлиш…,“ рече, па ги стави рацете на држачите од столот, како да сака да се поткрене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ќе ја чуваш затворена?“ „Мртва е. Ја прибрав за да ја фрлам.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа се сврте кон мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По извесно време, по далги од убојна тишина и облаци прашина, во миг кога командантот се ежел и кострежел да го сотре и докрајчи Нуне Волта, да ја фрли и изгази, смеле и дотолчи пред сите и на туѓите и на своите, неговата „Пакс-верс теорија“, некаде од длабочината на фронтот, од непријателската страна, се зачуло далечно хорско исполнение на стихови. Стиховите станувале сѐ поблиски.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И после, како и досега, пак ќе ја фрлиме вината на големите сили, кои секојпат излегуваат криви за нашите грешки.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Или сакаш да им ја фрлам в раце на измеќарине како шејтанов курбан.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред да сфати како паднало последното младо стебло (биле исечени за цела зимска седмица), Лозан Перуника го видел предавството на крвта, на годините, на прегладнетоста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа глава, таква, само со сол во ноздрите и во устата и со вешто врзани бравски рогови на високото чело, ја прошетале на врв копје пред тапани и пред сурли по градот; пред стариот вардарски мост ги преплашиле сакатите просјаци и им ја фрлиле на пци скитници.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ќе каже. Ќе ја сечам и ќе проговори.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некој со топук се обидел да го здроби недоречениот стих на Мевлана. Попусто до проклетство. Забите уште повеќе се разголеле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бездруго веќе знаел како морало да се случи: Арсо Арнаутче ја фрлил секирата и, чиниш во пад е, ја повлекол со себе покорената жена кон невидени длабочини, поточно кон земјата од која ќе почне нивното барање на длабочините додека ќе ги сменуваат писоците од уста в уста рамно, од месо в месо; ја видел, трет во тоа збивање, испреплетеноста на змиската игра и со обете раце се фатил за првото стебло како да ќе го искорне; само се лизгал со дланките по мазната кора паѓајќи на коленици и удирајќи со главата во празно како да стресувал од вратот копривно лути гасеници.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Остана така, дури цигарата не зеде да му ги пече прстите, а после ја фрли и загази кон смреките.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Младен од далеку ја фрли капата на разместениот кревет, гласно негодувајќи поради затекнатиот неред во куќата. - Нема, нема!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но ако запалат некго од Турциве, или ако убијат некого, сеедно кого, вината можат да ја фрлат на нас.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Разлутен еднаш ја донесол назад кај нејзините во чергата и заповедал да ја истрижат; нејзината коса ја фрлиле во вирот, а потоа и неа, и Шава, ја фрлиле во вирот, намачкана со смола и со катран и запалена.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Еба ли му ја, дали тој ја фрлил бомбата. Може да е тој.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Им послав на децата. Им ја фрлив рогузината на чардакот, и така им седам, долу, кај нозете, стрежам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ги смукаат, ќе шмрчкаат, ко настинати и ќе ја фрлат лушпата, нескршена.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама јас мислам дека бомбата ја фрлиле селаните кои чувале ноќна стража.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Една ми вели: ќе му ја фрлам на кучињата и тебе не ти ја давам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јон мој го довел Јошета Свирачот само за да му ја фрли гајдата, да му ја изгази.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И обата пати вината им ја фрлија на комитите наши, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Толку со гајдата, сврши нејзиното, вели, ќе ја фрлам на черен да ја гризат молци... Нека прават глувците седела, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ја фрли зад некоја грмушка, зад некој камен и со лазење ќе појде за да ја земе, да ја украде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Доксим Тренчески ја фрли корупката од тиквата, се почеша под капата и слезе долу, во ќеварот. Ние стоиме, чекаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
После ќе се намачам да ја одлепам мастиката, а јас сум виновна што ме мрзеше да ја фрлам во ѓубрето.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ќе си ги стави рацете одзади, можеби тоа беа часови на размислување, ќе ја фрли главата колку може повисоко (ретко некогаш се веднеше кон земјата), - и туку кружи наоколу во дворот како орел што слетал ниско, над земја демнејќи го својот плен.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
После ја фрли влажната крпа на под и се тргна од огледалото - доста, попе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Почнав да копам околу крстот, земјата ми се враќаше назад и најпосле ја фрлив прашалката и почнав со раце да копам, со нокти да гребам и со плачење викав: Мамо, стани, мамо!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа ја фрли кафеавата торба за алатки на подот и му се фрли во прегратка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Добро, седнав и ја фрлив јадицата колку што можев подалеку.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тој ја слече кошулата, ги запрегна донекаде пантолоните, а потоа ја одвитка и ја фрли јадицата во водата долу.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ја симна сликата и ја фрли во ковчеџето.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога најпосле и последната пара ја фрлив, кога виде дека нема веќе ништо во чантата, се згрчи, се фати за градите, офна и се струполи на подот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ја турна на кај огништето и уште малку за големо чудо ќе ја фрлеше во оганот; ја бапна во пепелта и се загна да си го милува Толето, кое веќе врескаше до зајдување.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- А онаа слика од Неткова, она „Есенско цвеќе“. Што бара на паркетот? Кој ја фрлил? - прашав вознемирен.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И, не чекајќи одговор, дојде до кладенецот, ја фрли гуњата од себе и седна на неа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Главно зборуваше за својата голема тага, за тоа како ја будат среде сон гласовите на несреќата; го проколнуваше оној „кој му ја фрли смртта в прегратка“; но како што минуваше времето не забораваше да забележи дека нејзин Ролан таму горе сигурно е задоволен бидејќи на неговата могила секој ден осамнува свежо цвеќе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не забораваше исто така да напомене дека голем бил бројот на оние што го почитуваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Толку се занесе во таа борба со сатаната, кутриот, што во момент на слабост или на лутина, и тоа среде олтарот го изусти и она што никогаш во друг случај не би го изустил за сметка на оној во кого најдлабоко веруваше, ја раздра по сета должина мантијата и ја фрли од себе а потоа, онака разгаштен, се упати кон надојдената река и повеќе не се врати.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Скрез офна така силно, што Цанул се исплаши, ја фрли вилата и избега; Цанулица замалена од страв, стрчна кон Скрез, му ја извади забуцаната вила и му ја изврза раната со шамија за да му ја запре крвта што бликаше на сите страни; го одврза коњот, му помогна да се качи и тргнаа в град на болница.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Така...” ја фрли пушката и избега кон шумата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Му ја фрлија бугарската униформа и му дадоа грчка.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И којзане до кога веселбата ќе траеше, ако на Бандо не му удри лакомијата во пиење: ја фрли чашата и зеде со котле да пие вино; кога го испи котлето, го стави на главата и почна да игра со него: го тресеше на главата, скокаше, сѐ додека некој на шега не го удри со рака котлето; тоа направи: пуф! втона и се навре на главата од Бандо; притрчаа луѓето да му го извадат, да му го истргаат, но беше попусто: тоа беше така заглавено, што ништо не го вадеше; при секој обид да се извади, Бандо офкаше зашто носот и ушите му запињаа и не даваа да излезе котлето; се обидуваа да го скршат, да го расечат котлето, но сѐ беше залудно, зашто при секој удар, Бандо офкаше. Боже, што стана ова, се чудеа луѓето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- А-ха, - тетка ми кимна со главата и забележувајќи една трошка што по грешка останала на масата, се концентрира на неа со погледот и потоа внимателно, како да е мравка и како да ќе ѝ избега, ја приклешти меѓу палецот и показалецот и откако стана, ја фрли во кантата за ѓубре под мијалникот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа стави уште еден залак во уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
По кратко молчење во кое никој не ми понуди објаснување, прашав зошто Кристина ја избркала мачката; да не е некој алергичен на мачки или нешто слично.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Вреснав и овојпат ја грабнав и со двете раце силно ја фрлив накај ѕидот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа тој ја грабна Ане со двете раце за лактите, ја поткрена малку, па пак ја фрли на земја.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја фрли едната рачна граната и во мигот кога сакаше да ја фрли втората, пред него избувна црнина, го облеа топол воздух, во ушите заѕвонија стотици ѕвона.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тап удар на земјата врз кивурот. Тој симна капа, кротко поттурна старец кој стои пред него, се наведна, насобра шепа земја и ја фрли во гробот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Налутен за нешто, веројатно што не го послушав да донесам дрва однадвор, дедо ми ја истргнал книгата од раце и ја фрлил во огнот...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Сето тоа се случуваше во неделата, а веќе во понеделникот - по ручекот, откако телефонот панично ѕвонеше, а мајка ми (по кусиот разговор со тетка Јорданка) ни ја фрли слушалката сета избезумена, и замина со татко и чичко Благоја - соседот, татко ѝ на Величе, во Влае, оставајќи нѐ на чување кај тетка Ленче - мојот живот продолжи да трае без дедо ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ги собра парчињата, ги потокми на купчето кај другите, ја отпаша футата, ги забриша рацете од неа и ја фрли врз отпадоците.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Одеднаш нешто се јадоса и туку ја фрли преку ѕидот во нивјето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Го постигна тоа со тоа што неколкупати на најслабиот играч на масата до кого седеше со нокт му ја чукна картата што тој требаше да ја фрли.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако сакаат да те убијат, ќе ти ја фрлат капата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еднаш кога Билјана ја фрли високо, превисоко, топката удри на асфалтот, но толку силно отскокна та се најде зад оградата, во дворот на новото дете.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)