јас (зам.) - бев (гл.)

Тоа утро јас бев присутна во нејзината близина, и бев будна кога, откако сонцето ја пробуди, се сепна во сонот, протрлувајки ги очите.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Според споменатиот патописец, тој се викал Никола Поцо, а и јас бев Поцо, Симон Поцо.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Откога ги слушнав сите интриги од луѓето и, откога ми кажааа дека и тој учествувал во сето тоа, објаснувајќи пред насобраните во дуќанот кај мостот што значи тоа арондација, дека е тоа окрупнување на земјата, спојување на парцели, во овој случај, заради продажба на луѓе од канадската мафија, па уште и дека Никола Поцо бил крвожеден, јас бев наежавен и тоа, сигурно, Владе можеше да го види и да го осети.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Кај нас дома за тие работи се раскажуваше до скоро, кога јас бев дете.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бев шокиран од споменувањето на името на улицата Хане, улицата каде што се наоѓа и денес истражниот затвор во кој и јас бев држен една ноќ, по она недоразбирање околу плаќањето на хотелската сметка, откога во Истанбул дојдов по собирот на писателите во Измир, за да ги земам парите испратени од татко ми преку Сити банк.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас бев фатен како во стапица - не можев и не сакав рамноправно да се карам, а не можев ни да одмавнам со рака.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Седна како што седнуваше секогаш на работ, со прибрани колена и со рацете пуштени во скутот, а потоа, кога почнуваше да зборува, лицето му стануваше повозбудено, малку запалено, и десната рака ја ставаше горе на масата. Јас бев воздржан.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додека јас бев отсутен, обземен со себе си, Коле наредуваше околу пијачката.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мајка ми тоа многу години ми го спомнуваше кога јас бев девојка.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ми се налути затоа што од него побарав нешто за што не разбрав дека не е подготвен да го направи, а мојата балканска душа веруваше дека тоа во најмала рака ќе го расположи, ако веќе не го израдува.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас бев упорна. Не се грижев за тоа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Син ми и јас бевме во Охрид.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Татјана и јас бевме многу хепи!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Еднаш со сестра и Севда, кога јас бев многу мала...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Потоа јас бев безобзирна и му напишав многу лоши работи.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Приквечер се вративме во Десарет каде што бевме сместени.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И сето тоа спакувано во врзопче.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ни беше попустлива.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Еднаш и чичко Ташко се врати од Берлин (од некаков саем на книгата) со албум за поштенски марки кога јас бев филателист!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
По или за време на интервенцијата што не смееја да ја направат без претходна консултација со кардиолог?!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Голем фраер беше. Јас бев никој и ништо.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Те тужев. Џабе. Кадија те тужи, кадија те суди.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Мириса на месо, а во вечерните часови, кога и јас бев овде, најмногу имаше клошари, кои во торбите ги собираа отпадоците фрлени од тезгите или во изметиштата кои ги имаше на сите страни.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Јас потврдував со глава, молчев. Да, јас бев прелаган.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Јас бев ревносен учесник во неа и во мојата екипа го земав секогаш местото на десен халф.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сѐ додека моето бебе-јас не беше сакано, јас бев расцепена.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- И јас бев таму.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Самиот ќе констатира; “јас бев многу внимателен да не дадам каква било изјава или дури нешто за или против кралот, или за или против независна Македонија“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Освен тоа, тој самиот честопати говореше и пишуваше, колку им должи на Мазачо, Учело, Мантења, Андреа дел Кастањо, Пјеро дела Франческо (“Јас бев сосем вљубен и пленет од периодот Кватроченто”), пренесувајќи го тоа и во своето сликарство, така што на едното од неговите познати платна можеме да го видиме како води пријателски разговор со Пјеро дела Франческа...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И Френк те сака. Понекогаш јас бев избувлива и те нарекував глупак во нивно присуство.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ами, ако јас бев за бркање, мене мажот ми мој требаше да ме спотера, Бог да го прости.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Само тој и јас бевме на овој свет и Тој златен не нè даде во едно село, на едно место, та да не можеме да не се најдеме.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Бидејќи јас бев тој што го знаеше тоа, станав и реков: "Бидејќи ни треба уште еден човек, предлагам тој да биде некој од реакционерите наши.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Јас бев таа што ја извади модата витката на зелникот да ја правам од корите.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Можеби навистина јас бев прв.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И јас бев целиот дрима од крв и мозок.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ги излудуваше тоа што јас признавав сѐ; тие, веројатно, очекуваа да одречувам, да не признавам, но јас бев сосема на чисто со себеси и со нив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И во следниот миг видов млаз кон мрежата; миг потем видов светлина, страотен блесок, десет илјади пати посилен од Сонцето, како очите Господови; таква светлина никогаш во животот немав видено, господине судија; светлина еднаква во сите свои делови, виолетова, облак од светлина што не е во едно време убав а во друго неубав, ниту за едни е убав а за други – не; таа светлина траеше само еден миг, кој ми се виде цела вечност, и јас знаев дека и Јан Лудвик ја гледа таа светлина од прапочетокот, и како бев вон себе, исплашена, во шок, јас бев среќна што Јан ја виде таа светлина, уште еднаш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На третиот ден остана да се сочини само уште отисок од првиот збор, за кој Филозофот претпоставуваше дека е јас, а клучот за тоа јас беше потписот од крајот на текстот, што прв беше умножен, и што според уката на Филозофот значеше: Дариј.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас уништив, нападнав, критикував, жртвував еден прекрасен народен обред за да ја добијам, да ја привлечам Луција со спротивно мислење; јас бев готов да ја продадам државата за неа; јас, во суштина, лажев; на сила бев предавник на народното, само за да ѝ го свртам вниманието на Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
-На сите други учесници, мислам пред сѐ на моите врсници што ме исмејуваа, она што се случуваше веројатно им наликувало на скеч или на хумореска во која, за жал, јас бев исмејуваниот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Сакав да имам синче. Токму вакво, како твоето! Но не од секого. Туку од прв човек помеѓу другите. Од јунак“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност зборовите што втасаа од некаде ми открија дека тој сепак се наоѓа во собата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми се допадна неговиот настап, кога го сосече во дискусијата директорот на РЕКООПС, Козаров…
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А згора на тоа јас бев вдовица со тапија а за тебе и не беше сосема јасно што си“, ломотеше бесрамно и божем налутено Огнена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Интересен случај - не пропушти да прокоментира.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или сите овие претпоставки беа обични самозалажувања бидејќи изгледа токму Даскалов отстојуваше овде, а јас бев оној отскитаниот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но баш ме боли за Јонче шпиончето и за ломотењето на Богдан.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Само што не бев сигурна за часот и денот кога се случило или кога ќе се случи тоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не сум сигурен со каква цел но иследникот повеќепати побара да ги повторам имињата на децата што ме исмејувале. (Се разбира сега веќе не стоеше кај прозорецот туку повторно се беше вратил кај бирото и сите имиња што ќе ги спомнев грижливо ги запишуваше).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Зарем не сфати дека знам сосема малку за незгодата што го снајде Иван?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А за неговите изгледи не знам речиси ништо.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А јас бев оној умниот што го извади од онаа дупка, од ќеремидницата кај Кучичино, бел свет да види, градска ава да помириса.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се чудев, зошто ваквото чувствување на нештата не го искажува со поконкретни примери и со појасни зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ниту еден момент не одлучував; јас бев замината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Такви беа нејзините заскитувања што неочекувано наидуваа, и јас бев речиси сигурен дека таа само посакуваше да ми наговести нешто во врска со размислите и расположението што во тој момент ќе ја преплавеше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Кога јас бев дете немаше авиони. Немаше ни автомобили, ни телевизори...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тие израснуваат од контекстот на дијалогот, и секое од нив треба да биде чувствително усогласено со одговорите на претходните прашања. (а) • Ако јас бев набљудувач на вашиот живот кога вие бевте помлад, што мислите дека би можел да посведочам во прилог на подоброто разбирање за тоа како сте успеале да го постигнете она што неодамна го постигнавте? • Што мислите дека ова мене ми кажува за тоа што сте сакале во вашиот живот, и што сте се обидувале да постигнете? • Што мислите дека би можело ова да ми открие за она што за вас е највредно? • Ако успеете да го задржите ова знаење за тоа кои луѓе ви се најблиски во текот на следните една или две недели, како би можело тоа да се одрази на вашиот начин на живеење? (б) • Од сите луѓе коишто ве знаат, кој би бил најмалку изненаден со тоа што сте го преземале овој чекор на соочување со проблемите на вашиот живот? • Што можат тие да посведочат дека сте правеле, во изминатиот период, што би им овозможило да претпостават дека вие би можеле да преземете ваков чекор во овој момент од вашиот живот? • Што мислите дека ова им кажувало, во тоа време, за вашите способности? • Што би можеле тие да претпостават за вашите цели со преземањето на ваква акција во овој момент од животот? okno.mk | Margina #4-5 [1994] 53 • Кои активности би си ги довериле себеси, земајќи го предвид она што во овој момент го знаете за себе? (в) • Би сакал да ги разберам основите на овие постигнувања.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се разбира, овие прашања не се поставуваат нагло и без внимание.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Но јас бев во Африка.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- А јас бев во Африка, - реков и го помилував кучето што старецот го спушти пред мене.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Ав, ав, - пак рече Роско. - ... Како бивол без рогови?
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Ете, гледаш, - реков.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Бато тоа го соопшти едноставно и нежно, без пакост, без фалење, и јас бев сигурен дека, ако не го вардам кучето, тој тоа и ќе го направи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Избега, се скри зад црвената врата на својата куќа. - За него јас бев врколак.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не можеше да ми избега, слепиот ѕид ги затвораше патиштата што водеа в свет а јас бев испречен пред него, со стиснати тупаници и намуртено лице.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И јас бев изгладнела во училиште, а и на ручекот сосема малку јадев, така што и се придружив.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сѐ беше онака како јас бев оставила.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Го сретнав кога тој имаше девет години, а јас две години повеќе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имаше нешто од тоа соединување на сенките, од тој допир на одразот, од тоа преплетување на две недофатливости, во оние мигови кога Рајнер и јас бевме заедно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многупати ноќе се будев од соништата во кои мама ме водеше в река, застанувавме во плиткото, а потоа таа ми го фаќаше главчето, и ме потопуваше додека јас губев здив под водата, и гледав како рибите ме касаат по лицето; или пак мама се претвораше во ѕвер и ме растргнуваше; или пак јас бев птица за која таа не знаеше дека е нејзината ќерка, па ме фаќаше, ми ја отсекуваше главата, а потоа го попаруваше моето обезглавено тело и ми ги кубеше пердувите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас бев упорит. Ја молев.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Господе, си реков, во кој живот и со кој благослов се наоѓам во овој предел, дали јас бев тука или сега првпат доаѓам, а пределот го знам?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Куќата се стопли, но јас бев студен.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но тогаш, можеби јас бев во право.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Еден мој пријател, кој беше во војска истите две години додека јас бев во морнарицата, ме снабди со деталите.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Македонци мои, кога ве посетив тогаш повикан од вас, јас бев неук за овој свет, и во душата, и во срцето, и во слабините свои, на сите три места со кои мажот мора да научи да љуби, за вистински да го сфати Божјиот дар на земниот живот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не така одамна, поточно, на крајот од 2006 година, и јас бев учесник во пикантен настан.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Потем мајката ме одвитка, а јас бев така возбудена што заборавив да видам какво е моето девојче.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Јас бев штотуку дојден од фронтот, уште груб, острвен, со сета душа потоната во крвје и сосем одвикната од бледите лица на Софија, со нејзините женски тоалети и парфеми...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Бидејќи јас бев на почетокот на обидот, можете да замислите колку бев осамен и очаен заглибен во многуноќна глувотија, загубеност и безнадежност.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Лебезјатников, затоа што ласкавиот и омразен од мене надворешен советник кој беше сместен покрај генералот Первоједов, се викаше Лебезјатников - тој мошне се врткаше и се чудеше дека овојпат толку бргу сите се будат.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Јас гледам дека сте културен и на тој начин, интелигентен човек.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А јас бев во Москва и таму на Кузњецки мост, тоа се јасно хулигани, за големи пари се продаваат книги на Шопенхауер и Ниче.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
По малку автобусот излезе на “Партизанска” а јас бев задлабочен во проучувањето на плиткоста на смешно свежите лица на наспаните патници кога некој ме фати од назад за рамо и по малку пред мене, недозволено блиску стоеше другарот што ме “всели” во станот. 74 okno.mk “Добар?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Да признам, и јас бев зачуден; впрочем, некои од разбудените беа погребани пред три дена како например, една мошне млада девојка од шеснаесеттина години, која само се кикотеше... мрско и одвратно се кикотеше.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не. Сите мислат така, а јас бев ваков и постапив вака, иако и јас многу често не сум воодушевен од себе си ваков.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Геријатрија и педијатрија Кога куќата ми беше долу педијатрија, горе геријатрија, а живеев во убедување дека семејството многубројно ми е складно и полно со љубов, денот ми беше долг како три, а јас бев исполнета.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тогаш Димитар Зојчев се насмеал, ја затворил тетратката, ја оставил на масата и станал: се прешетал низ канецларијата, потоа застанал пред Ристета, му ја ставил раката на рамо и му рекол: Во времето кô се ѕидаше црквата, во 1895 година, јас бев учител во Потковицата и го водев списокот на сите кои даваа пари за ѕидање на црквата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така е. Тој, за кого порано не бев чул, ме чекаше, а јас бев обврзан пред својата совест веднаш да појам кај него.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
и еден ден се појави полковиот командир, на еден бел коњ, коњот игра, не гази на земјата, беше бил заробен од Англичаните, и кога дојде му даде команда на ротниот командир и на другите офицери да се тргнат подалеку од војниците, и тие сите се тргнаа едно двеста чекори, и полковиот командир не прашува кој каква мака има, или некоја поплака да има, и излезе еден, Ристе се викаше, а тој пак сето време само главата навалена и само зачуден, и со никого ни а, ни бе, и мајката, си мислиме, на толку молчење, сега најде да зборува, а тој ти имал мака, полкот негов ја збркал работата, а го окривиле и Ристета и го осудиле седум години затвор да лежи по завршувањето на војната, и Ристета цела недела пред тоа го учел еден адвокат од Скопје како да се пожали, го вежбал за докладот, како да се претстави и како да се поплаче и Ристе станува, јас бев часовој, вели, кога стана тоа, а имам и часовник добиено за храброст, ама јас не бев таму, кај што стана колењето и му кажува сѐ како што било,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кога јас бев малечок, да.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Мислам дека е јасно - Ана (Маргарита) ќе тргне по секојдневниот или пак случаен пат, додека кај мене тоа беше работа на одлука, јас бев решил, уште и пред да влезев во возот, дека доколку некој упадне во играта а се симне на Данфер-Рошро, мојата врска ќе биде линијата Насион-Етоал, како што во случајот Ана (Маргарита) да слезеше на Шатле, можев да ја следам единствено доколку ја фати врската Венсан-Неи.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но јас бев засолнет.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Можеби многу повеќе, зошто секогаш јас бев таа која ги напушта.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Го прекинам ли овој неизвесен пат, светот ќе е посиромашен за едно кажување.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сеедно, во Шумшул –град ме сметаа за пратеник на правдината и јас бев принуден да им помагам на оние што беа во невола.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Јас бев секогаш сигурен дека ќе се вратите еден ден! рече букинистот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Низ модрите прсти се цедеше бавна и темна крв. „Јас бев виновен“, и рече. „Можев да спречам.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Остануваше ЕДНО, или НИЕДНО решение на мојата сложувалка, и јас бев на добар пат и двете опции да ги дознаам во утешувачки блиска иднина.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Јас бев застапникот, највисокиот преставник на Титовата креација во земјата на Титовиот пријател од периодот на неврзаноста, таткото на туниската нација Хабиб Бургиба, во времето кога продолжуваше да живее култот на Тито, со последната генерација на неговите соработници во колегијалното претседателство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За нив беше најзначајно, најголемата покажана среќа, што јас бев сепак на крајот со нив.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше зима и јас бев убаво облечена во тегет палто, на главата имав беретка, шал, бели длабоки чевли и бели завратки.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А таа отишла со голи раце и веднаш загинала.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
По долги години ме интересираше коњоводецот каде го однесе ранетиот и дали знае нешто за него, а кога го најдов, еве што ми одоговори: Јас не бев коњоводец, јас бев офицер – лидер.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Самата ни раскажуваше – бидејќи јас бев убава девојка, дедо ти Тасе испраќаше повеќепати стројници и најодзади моите ме свршија за него.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во нашиот отсек само јас бев партијка, освен шефот Кузе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Откако се преоблеков, се симнавме долу во салата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Настана една мешаница, сите сакаа да ми честитаат за одлично изведената улога, а јас бев изненадена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Убаво нè дочекаа, а јас бев загрижена дека не ќе можам ништо да голтнам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На реката, се најдов со другарките и им предложив: Ајде да постиме за тримери и тие лесно се согласија, сите три девојчиња, јас бев четвртата што постеше тримери.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа спиеше до него, тој ја хранеше и беше како бумбарче дебела, додека јас бев слаба.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Добивме команда да се повлечеме, јас бев на крајот и последна се повлеков.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И во таквите мигови, кога ослободена од железните рамки на предрасудите ќе се почувствував поинаква, а сепак длабоко во себе своја, со најсвое јас, се спознавав: бев Ема единствена и неделива, туѓа и одвратна за оние што не можеа да ме разберат.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
На средбите што ги имавме во Истражниот затвор постојано зборувавме за овој предмет, задржувајќи се на секој детал исцрпно, и јас бев сигурен дека неговиот гест, кога показалецот го стави на пластичната проѕирна папка на предметот “НиЕ”, поттупнувајќи неколку пати на првата буква, а потоа лизгајќи го прстот под краткиот наслов како да го поттцртува, повеќе беше со намера да ја исполни празнината што тој ја почувствува кај мене, отколку да ме потсети или да ме упати на нешто важно за кое требаше посебно да размислувам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас бев приведена последна. Само неколку дена пред почетокот на судскиот процес.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ние, да, јас бев сигурен дека тоа ние, тоа сознание за взаемноста сплотена во три букви, во миговите додека го чекавме отворањето на судскиот процес, за мене и за Ема не мораше ништо да значи, и не значеше, оти тоа беше изум на иследителите, но исто така бев сигурен дека во тоа наше ние, за кое никогаш не бевме докрај свесни, а го живеевме, сега, додека секој миг на исчекувањето во судницата безмилосно не раскинуваше, ние бевме изделени од самите себе и не се препознававме во некој важен дел од нас, оти бевме најдалеку од можноста за рационално растајнување за себе и пред самите себе за учеството во него.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас бев жртвуван при нелегалното префрлање преку границата и испраќањето на Илона во Италија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Од Нинослав и Ема јас бев избран за жртва.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но во мигот кога Шефот ми нареди да го свртам листот и тоа да го направам веднаш, (“нема веќе рокови, се е миг,” ми рече затворајќи ја вратата на кабинетот зад мене), јас бев збунет, молчев, немав збор за прашање.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ема тука секогаш беше на заден план и јас бев немоќен да одам натаму во претпоставките.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Бев распната меѓу две крајности, иако тие не беа тоа, и јас не ги чувствував како такви, и во миговите кога цврсто стоев на тлото, кога бев целосно свесна за себе, кога јас бев јас, но и кога ќе се обидев да се ослободам од сето тоа и од барем дел од себе како таква, кога ќе се обидев да го отфрлам сето тоа како здодевна и непотребна приказна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тоа ме порази бидејќи пораката на Ема, јас бев убеден во тоа, беше јасна: моите скришни погледи кон нејзините колена додека ја претуравме муницијата, биле доловени од некој агол кој барем за миг ја скривал искрата за која обично стануваме свесни откако ќе пламне во оган што нè обзема и во кој влегуваме без да размислуваме за крајната цел и за смислата на таквиот чекор.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тоа се случи доцна ноќта, некој час по полноќ, на 29 март.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Знам дека во тие моменти јас ништо не исполнував освен што те празнев, јас бев резерва, јас бев сува храна од која, по оброкот што завршуваше необично брзо, по чаршафите остануваа мали, невидливи вирчиња од кои се испаруваше мирис на пот и одвратни парфеми.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас бев веќе луда.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тогаш јас бев како вулкан. Силата избиваше длабоко од мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Нејзиниот поглед имаше продолжено траење и тоа само во дел од мигот по кој се враќаше назад со нешто одземено од мене како зрнце песок (скриена или заталкана мисла, спомен, копнеж, што ли?), а времето беше прекратко за тоа задоволство бидејќи веднаш потоа повторно го чувствував тој допир на погледот според ритамот на отворањето и затворањето на нејзините клепки (сфатив кога веќе станавме едно, дека таа знаеше да ме гледа и со затворени очи и ми велеше дека ме гледа не како што ме сака, туку ме гледа таков каков што сум, и дека таа таков ме сака) и сè така во продолжено траење, а јас бев сигурен дека ваквиот поглед беше упатен само кон мене и дека само за мене тој можеше да биде таков со нијанси на галовност во допирот кој во тој момент беше физички, или така ми се чинеше, кога веднаш потоа или можеби во тој ист миг ќе ја почувствував мекоста на нејзините ситни прсти во таинствена игра на моите слепоочници.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Устата ми беше полна со залак што не се голта, а е сладок, и затоа сакав да го задржам што подолго за да му ги ишмукам сите сокови кои беа крепителни за мојата душа и за моето тело, кои ме придвижуваа одвнатре и од мене ги исфрлаа сите непотребности, сите горчини, отрови, пизми, сите стравови и неизвесности; јас тогаш не бев Нинослав од денот што го оставив зад себе, јас бев нестварен но, во исто време, свој и најсвој, исполнет со крв и пламен што беа мои и што ми ги движеа дланките по жената меко распослана над мене, по нејзините коси, по рамената, по грбот, по задникот и надолу по бутовите, и пак назад за да може да продолжи играта што Ема ја очекуваше: од основата на задникот благо но долго, низ одмерени интервали, да ѝ ги ширам, да ѝ ги поткревам и пак благо да ѝ ги спуштам двете крушкасто заоблени и топли половини во чиј засек во исто време ѝ се придвижуваа, се подотвораа и повторно, се собираа скриените, најинтимните устинки на нејзиното тело.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тоа го разбрав подоцна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас бев единствената жена. Тапкав бавно надолу, без да имам на кого да подадам рака и да се потпрам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Многу подоцна откога јас бев кај манастирот, беше барано од некои луѓе јавно да се осудат стрелањата без суд, како што било ова овде долу, и да се кажат луѓето што ги извршиле, но не се постигна политичка согласност.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не знам, дали, обземен од повтежот, ме гледаше мене јасно или јас бев само пасмо густ воздух што трепери пред него во летната ноќ.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Гаврил, Матеј и докторката Милја беа до твојата глава, а јас бев од другата страна на креветот, кај твоите нозе.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Пред крај на летото ми рече дека сакаш да одиме на одмор во Турција, но јас бев без работа и немавме пари.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Душата ми се кинеше од тага и се прашував што правиш дома сам, додека јас бев на работа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Роберт Кенеди беше убиен, но јас бев толку изгубен што воопшто не ми паѓаше на памет дека тоа е второ убиство на Кенедиеви - мислев дека тоа е така кога ќе умреш, тие убаво ќе ти ги пуштат сите работи кои ти се случиле во животот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Мартин Лутер Кинг и Роберт Кенеди беа убиени, а студентите од Колумбија го преземаа студентскиот град и се тепаа со полицијата, клинците од Националната Демократска Конвенција потполно го растресоа Чикаго, а и јас бев ранет.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И јас бев таков - поет, студент, мечтател...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Се рабира, јас бев љубопитен.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ние тогаш само што се вселивме: младоженци, јас бев со мустаќи, таа носеше цвеќиња - сѐ како што треба: ситуација што трогнува.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ТЕТИН ПОЛ: Правејќи исправка во однос на времето на моето набљудување и брзината на поминувањето на објектот, тврдам, дека јас бев апсолутно трезен.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Па јас бев пушач 14 години, кој да ве разбере ако не јас?
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Јас бев спремен и да полетам ако треба, само да куртулам од овој град.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
И јас бев обземен со својот дел од колективната катарза.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Јас бев најмалиот и најстариот брат ме држеше во пазувите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Јас бев, по татко ми, најстариот во семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но, Никола, ја чу. А ако јас не бев отидена со друг, ако јас бев онаа кадравка на една од четирите фотографии на отец Симеон?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А јас бев учен со нож, не со куршуми.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се чудеше. Како тоа, докторе, кога јас бев херој на човешката смеа?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А другиот дел на истото семејство, на кое бездруго и јас бев далечен потомок, низ многу, многу генерации остана небаре да вечнее крај морскиот брег со довикот кон своите, на другиот брег, со надеж дека судбината еден ден повторно ќе ги зближи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И на сон и на јаве, јас бев загледан во сините езерски длабини.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
– „Ете јас бев, татко, тој штрк, што си седев на куќа; мајко мори, и ти Недо, знаете кога ги молзевте кравите и ме удри Велко со стапчето, оти си ги милував телињата?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Ете јас бев, мајко, што ги зедов, ѝ рекол, ја качи се, бре Смиле, на куќа кај што стоев јас, побарај во сламата, ќе ги најдеш, земи ги вамо да ги видат за да поверуваат“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Нели, многу интересна коинциденција.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Успеав, нели? - прашав, задоволен од работата што изгледа успешно ја бев извршил.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби и затоа зашто во она оддалечување на Катерина јас бев само набљудувач.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Замислете си: таа доаѓаше низ коридорот можеби откај канцеларијата на Грофот а јас бев упатен кон неговата канцеларија!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нели токму јас бев единствениот кој се обидуваше последниве денови да ја увери Загорка Пеперутката дека се лаже себеси кога мисли дека е во состојба да создаде живот што ќе поминува покрај другите без да ги допре.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Велејќи му го ова се надевав дека всушност моите размислувања за она што се случуваше по коридорите му ги испраќам нему.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И јас бев уверен дека ги имаш видено.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Сакаш да те стоплам? - праша речиси без глас, и јас бев сигурен дека таа настојува со сите свои можности вистински да ми помогне.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Притоа тврдев дека тешко може да се создаде живот што се разликува од другите и кој ќе се карактеризира како необичен и посебен!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А јас бев со впечатокот дека вие мислите оти сè уште сум во ходникот; дека не сум пристигнат – реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стануваше значи збор за целосен тертман од рамињата па сè до прстите!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Она што ги негираше сите правила а мене посебно ме возбудуваше беше фактот дека јас бев единствениот кој можеше да ги види.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како божем јас бев единствениот кој заради своето однесување на привидната незаинтересираност или поади друга причина ѝ остава на размислата слобода таа него да го надополнува и да го дообјаснува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа беше учесникот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Извлечен е од споменарникот на оние денови во кои и јас бев зафатен со подготовките што се поврзуваат со можниот лет на Загорка а се однесува на милувањето или како што самата ми рече: те молам, измазни ми ја кожата на рацете.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За разлика од Твојата вина, почитуван Леко, јас бев осуден само заради грешна проценка во остварувањето на животните цели.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Јас се обидувам да се ослободам од грдата мора и тежина, но најсетне како што ќе рече и тој самиот, користејќи ја токму таа моја мака и мора, тој самоуверено ќе се провикне: Ја освоив Тврдината со валкано минато, (во неговите зборови јас бев Тврдина со валкано минато).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Извинете, ми се пристори дека нешто рековте ама јас бев отскитан! како да ми се извинуваше во негово име она малечко демонче што за прв пат го забележав во неговото подзамижано лево око.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Господи, а јас бев изумила мастикава- побрза да објасни Роза.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Инаку, да бидам искрен јас бев веќе заклучил дека и тогаш ништо значајно нема да се случи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И додека родителите спиеја не знаејќи што се случува, и додека куќата спиеше, со сите свои автоматски пекачи и прислужници, и роботските чистачи во своите електронски сништа, јас бев загледан во блескавите зрнца на метеорскиот прав, кометината опашка, и органското тло на далечниот Јупитер, сјајни како и самите светови што ме влечеа на илјадници километри во вселената, со страотно забрзување.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Па јас бев еден од тие што сум ги терал девојките да одат во партизани, значи што сум ги мобилизирал, велам, па зошто сега ги сожалувам?...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А јас бев сигурен дека таму, сосем улуглава, стои мајка ми и мавта со црната шамија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се сеќавам, имав 18 или 19 години, и работев како висок проценувач во една електротехничка фирма: барањата за процена пристигнуваа, а бидејќи јас бев мрзелив, ги ставав на куп на еден стол, сè додека не се создадеше едно големо ѓубре од акти.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Секако, го режираше Катс (Cutts), но јас бев сценограф, костимограф и сценарист, а мојата жена монтажер. œœ Бела сенка (White shadow), 1923 г. œœ Страсна авантура (The Passionate Adventure), 1924 г. œœ Никаквец (The Blackguard), 1925 г. œœ Згазена гордост (The Prudes Fall), 1925 г.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сега јас сум во педесетите и имам син кој е млад.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Нешто го изненадило татко ми кога тој имаше педесетина а јас бев млад.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Јас бев многу задоен со книгите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Инаку „Nevada“ ми беше полесна, полежерна за носење (затоа ја држев на левата рака), „Ракетата“ упорно ме потсетуваше дека работите не се мерат само по изгледот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Така, другите патници, меѓу нив и девојките од Институтот, жената Монолог и мажот Ехо и бебето (а каде се другите), сега насмеано и тивко во прегратката на мајка му, продолжија кон повисоките нивоа на аеродромската зграда, а јас бев принуден да ѝ се придружам на интернационалната нешенгеноидна група во чекалницата веднаш до влезот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но, затоа не можев да погрешам од каде се двете девојки, полово одделени на чекор едни од други.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Јас бев во куќата, со сите останати домашни, а без неа.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Гледајќи, пак, една од оние поретки претстави што успеав да ги догледам докрај, една аргентинска што гостуваше на МОТ, видов како се танцува танго во живо, што само по себе, ако сте во несамокритична состојба, е убаво задоволство, но тогаш, како и сега, јас бев вдлабочен во себе, и веднаш ми светна откаде Кортасар, Борхес и Сабото станале големи писатели.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Ако не бев толку често присутна во неговите празни утра одамна можеше да се случи Ролан да го напушти дуќанот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Јас бев, Аксја, двапати со црвените; и откај нивна страна сум се борел“ се обидел да ја утеши татко ти, „и знам оти помеѓу нив беа истите оние луѓе кои беа и кај нас.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Јас бев радоста за неговите очи“, еднаш се пофали пред мене Рајна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Голем фраер беше. Јас бев никој и ништо.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
СВЕТО: Кога ви ги украдоа девизите, јас бев.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Но, дури и тогаш, јас бев единствениот што го насетував решението.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Тој вели: „Јас бев веќе на оној свет: кога Бандо ми забуца куршум в гради - и видов каков е. Сега ми треба овој живот да го проживеам“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Јас бев зелен вир на многу дни од штедрост сега молчам сосем жолто За старецот во мене не плачат и грубо ќе ме натрупаат в кола Но сепак едно сеќавање имам: корењето ми остана на брегот Брег од риби и од камење каде растат многу млади дни Трева бев ќе бидам трева пак затоа така чудно мирисам
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Џерард и јас отидовме во кафетеријата Метро на една од оние книжевни вечери во среда, каде еден писател со име Рони Тавел читаше делови од својот роман и уште неколку песни.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Неговата преокупираност со сексот, насилството, хуморот, критиката (комично или грешно е да се каже дека јас бев првиот кој фрли јајце - итн...): но Роботовиот измет е бел и во обликот потсетува на витамини, дезодоранси и еленски брбушки; пенисот е сенка на прстот; а вагината потсетува на вагината на китот. 4.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Имаше куп хартија околу себе и јас бев воодушевен од големината на материјалот која тој ја имаше напишано.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се сеќавам како ја замислив театрализацијата на големата расправа меѓу Ниче и Русо, во која претстава јас бев статист подготвен за секоја улога.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За момент замолчев, но потоа видов дека сѐ е на своето место.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Додека го напуштавме Метро, Џерард иронично се насмевна: “Твоите стандарди понекогаш навистина се без врска”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Жид често престоју­ваше во Северна Африка, многу се зборуваше за Ками, се појавуваа бројни литератур­ни списанија и се јавуваа нови издавачи.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Па сепак, ние се грижиме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И јас бев зафатена, пишував писма.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ама лулашките почнаа да стануваат здодевни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас бев многу малечка и си играв во песокот со Сандра или понекогаш се клацкавме на најниската клацкалка и си правевме „плескавици“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А и јас бев крива, затоа што поради лулашките заборавив да купам леб.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сигурно одеа накај лулашките, а јазиците им беа уште пожолти од порано. Се смееја.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го ставив месото во чинијата и почнав да го одвиткувам од кожата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Искрено да речам, кога јас бев на ваша возраст не знаев ништо за ова што денес вие ме прашувате.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Јас бев селско овчарче.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- И не чекајќи одговор, продолжи: - Да потсетам: не некој друг, туку јас бев тој, кој го проучи и образложи целиот план за маневарот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Вие знаете дека јас бев со бригадата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ај, оди ти, да ти, бре, ти... - Јас ли? Не. Јас бев пред малку. Нека оди некој друг. Одвај се стоплив...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Патувањето со воз траеше два дена. Јас бев во возот кој сѐ повеќе и повеќе се одалечуваше од нешто што значи роден град, топол дом под закрилје на грижливите родители, милата сестра, роднините, пријателите…
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- “Тој ден јас беше извонреден, едноставно тоа беше мој ден. Од каде и да шутнев кош.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
За него јас бев потреба, пријатен соговорник, му станав дружба за кино, театар, излети...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Како мала, јас бев многу, многу срамежлива и можеби затоа старата слива беше место каде што се чувствував најубаво и тоа беше само мој свет.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Софи јас бев женет, во брак бев многу кратко време... .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во тој момент јас бев заљубена во друг.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Сега живеам меѓу “другите” и тоа е неверојатната приказна која морам да ја раскажам.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Како личност јас бев потполно шокиран, но како уметник, којшто не е 100% вистинско човечко суштество, не ги доживеав промените толку бргу.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Медицинскиот џип се доближи до самата граница, како последна жива закана, како трагичен епилог од сцена­риото на живата драма во која јас бев единствениот лик.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во тие мигови ги сожалував обете страни во прегратка, а сигурно, за нив, само јас бев за сожалување.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Бев изморен и измачен од театарската пиеса во кафеаната во која сите актери ги имаа научено улогите однапред, а само јас бев негативниот лик кој требаше да ја игра улогата како што знае и умее.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не случајно погледна кон мене, а јас бев готов да го прифатам невообичаениот тон и новиот поширок и потолерантен пристап на А.А. кон религијата од вообичаениот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И ми стануваше јасно како ден дека и јас бев заплеткан во механизмот на Централата ...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Додека сезнајниот атеистолог А.А. се подготвуваше во вообичаен вовед да ни го претстави православниот павилјон и со тоа судбината на оваа вера во текот на сталинистичкиот комунизам во Албанија, јас бев обземен од мислата за тоа кому му пречеше троверјето во земјата и надвор од неа?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но дали најден во виорот на егзилот откако ја минав­ме границата – која беше мојата татковина, сега вратен во родната земја, дали јас бев повикан да плаќам некаков долг по цена на силни страдања, дури и по цена на својот живот?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А Бароуз рече: „О, срање. Еве доаѓаат. Скаути. И тие ќе го спасат светот со дрога. Да, сигурно.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Беше убава, потиштена, со чист поглед и невина, ладна и без дискусија како да истапила од некоја слика на прерафаелистите; а јас бев вљубен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го вративме во Харвард. Дојде и во затворскиот проект и секаде.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас бев баш детинест Харвардски професор што го прави својот голем истражувачки проект со дроги. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 69
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Среден простор и книги сложени алфабетски.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Патем, и јас малку бев наклонет кон тоа. Хипохондрија. Анална педантерија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога јас бев дете, нашите стари нѐ учеа да ги сакаме птиците.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Кога ќе видам фрлен леб, се сеќавам на нашите тешки години во војната, а и во годините по неа, кога јас бев ученик и кога најголема и најтрајна желба ми беше да се најадам леб, обичен, црн.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Имавме и фудбалски клуб. Јас бев одличен центархалф... Ме викаа Боро Камшик...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Пред тоа бевме на летување, па јас бев на две долги службени патувања, па...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Редот за пасење овци нам ни се паѓаше три пати во неделата и, сега, пролетно време, повеќето јас бев тој што одев овчар заедно со дедо Стефан.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
А јас бев задоволен заради можноста да ја гледам сестра му Гала дома, во домашна облека...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас, каков што ме дал Господ, бев готов да се спротивставам во Комитетот против начинот на кој работеше Сврделот, ама не можев да се решам зашто јас бев, да си признавам, помамен по сестра му Гала.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Поради тоа јас бев сигурен дека таа одлука ќе биде директно против мене... На умови бев...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Затоа јас бев за кралчето Петар, да се врати работата на старо па после ќе видиме што ќе правиме.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И јас бев против комунизмот зашто во комунизмот на власт беа едни арамолепци, едни недоквакани, ем ништо не правеле, повеќе лошо одошто добро, ем се топорат како волот дома да ми го дотерале.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас бев во токму такво расположение кога случајно во кафеаната „Солун“ не најдовме на кафе со Сврделот и со Трифуна Мијакот – Баџата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сите се собравме околу директорот, ама никој не знаевме што да правиме, а во меѓувреме дојде милицијата и јас бев спроведен...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Покрај записот за тоа кога Панда Бранов партизаните изгледа веднаш по ослободувањето го затвориле, за авторот беше посебно интересен уште еден запис што гласеше: „Трајко Казиовски од Ливаѓе мене толку многу ме мрази зашто во бивша кога јас бев кмет во Брезница тој набра три товари дрва без платена такса и дозвола и кога шумарот ми го дотера овде во дворот ими ги растовари дрвата на чување и јас ништо не реков за шумарот да не му ги растоварува дрвата и тој мене затоа толку ме замрази зашто нема да друго за што.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Да кажам и тоа дека во тој момент јас бев под дејство на алкохол.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас бев одликувана за храброст.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Јас бев борец на Грчката демократска армија, велам, зар не знаете дека знам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Притоа, ако јас бев како другите девојки ќе го искористев да дознаам што повеќе работи за Стомачето, па истите да си ги употребам како уцена во врската, сѐ со цел јас да бидам во предност.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Секогаш бев јас таа што е сакана, јас бев таа која не попушта во ништо, одбрамбениот систем ми беше како Берлинскиот ѕид.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Јас бев подготвена да ги изменам и подобрам работите кај себе, меѓутоа, колку што направив, ни толку не заслужуваше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Можеби така беше поради тоа што јас бев на слобода, а тој затворен во базата во Косово.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- А, јас бев, пиев кафе и пак се вратив.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Немаше толку грубо да ме откачиш, а јас бев толку добар со тебе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Веќе одамна се раздени, а јас бев речиси спобудалена од напливот на мисли што ми надојде.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Кога јас бев дете немаше авиони. Немаше ни автомобили, ни телевизори...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ја знам тетка ми, не е таа таква, не зборува попусто.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- За да тормози, ете, затоа – беше огорчен Саше, но јас бев сигурна дека тоа не е вистинската причина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа сеќавање ме возбудува и растреперува неверојатно многу, истовремено растажувајќи ме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој спокојно се насмевна и мирно, многу мирно, како да не ја забележува мојата невешто прикриена нервоза, рече: - Да, и јас бев нестрплив да те сретнам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И јас бев уморна и уплашена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ивана си одеше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Почеток беше на летото и јас бев на голема мака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сто приказни за самовили, ѓаволи, шумски духови, џинови и џуџиња ми се моткаа низ главата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сеќавањето, пак, на полани ова време, кога јас бев во истиот тој Дизниленд во Париз, ми е толку свежо како да не поминале цели две години оттогаш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)