јас (зам.) - знае (гл.)

А во моментов ги засмејува токму тоа што знааат дека јас знам дека политиката е немоќна без науката, тоа што јас нив ги гледам со ненавикнување, со оглед на мојата супериорна позиција.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Гледајте! Гледајте што прават! – ми вели како божем ни лук јал ни лук мирисал, а јас знам дека тој ми ги скавжи луѓето само не знам како.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И јас знам оти тој е во состојба да ми објасни, му верувам и затоа лесно се поведувам по него и го слушам што ми вели и како ми објаснува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Одеднаш јас знам дека овие црни реки, водје што носат бели черепи и мрши на доенчиња треба да стават во друга, поинаква функција.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ех, и јас знам дека имаше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас знаев дека е откачена на некој свој начин, ама за ваков чекор...?!
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Јас знаев дека таа девојка лесно се заљубуваше, ама во тој момент не можев да сфатам дека до таму дошла работата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Имаше многу деца од многу села, но јас знам дека нас од нашето село нѐ качија во еден товарен воз и нѐ однесоа до унгарската граница...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ама јас знам кој сум. Мои се планините...
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Јас знам да му дадам морфиум.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Извесен број од другарите во училиште цртаа многу подобро од мене и јас знаев дека нема никогаш да можам да ги стигнам, а уште помалку Бил Елдер или Џек Кирби. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Грот:Дали воопшто очекуваше „Симпсонови” да станат толку популарни? okno.mk | Margina #22 [1995] 123 !
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
За да не му бидеме сомнителни на непријателот, оној што ќе оди со мене ќе треба да биде изврзан, со извртени очи, да кашла, да не може да дише и што ли јас знам.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Затоа секој ден, а особено навечер, пикни се во дворот на Калчо, меткај се низ него, играј се со Калчо и што ти јас знам, но внимавај на секого што влегува и излегува.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сака да нѐ разлути. Ама и јас знам што да сторам, кога вака си го бара: ете, нема да одиме во слаткарница!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Навистина срамота од еден батакчија да се плашиме, ама ете, големи планини.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако сакаш ти паши, господари, султани, имаш тамо долу безброј, ама јас знам, дека и ти, како нас, и мразиш ниј, затоа дојде — заврши Толе и ги праша сите четворица каде да се истават ноќеска за да не ги намириса потерата утре.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— А бе, јас знаев оти вака ќе излезе, ама ете, се излагавме двајцата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Знаете, јас знам да правам прекрасна салата од морски краставички, а понекогаш ми се случуваат чудни работи – вино да налевам, а чашите да остануваат празни, уште неналеани испиени до дното на окото.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Веќе дваесет и две години, секоја вечер тој сака да ме однесе... точно на полноќ... но и јас знам да се бранам... со дванаест чисти симфонии на цимбали, два катаракти за славеи... едно цело крдо фоки кои се горат на тивок оган... ете ти работа за ерген...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Јас знаев многу добро: писмата, ракоплескањата, букетите, убавите зборови - сето тоа е за уметникот најголема радост, крила со кои тој лета...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Даниел никогаш не ги покажува своите чувства отворено, но јас знам дека тој тебе те сака.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Многу ми е жал за тебе и ќе се погрижам Снежана пак да те засака. Јас знам како...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тој со тоа се правеше дека е напреден, ама јас знам зошто тој го стори тоа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Пет илјади причини за да речам: „Јас знам ти кој си“. Пет илјади далечини на обзорје златни не се, само парични банкноти.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Јас знаев дека Партијата полека но сигурно целосно го обзема, и знаев низ кои фази поминува тој, оти јас тие фази ги имав веќе изминато: трансот при донесувањето на колективните одлуки, силните емоции во толпата, чувството дека припаѓаш на нешто многу силно и важно, дека правиш прометејски чекори за твојот народ; Земанек, поради Партијата не ме виде мене, Луција, жена од крв и месо, како што јас, поради Партијата не успеав да го видам Јан Лудвик.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога Филозофот го прашал слепиот од каде знае што е напишано на штичката, кога тоа што е напишано сочинето е со букви за него незнајни и неразбирливи, овој му одговорил: „И кога допирам запис од писмо непознато, јас знам какво собитие е запишано; така, кога ми ја даде штичката со твоите букви, јас видов дека за мене тие знаци се непознати; но сепак разбрав за какво собитие говори записот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Вистина, остана еден печат на преуранета зрелост на нејзиното лице, што пред тоа го немаше, една одвај видлива сенка на староста, прв бран на созревањето, и јас знаев дека тоа веќе не е онаа моја Луција од разбојот, од гимнастичката сала, тоа златно дете чии носници се ширеа по доскокот како кај уморно но весело коњче; но бев среќен што тоа е сепак Луција, макар и една друга Луција; ми се чинеше дека сум задоцнил, дека нешто ми е одземено од првата за да ја добијам оваа втората Луција, но мојата љубов во ништо не се менуваше; дури може да се каже дека сега во оваа Луција ја сакав и претходната Луција, и сегашната; јас сега сакав две Луции, и тоа беше невозможно да се поднесува без допир со Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но јас знаев дека ме теши, дека ме лаже; јас точно, секогаш во животот сум била свесна за своето тело, господине судија, за секоја негова маана или доблест.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И јас знаев дека неволјите допрва доаѓаат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем во светлина раскошна, со музика семирска се спушти над мојата глава, ми ја позеде раката, го фрли мојот груб калем од железо и во раката калем од лач небесна ми стави; калемот сам почна да пишува со раката моја, и до првиот час по полноќта, кога првиот петел се гласи, писмото за господарот мој беше готово, и јас знаев која буква на кое нешто му одговара.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го седна засекогаш десно од себе, на местото од отец Стефан Писмородецот и јас знаев дека бедата и гревот на нас дванаесетмина околу вратот ни се, како камен тежок околу вратот на доброволен давеник; знаев дека тој, Филозофот, во очите на логотетот стана Сједјашчаго одеснују Оца, како Богочовекот, Богољубецот крај својот Татко, Седржителот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И знаеше дека и јас знам дека ова е само дел од одмаздата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А јас знаев дека Лествичникот, едноокиот, зборови такви угодни пред логотетот кажа затоа што знаеше дека со еден удар две муви убива: прво, логотетот се смилостивуваше пред „понизната“ душа на Лествичникот, и наклонет му стануваше за собитијата идни, и второ, Лествичникот добро знаеше какво сподобие грозно во одајата има, од рака моја пуштено, низ клучалницата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И во следниот миг видов млаз кон мрежата; миг потем видов светлина, страотен блесок, десет илјади пати посилен од Сонцето, како очите Господови; таква светлина никогаш во животот немав видено, господине судија; светлина еднаква во сите свои делови, виолетова, облак од светлина што не е во едно време убав а во друго неубав, ниту за едни е убав а за други – не; таа светлина траеше само еден миг, кој ми се виде цела вечност, и јас знаев дека и Јан Лудвик ја гледа таа светлина од прапочетокот, и како бев вон себе, исплашена, во шок, јас бев среќна што Јан ја виде таа светлина, уште еднаш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И сите мислеа дека логотетот и Лествичникот гласале за Филозофот, дека душата своја само тие двајцата му ја дале, милоста благоутробна своја; сите мислеа така, оти предлогот го даде Лествичникот со уста своја и грев беше, хула бесчесна беше дури и да се помисли дека тој не гласал „за“, или дека логотетот не гласал „за“; но само јас знаев дека Лествичникот е погано и лажливо куче, со око побелено, оти знам дека и јас гласав за Филозофот, а мојот глас, третиот, го немаше; а го немаше затоа што Лествичникот беден беше гласал против Филозофот, еднакво како и другите, и најлицемерен од сите нив излезе, оти устата негова предлог даде што го отфрли душата негова, и оти вистина беше дека само јас и логотетот бевме вистинските пријатели на Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем раскажа собитие вакво, за кое трипати повтори дека е верно, и јас знаев дека знак на несигурност е тоа повторување: на првата ноќ откако сме заминале ние од дворецот, небаре ѓавол ја напуштил престолнината и во вреќата своја сите проклетства ги однел, на Лествичникот видение верно му се јавило: таткото негов, Мида, на сон му дошол и побарал да го откопа од гробот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Додека одев кон своето место, го уловив погледот на Луција: таа насетуваше некаква крупна промена кај мене, оти никогаш порано јас немав задоцнето, ниту пак разговарав со таков циничен, препотентен тон со некој наставник; ме гледаше од ниско, и јас знаев дека меѓу нас е готово, дека мојот циркус е посилен од нејзината Партија; од друга страна, покрај неиздржливата болка дека ја губам, дека поминувам во еден друг свет, дека се реинкарнирам уште при живот, чувствував една неподнослива леснотија на постоењето, една слобода која ме опиваше: јас го имав, наспроти овој дисциплиниран клас, мојот циркус, и мојата Ина, со која за една ноќ бев полбизок одошто со Луција за четири години.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми беше јасно дека Луција не ме избрала мене за оној кој прв ќе има можност да го види раѓањето токму на тоа движење; јас знаев дека тоа движење на Луција не е и мое, и сакав ние да имаме само наше движење, и не сакав да учествувам во тоа, како што е природно љубовникот на една жена да не сака да ги носи пиџамите на нејзиниот претходен љубовник; ме излудуваше мислата дека таа дури сега ме допушта во себе, откако стекнала извесна предност во искуството со мене, откако го научила тоа движење и сега ете, ми го покажува, како што се покажува нов автомобил на некој кој нема никаков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И јас знаев: не постои еден папок, едно среде на светот, оти на три е разделено: на чаша, на папок женски и слово.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Или во прашање беше нешто сосема друго?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оттука и бесмисленоста на сите прашања околу некакви намери што се труди да ми ги прикачи иследникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но јас знаев дека учествувањето во веселоста не разболува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нема и да оспорат ништо во случај да не постојат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека сигурно знаеле оти војникот што ја донел на коњ во деновите на априлската војна бил отсутен од куќата од под Сина Скала повеќе од година и половина а можеби и нешто повеќе кога почнало да се шепоти оти осаменичката, горе, во планината, не е повеќе сама, туку е носечка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И уште нешто што можеби ја објаснува суштината на проблемот и го прави беспредметен овој разговор: јас знаев, а и сега знам, дека ништо нема да потврдат дури и евентуалните надворешни сличности или разлики помеѓу нас двајцата, помеѓу мене и Јана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И не слутеше кутриот дека вистината веќе ја имам и во срцето, и во умот!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не само што верувам туку и тврдам дека ваквата размисла па дури и осуда на сопствената судбина постојано ти шеташе по врвот на јазикот но ти не сакаше (јас знам дека не ти недостасуваше храброст) да дозволиш таа осуда на сопствената судба да се појави разголена и обесчестена пред погледот на изненадениот љубопитник каков што бев јас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа беше порака на добриот анѓел: настојуваше да ме упати кон вистината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа, за моја среќа, видот секој ден се повеќе ми се бистреше, а јас знаев од каде тоа чудо.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Впрочем таа одамна знаеше штом и јас знаев дека љубопитниците се упатени во сите поединости.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Седни, јас знам.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Селанецот ме слушаше занесено, со отворена уста, другиот не гледаше во мене но јас знаев: и тој заинтересирано слушаше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Бесмислено е да се констатира: јас знам дека постојат големи слабости (го сакам тоа) и големи храбрости.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И момчето, и јас знаеме дека токму тој е егзекуторот, оној што ќе ја задоволи правдата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И јас знам дека треба да си одам, но, одлагам, да украдам уште малку.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Тина успокој се, Тинче, - плачеше и татко ми, а јас знаев дека и нему му е многу тешко, поради целиот овој наш разговор и поради тоа што, ете, така се случи со нашето семејство, што треба да се мисли на вакви мачни судбоносни работи...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Потоа Марина веднаш ја смени темата на разговорот, а јас знаев дека ѝ е многу тешко да зборува за ова за кое јас почнав.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тој седна на мојот кревет и јас знаев дека сака нешто да ми каже.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Станав, и влегов во станот за да донесам ќебе да ја покријам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас знаев дека родителите, заради срамот, најчесто ги исфрлале тие млади жени од дома, па тие го завршувале животот од глад, студ, или болест, многу бргу потоа, уште пред да се породат; знаев дека некои од нив, што ќе преживееле до породувањето, го оставале детето во некое сиротилиште, па работеле најтешки работи, заради кои животот не им траел долго; знаев дека имаше и такви кои, не можејќи да го преживеат срамот, а за да ја сочуваат честа на семејството, се убивале без да им кажат на најблиските дека забремениле; знаев дека некои оделе кај приучени луѓе кои им давале да испијат горки течности по што го исфрлале плодот, а понекогаш и самите тие умирале од отровот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Заспа. Беше топол септемвриски ден, но јас знаев дека нејзе ѝ студи, знаев дека тој студ ја тера да сонува зима и мраз, сонува како е оставена некаде сама, и на неа паѓа снег.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не знае таа со мене, како што јас знам со неа. Од шејтан донесена, на шејтан нагазила.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На кој начин, со што, како, само јас знам, зашто кај мене е од природата знакот да укажувам и објаснувам“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Можеби мнозина ќе се запрашаат: 1) ако досега комитетите имаа играно двојна улога: на Бугарите им имаат велено оти Македонците се Бугари и еден ден Македонија како и да биде ќе се соедини со Бугарија, а на европејците им велат оти тие бараат автономна Македонија само за Македонците, оти немаат никаква мисла за соединување со Бугарија, тогаш од каде јас знам оти комитетите ја лажат Бугарија, а не Европа?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Верувајќи во Радосната Вест, јас знам дека душата моја е спасена.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но, едно нешто не успевам да го разберам во вербата своја, та од тебе барам да ми објасниш – Павле, зошто јас го живеам овој смртен живот?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Што се однесува до театарот, јас знам дека претставите на нашите театри ги посетуваат многу граѓани, важни граѓани, угледни граѓани.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но, јас знам еден човек кој и во такви мигови, својата мисла, својот израз на лицето не го споделува со другите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Без брзање се исправи на нозе. Можеше засекогаш да ми ја затне муцката со удар. Од сеченото чело му протече крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ти реков, тргај ми се од очи“, со изменет глас ме помоли и јас знаев дека е пак оној вчерашниот Онисифор Мечкојад што не простува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Е, гледаш! И јас знам во која училница се премести учителката Милица“ - рече тетка Стана, ја фати за рака, ја поведе во училишната зграда, ја водеше долж ходникот - сѐ до шестата врата.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Јас знам, ти дојде да ги видиш корените на мојата последна љубов.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Користете се со нив, јас знам дека многу Французи ќе завидуваат затоа што други го напишаа она, што тие усно го изучија, но јас не сум себичен и отворено си признавам дека овие прекрасни правила не се моја измислица, ние им ги должиме нив на оние Французи, кои, завршувајќи го својот курс по филозофија, дојдоа кај нас да ни држат часови. okno.mk 123
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ете ги, најљубезни браќа, малиот збир на правила, толку неопходни за секој, кој сака со успех да блеска во помодното општество.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Ќе видам! Прво ќе пробам да ги намалам, и јас знам дека повеќе од две кутии на ден е премногу.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Неколку дена пред Нова година, додека сркавме чорба од риба кај мене, а тој ме испрашуваше, низ воздишка ми кажа: „Ја видов денес, многу е разубавена, се поправила малку“, рече, а јас знаев дека тагува по неа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А јас знам за себе барем толку дека сум совршено несовршена во сè!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И доаѓаше, а јас знаев дека ќе најде место на колабираната вена и дека ќе ја истерам ноќта.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама, јас знаев, зашто не гледаше на часовникот и не брзаше никаде.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А јас знам дека и денес, кога во недела на причест нема да се појави некое дете, кое одамна има свои деца, мора да каже зошто отсуствува.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А јас знам дека, до пред 5 минути, мавтала и правела провев, ама толку може.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ако јас знам дека и за друго дојдовме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Излезе да ме оставиш со портретите но јас знам дека со нив се покриени млаки пејзажи: жолти езерски брегови, светли копи сено, црвени идилични неба.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И јас знам дека тие се бессилни каламбурски калиграфи на моето досие.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сталин? Тој, лично! Неочекувано му се јави на овдешниот Централен комитет со својот познат мирен глас, ти кажувам, а јас знаев зошто го стори тоа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Така јас знам, така мене ми се кажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И Јон, вистина, се налути. Мрмори нешто под носот, нешто неразбирливо, ама јас знам дека е пцуење. Само јас знам дека е тоа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сталин? тој, лично! Неочекувано му се јави на овдешниот Централен комитет со својот познат мирен глас, ти кажувам, а јас знаев зошто го стори тоа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И јас знам дека тие се бессилни каламбурски калиграфи на моето досие.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сакав да видам кој беше оној со кого отиде женатаза која само јас знаев која е - Кристапор Микелајн, Едвард Жорес или Жорж Лоран.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Сите. Но и јас знам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но, јас знам дека ќе се врати. ќе дојде, ќе ме земе со себе и ќе ме однесе засекогаш. ќе ме оттргне од пустелијата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Впрочем, кога луѓето велат „јас знам”, мислам дека не знаат, тие веруваат.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Иако не знаев што работи, јас знаев дека работи нешто радосно, целото негово суштество беше исполнето со таа блага светлост, се колнам, тој тогаш беше во некој друг свет, незамислив, далеку од домот, далеку од сите тие сплетки и грдости.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Јас знам шо ќе си посакам! Знам! Сакам да ја запознаам мојата љубов, мојата животна љубов, оној со кого ќе го поминам целиот живот!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Јас знаев дека таа не сака да се мажам за Мане Шнајдерот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тоа беше тајно изведено и само јас знаев за тоа од нашата организација.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Така над селото Плетвар фативме позиција, а непријателот беше во стапица.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тука еден борец, се викаше Андреа, ни се обрати со предлог: Другари, немојте да отворате оган, јас знам германски и ќе зборувам да ги убедам да се предадат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Чичко ми се зачуди: Миле, зошто те викаат да одиш напред, а јас му реков: Само јас знам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Не. Јас верувам во тоа. Јас знам дека ќе паднете.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас знам сѐ за твојот презир, за твојата омраза, за твојата згаденост.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас знам, се разбира, дека минатото е фалсификувано, но никогаш нема да можам да докажам, нема докази.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Како се викаш?“ праша Винстон. „Џулија. Јас знам како се викаш ти. Винстон... Винстон Смит“. „Од каде знаеш?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Јас знам точно што чувствуваш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ема, разбираш ли, газ би дале за пичка.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Да, драга Ема, во Равена мојот Јирачек, моето сонце, веќе ме чека, јас знам дека ме чека Јирачек и ги мерка тие стари, истрошени европејци, тоа се истите оние од Вацлавске Намјести, кои како река доаѓаат од секаде за да си го дотрошат животот, желни да брцнат со прст или со нос во нешто младо, убаво; пари даваат за тоа, душа даваат за тоа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога во муграта, брзајќи веќе и со згаснат фенер на чезата, се враќаа тивко в град, попот Никола ја праша Тодора: „Јас знам зошто го направи ова, ќерко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Просто, како да знаеше дека јас знам дека само тој во секој момент и секаде може да биде.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Само јас знам за нејзиното страдање дури дозна, и откога дозна, дека Стефан е во манастир.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Смалувањето на поворката не се спомнува во весниците. Но јас знам дека беше така.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Му реков на Тодор: "Сега кога чувствувам дека го губам Бојан, како да ми бега низ прсти, сега кога ми е толку тешко на душата, можам да помислам низ што сè ти помина и како ти било кога почина Мина" Тој ми одговори: "Само јас знам низ што сè поминав".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
14 март Се подготвувам за Америка, само јас знам како, јас и Господ, потребна сум им на децата и на крај на светот ќе одам за нив, многу ги погоди твоето заминување.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Јас знам дека нема на светов роден од жена што не ја знае нашата сила и што не се плаши од неа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кај јас знам да влезам кај нашиот господар?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
ЉУБА: Ете, јас знаев: сега ќе се појават гласини дека тој избегал од затвор.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тебе сѐ ти се чини дека времето, како што велат, на волшебен начин ќе измени сѐ за нас, а јас знам дека сето тоа е само палијатив, ако не и шарлатанство.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ЕЛЕОНОРА ШНАП: О, јас знам дека мојата репутација е репутација на студен женски лекар...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
— Слушај, Бисеро (ќерка му беше крстена на баба си Бисера) — јас знам оти ти подваќаш по нешчо од маѓиа страна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Како ти текна, светијоване, ова да го сториш? Mope, јас знам што светијовани имам.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Абре, и јас знам оти нема, бре синко, ама царот сакат свое, бре!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се разбира дека знаев, но јас знаев и грчки.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Го криев вешто од сите знаењето на францускиот јазик. – Да, јас знаев за твоето заминување во Турција, од мојата свекрва, прва братучеда на Фетхи-беј Окијар, знаев и за твојата „француска врска”, ама не многу.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Театарот го заборавивме. Лоши се нивните претстави, ме убедуваше но јас знаев дека се плашиш од сјајот на моите очи фатени од рефлекторскиот сноп.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јас знам, Марија. Памучниот палјачо скока сега по собата на една нога и удира со двата месингани таса. Танг, танг!
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не разговаравме никогаш но јас знаев дека ги мрази моите три маслинкени стебла; ме гледаше понекогаш како првата што ме гледаше кога мислеше дека не ги сакам нејзините стебла зашто мислеше сека се тие нејзини, само нејзини.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јас знам дека сум се борел, јас знам.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јас знам оти чудно ви е ова што ви го кажувам ама не е чаре да ве излажам, чунки најпосле испат ќе ви го сторам и ќе ве уверам.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
-Тој не верува, но јас знам дека беа во прашање твоите маѓии.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јас знам дека трговците се неоспорни лажговци. Не сум ти јас од вчера!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ж: Оттука значи можете да заклучите дека тој трговец малку претерал со фалењето на грамофонот на г-дин Ракот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Јас знам откога почна, како Офелија. Сега ја игра Гертруда.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Има. - Нема. Јас знам повеќе од тебе.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А јас знам оти веќе решив, и нема враќање назад, ми вели Босилка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А може и ништо нема да ви рече.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Е, а јас знам, докторе“, се истрчав а без да знам зошто, иако ништо не знаев.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Вие може да верувате дека знаете, но јас тврдам дека и мојот професор од Виена ќе ви го речеше ова што ви го велам јас.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ТОМЧЕ: И него ќе го отепам! Сега ќе го отепам! (Појдува кон вратата.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Јас знам само едно: уште еднаш ќе го прашам. Ако рече пак не, ќе се отепам!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А јас знам ова: човек на човека може да му стори лошотија за ништо, ама за добрина, треба да има некој есап.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Е, ова е: сакам да се посветам, ама ѓаволот не ме остава.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Само јас знам како било.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Дури сега се сеќавам дека тогаш можев да го обгрнам со својата детска рака – воздивна, давајќи си пауза и јас знаев дека сега ќе дојде поентата – Моите раце одамна веќе не можат да ја обгрнат неговата блискост.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
„Се качив на врвот од планината, го сочекав самракот, потоа срамежливата, добра светлина на првата ѕвезда, па втората, третата, другите ѕвезди на темната дланка на небото ги палеа своите оганчиња, и јас знаев дека сите самовили, сите џуџиња, сите духови на претците се таму, на нив, на блиските ѕвезди, дури и фараоните, и светците, ја разбираат мојата желба, ми ја подаваат раката“.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Бранот ми ја донесува очекуваната, сепак ненадејна слика – и додека се препознавам во неа, јас знам дека си играм, играм и уживам во слатката несовршеност на постоењето.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ме поведуваш, нема,но и тој и јас знаеме дека трепериш.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
За многу работи во животот не можеме да се разбереме, секогаш има вина и виновник, но никогаш не може да биде погрешно ако ја кажеме вистината, ќе излезе од нас и не мора да се враќаме назад, на крајот човекот е светлина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јас знам дека секогаш кога имам потреба од душевен мир и спокојство погледнувам кон небото, зошто само таму во тој безграничен простор, каде границите се вишок сетилата ми се слободни, живот без грев, ин оптима форма.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Гледам дека има и компири, - мрмореше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„И јас знам за младински акции, ми раскажуваше баба ми“, рече Теми, „на акции оделе и момчиња и девојчиња...“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ама остана и ден - денес да ми рече - Внимавај! - само тоа да ми рече, а јас знам на што мисли.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Но знам, мора да чекам, така треба, така мора да биде, кога ќе реши светот да се смени, иднина да биде, зошто јас знам да сакам, на сон видов живот, а верувам и ти.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Јас знам мамо. Ѓаволот душа зема, но песната создава душа.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Да сум бистра вода, мори мамо да сум бистра вода, мамо мори мамице јас знам кај да течам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ОСТОИЌ: Зошто се сомневате? КАЈМАКАМОТ: Јас не се сомневам, јас не верувам, јас знам. Наши сме, да не се лажеме.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Јас знам англиски... -ја зеде тетратката, ја прелиста и рече: - Да седнеме.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Јас, јас знам еден Ташко, ама тој е од Крчишта...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Па - живна Циљка - јас знам да плетам, да готвам, да предам, да молзам и да правам урда и сирење... па, знам скоро сѐ што се прави на село...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но, таа седна крај таблата и навидум мирно гледаше, ама јас знаев дека секој миг може да се случи најстрашното.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Имаше право кога рече дека сум неодговорна, - се прекоруваше и јас знаев дека е многу несреќна, но не ми беше ни малку жал за неа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
-Не ми кажа кое ти е другарчево, - ми се сврте пак мене и јас знаев дека ќе морам да ѝ објаснам, оти таа е толку многу љубопитна што не би поднела да не го дознае тоа што ја интересира. Ѝ дадов знак со раката да дојде в кујна, за да не зборува гласно пред Чавка и таа се загледа во мене со големо внимание.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога го чув дедо ми да рече така, јас знаев оти мене вратата ми се затвора.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Сега јас знам, се сетив, - рече Шишман неочекувано.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„... Е сега, како било и што било таму по планињето и селата, со партизанлакот, ниту јас знам, ниту пак тоа се доискажува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А само јас знам што ме боцка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој има само убави зборови за Никифор, но јас знам дека тоа е така дека нема соперник во него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А јас знам дека не сум била: којзнае од кога не сум се видела со човекот. Со Никифор Абазовски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, јас знаев дека вака ќе дојде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Јас знам само македонски, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Јас знам дека е од кај нас, велам, му го знам и селото Загоричани.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас знаев дека ќе умре, велам, му ја видов и смртта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само јас знам каква горчина имав во стомакот, една грутка отров се качи во грлото и тука застана.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Седни дете, дедо ќе ти раскаже нешто за јагликата! - вели ненадејно старецот. - Седни, јас знам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Сега знаеш – рече Игбал. – А, јас знаев дека ќе бидеш способна за телепатски разговори.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дури и разговарањето е полесно, иако јас знам многу послабо од него англиски, а тој македонски не разбира ни збор, освен да го изговара моето име.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој што умее да лета, умее уште многу други нешта.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој ми вели, почекај малку, ќе видиш како е во гимназија, мислиш тоа ти е основно школо, ама јас знам дека школо си е школо и ако учиш-ќе научиш, ако не-на крајот ќе се види.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Па, јас знам дека така ќе биде.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Добровечер, кого бараш? – праша тој со строг глас, ама јас знаев од раскажувањата на брат ми дека дедо ми бил многу добар човек и воопшто не се збунив што така ме дочека.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Која си ти? – праша девојчето и застана пред него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дури и како да му е непријатно што му придавам толкава важност што не ја заслужува, ама не го вели тоа, иако јас знам дека така мисли.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не е можно, се противев јас, ти ништо не знаеш, лекарите не знаат, јас знам, таа ми е другарка, ја познавам јас нејзе, нема да ѝ се допаѓа долго да спие, ќе ѝ се смачи, ќе видиш, ќе се побуни и ќе стане.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Никого таа не послушува, неа ни казни не ја вразумуваат, сè си тера по свое, тивко, мирно, ама пак по свое.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тие одвај ме дочекаа да се вратам од Лондон и сега постојано ми префрлаат што пак ќе си одам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој ми мавна со раката и не чув дали ми одговори нешто, но јас знаев, иако не можев да видам, дека се насмеа широко, со онаа негова насмевка од која му се смее целото лице, сосе очите, образите, забите и клепките.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)