Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

- Шумкари. Ама јас не знам што значи тоа, другото не се разбираше.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Смрта не е ништо таа е природна, па јас можам да се справам со неа, ама ова горест... ова чудо од измачение на камбаните кои предсмртно биеа во мене сотрувајки ме до последно зрнце... јас не се гледав повеќе себе..... само некоја земска восочна фигура врвеше низ песпатот, тркалајќи се во густиот снег...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Преспредметно суштество ја гази бездушната земја а долу под неа јадот плаче, само јас не можам да плачам...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ме потапка по рамото: Ти си способна ќе најдеш, јас не можам да те плаќам, војна е!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Не е проблем... нема никаков проблем...ако мора, мора! – му одговори таа - Јас не чекав многу само неколку месеци. Сама изорав.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Сакаш ли? - Не! Никако. Јас не можам без Рајчани.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа не е важно. А толку е очигледно дека нешто сака, нешто што јас не можам да прифатам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Сеирот доаѓа, - ми вели Турчинот, но јас не обраќам внимание на неговите зборови.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Додека јас не можам да сфатам што е тоа може да предизвикува потсмев во друштвото во кое се наоѓам, луминозноста на мојата стварност како да секна за еден кус миг во кој нешто се случи.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- А, тоа не, - вели Сатирот. – Во вашите работи јас не сакам да се мешам, - им вели и си оди.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Еве ни јас не можам да влезам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Ќе стасаш, - ми вели и како божем ми кажува што сака, ама јас не знам ни што ми кажува а камоли што сака.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Ѓавол да те земе, колку си се преправил тептил42) што ни јас не можам да те познаам!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Вистина, некој ќе рече фала, друг ќе заборави да рече, но јас не гледав на тие работи...“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас не верувам дека ова е сосема точно, бидејќи семејството на Никола секако се погрижило да му најде пристојно место, ако ништо друго, кај нивните семејни гробишта што се наоѓаат десно од влезната порта на гробиштата, на она мало возвишение.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Некој ќе рече не е важно дали е убаво, важно е да служи, а јас не мислам така.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но, зошто јас не го подзапрев низ годиниве?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас не ја гледав целата работа, оти бев зафатен со трговијата во Цариград.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Не“, повтори, „јас не фантазирам“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Брату“, смогнав да прозборам, „јас не сум никаква мафија“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Треба да се сфати, ѝ пишав во едно писмо на Агна, дека јас не се трудам за себе, туку за сите на кои им треба и вода и поука.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Никола Поцо вели: „Некој ќе рече фала, друг ќе заборави да рече, но јас не гледав на тие работи“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој ми објасни дека потеклото му било токму од Маказар, но јас не можев да се сетам на него.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога дојдоа да ме земат од болница за да ме вратат во домот побарав да го видам чичкото (градинарот) оти откако ми ги даде бонбончињата јас не го видов повторно.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ми доаѓаше во сон како да сакаше да ми каже нешто, но никако не успеваше да изусти или кога ќе успееше да пушти глас јас не можев да слушнам...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Навистина, мајка ми имаше многу убави бели раце, а таков ѝ беше и тенот многу бел, што, за жал, јас не го наследив, а го наследи Наташа... . . .

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јас не можев да сопрам од плачење. Немаше поп, а ни крст.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Таа не е тука и јас не можам да ѝ кажам колку многу грешев и колку многу ми недостасува.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

„*Ако не успееме, јас ќе ги следам тие кутри луѓе, каде и да решиле да ги носат.*“ Карер помолча.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Јас не можам да прекршувам наредби”, рече Беренц не криејќи ја изненадата од директноста на митрополитот. Владиката не го ни почувствува кафето кое гледаше што побргу да го испие и да замине, зашто во главата имаше уште еден план. Вечерта владиката отиде дома кај градоначалникот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Јас не можев да разберам кому и зошто му било потребно сето тоа плетење на тајни конци зад мојот грб.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И кога Миќо, со кого седев заедно во првата клупа, ќе почнеше да прави непристојни движења зад неа штом таа ќе помине меѓу клупите јас не ги обелував забите како другите ученици, ами страшно одвратна ми се чинеше таа постапка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Требен ми е мене, - рече крчмарот. - И јас не можам да го гледам пред очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не, тој дури сакаше да ми помогне и јас не можам да му го заборавам тоа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Имено, јас не се снебивав да го навратувам меѓу другарите почесто зборот на моите чевли, било да се жалев, било пак - што порадо го чинев - да правев смешки за своја сметка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се опира со грбот преку наслонот на столицата, замижува малку и мисли: „Веројатно не се лажев, треба да имаше таков потез, но јас не можев да го најдам.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Слушате ли? Слушате ли? А јас не сум таму! Задоцнив!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

4. Каде што беше црвчето сега се клати рипче а јас не сум маѓепсник.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Тогаш сопственото јас не посакува толку очајнички да се воздржува од своите одбрамбени трансцендентности.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

• Негација е еден од наједноставните. „Ова се случува“ е променето во: „Ова не се случува“; или „Јас сум љубоморен“ се менува во: „Јас не сум љубоморен“.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Јас сум несреќен. Јас не сум несреќен (негација).

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Јас не порекнувам дека сум несреќен (негација на негацијата).

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Пеј и пламни, велам Дур во ад се селам И гаснам Продолжено. не сакам да знам Јас не сакам Да знам Каков сум Туку, Каков ќе бидам Тогаш Кога Не ќе бидам.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

- Гледам, - рече учителот, - содржината добро сте ја научиле, но јас не сум наполно задоволен од вашите раскажувања.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Дури и ми рецитираше како започнува романот, но јас не можев да ја слушам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„И јас не сакам така“ реков, „ама, ми се случува, одненадеж ми доаѓа, ме тера... морам...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Почекај, има уште нешто: инјекција тетанус, сестра Миро“, рече докторката.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Инјекција!“ срипа Влатко исплашен. „Јас не се плашам од инјекција!“ го успокоив.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Немој, мале, срцето да ми го параш. Јас не можа вака да ве гледам.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Митре си ја зеде грижата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сполајбогу јас не борџам некои борџеви та да барам парите наеднаш!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако не зло, јас не можам да земам за зло, ако зло, тогаш ич не кажуј.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ете, утре ќе одат пазарџии со штици, ќе тргнеш со ниј со едно магаре, оди ми со здравје, ама јас не одговарам за твоата глава, — се искажа Толе и го викна Гулета. Му го предаде Ѓорчета со два збора: — Човекот сака да биде мариовец и утре пазарџиа за Битола.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Јас не признавам ни грнци, ни букари, и сакам мојот збор да се слуша! — провика утрото пак Толе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Трајко, јас не можам да помогнам сега тебе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Аха! — се издиши Толе и се замисли. „Значи, близу ти е крајот и тебе, Толе!“ — си проговори за себе, но никако не можеше да помисли за некое спасување со бегање.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Верувате дека на луѓето лошо им се пишува? Кога сите луѓе би одбиле да одат во војна, тоа е мошне просто, би рекле: „Јас не одам.“

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Сите луѓе во светот само треба да отидат до општината и да кажат: „Знаете, јас не сакам да одам во војна“.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

ПРОИГУМЕН - Еден продуцент му рекол на еден проигумен: „Да не сакаш да глумиш човек-игуана во еден проект?“ „Ти си некој проклетник, провокатор, простак?! Што проломоти, брат, само протојереј може да ти прости!“, рекол проигуменот. „Не ми држи проповед, попе! Можам да те промовирам! Пропаганда и за тебе и за протојерејот!“, рекол продуцентот. „Противприродно е тоа! Ако ја проиграм (т.е. проневерам) довербата на протојерејот - тоа е пропаст!“ рекол проигуменот. „Јас не ти фурам пропедевтика; ако сакаш да бидеш протагонист, пеки; ако не, простум нека ти биде, проследувам понатаму!“, рекол продуцентот. „А да ми пронајдеш некоја друга улога? Не можам игуана!“, рекол проигуменот. „Може Боргес во Името на Ружата 2?“, прашал продуцентот. „Пророк да бидам? Имаш прокламација за таа улога и од протојерејот и од протоѓаконот и од целата црква!“, рекол проигуменот. „Прокоцкана шанса...“, прошепотил продуцентот. 46 Margina #19-20 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Вентрилоквистите ќе ги бива за оваа игра. Но за жал, јас не сум вентрилоквист.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Абе ја не сакајќи слушнав еден муабет на едни цури што се клештеа за некое место во кое забегале не сакајќи коа искачале во град.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Јас не сакав, а и не можев да ѝ ја одземам радоста да игра во театарот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Јас не можам да ги соберам мислите, да ги средам - да фрлам спокоен поглед врз тоа што станува со мене.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Портирите се нарочни луѓе, и јас не знам дали ги спечалив, но тие многу ми помогнаа...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Но, не, јас не можам тоа да го сторам.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Јас не можам, ќе си одам, ќе си стегна редната, затоа си отиде, дома да си умре. Така кажете му и на газдата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Додека јас не се искачам по првото рамниште, ти не поаѓаш Разбра?

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Јас не сакам да гледам.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Селските работи јас не ги разбирам. А за гората, само прашај ме.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Но јас не направив ништо лошо, Кети. Ќе му објаснам.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Периодот на депресијата во Америка, Христов го минал во Њујорк работејќи како слободен писател, притоа минувајќи низ тешки искушителни кризи што авторот ги проследил во веќе споменатиот напис: Пред Депресијата јас не знаев што се тоа тешки времиња.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Тогаш јас не можам да останам овде.“ „Што ти збори, Рози.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Јас не можам да заминам. Ја напуштив работата на бинзинската станица, но морав пак да се вратам.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Јас не знаев на што мисли. „Каков друг мозаик?“ реков. „Оној со пајакот“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мислиш дека јас не можам да го изедам?! Еве, и јас јадам!“ И јадеше!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А кога јас, со солзи на очи влегов и сакав да му се исповедам, да му признам сѐ, видов дека светлината околу неговото тело ја нема, оти јас не ја виѓавам веќе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Но, јас тропав, господин директоре“, реков. „Но јас не реков да влезеш“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Земанек не сакаше ни да чуе. „Знам што си наумил“, рече, „но јас не останувам“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Никогаш повеќе јас не можев да се насладувам со свирењето саксофон како во времето пред да научам да свирам; така е и со љубовта: штом се совлада технологијата на љубовта, исчезнува митската претстава за спојувањето на мажот и жената како нешто што се случува на неопределен и слободен начин.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И тргнав надолу, по насипот, кон оревот. Но Земанек рече: „Јас не одам“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Знаев дека Јан Лудвик ме сака; но јас веќе половина година гледав во Земанек, и мене само Земанек ме интересираше; со него излегов одвај десетина пати, кога Земанек ќе успееше да се ослободи од Јан; Јан беше како приврзок на Земанек, и јас не можев да му закажам состанок на Земанек; мислам дека и Земанек избегнуваше да се види со мене, поради таа нивна цврста пријателска врска.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Имаше во тој нејзин гест, во таа забрана да читам љубовни песни, нејзе посветени (а сепак анонимни, оти во ниедна песна што ѝ ја испратив јас не ѝ го споменував името, и таа добро го знаеше тоа), имаше велам, нешто нечовечко, нешто политичко, оти не можеш никому, со никакви, освен со средства на моќ да му забраниш да ти дава!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се искачивме на насипот и јас, без никаква видлива причина јурнав да трчам код мостот; зад мене Земанек викаше да застанам, да го почекам; јас не застанував, јурев кон тунелот, влетав во него, трчав и пеев: „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција“; трчав кон светлината, но експресот веќе беше поминат и не можев да сфатам дека веќе нема ништо пред мене, освен светлина; и во моментот кога излегов на светлина, кога градите ми се полнеа со воздух (каква страшна болка во градите!), видов дека Земанек допрва влегува во тунелот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа девојка сега има дваесет години, а јас веќе триесет и пет; тоа е сосема пристојна разлика за здрав маж како Земанек, господине судија, разлика која привлекува, и јас не му се лутам; моите гради (простете за ваква индискреција, господин судија) веќе не се она што беа; не се веќе ни моите колкови, ни кожата; Земанек, едноставно, замина затоа што мораше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ме плашеше, оти говореше неповрзано: говореше нешто што јас не можев да го разберам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потоа ме испрашуваа наизменично, и јас не знам кој за што ме прашуваше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Значи, Луција му ја дала песнарката откако ја понижив; тоа можеби значеше дека Луција немаше да им ја даде, доколку јас не го сторев она што го сторив на кејот, и дека таа им ја дала сега затоа што ме сака, односно затоа што ме мрази, а ме мрази затоа што јас не ѝ дозволив да ме сака.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ќе те потсетам на нешто но не е во врска со пораката содржана во овој совет туку со објаснувањата што ги користиш за да го сфатам советот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас не постапував така и гледаш каде втасав. На планинските беспаќа!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А потоа наеднаш ќе зажубореше но одвај чујно нејзината расчувствувана сомилост: „Можеби доаѓаше, мило, само за да ја погалам, но јас не знаев или не умеев тоа да го забележам?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа утро, кога првпат разговаравме за трагите што никогаш не можеш да ги забележиш овде, под Сина Скала, надвор врнеше дожд, јас не отидов на училиште, а денот беше сосема беззначаен бидејќи сиот беше собран во една парталава сива облека; потсетуваше на изнемоштен изѕемнат бедник; стоеше под стреата и тоа пред самиот прозорец.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Такви беа нејзините заскитувања што неочекувано наидуваа, и јас бев речиси сигурен дека таа само посакуваше да ми наговести нешто во врска со размислите и расположението што во тој момент ќе ја преплавеше.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

-Јас не ќе можев толку лесно да одлучам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ДАСКАЛОВ

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ти не ме викаш како што сум крстен, туку: „бре, море, Коте...“ Јас не сум маче та ќе ми викаш коте! (Сите се смеат и де гледаат во Котета, де гледаат во Депа).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Би сакал да ја започнам мојата дискусија за деконструкцијата со едно признание - јас не сум академик туку, додека да најдеме подобар збор, терапевт.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Можеби некои од вас го прифаќаат ова гледиште и јас можам само да се надевам дека вашите очекувања се исполнети или ќе се исполнат.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Како и да е, јас не го споделувам тоа гледиште.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Јас не сакам палјачо, сакам сенка.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Неговиот предлог сите го примија со најголема сериозност но јас не се согласив.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кузман остана занесен и не го виде а јас не можев да му кажам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На мое место да беше друг ќе помислеше дека е тоа сениште, та или ќе побегнеше или ќе му ја залепеше секирата на тилот. Јас не.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Писарот ја премести капата над чело и како артист, со раширени раце и подадена нога, драматично зашумоли со сета своја рибја крв: - Ова е, молам, навреда за законот, за државата. Јас не дозволувам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Ех, вие беден народ... Ех, проклетијо... А Русија пропадна. Јас не сум веќе генерал.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Јас не можам да ти ги изредам сите, па нити, жено, да слушаш ти седна!

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Но каде да одев, да скитав, јас не сретнав појунак човек, жено, од сина ти сакан.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Јас не можам среќна да бидам сѐ дури во мака страдниот народ се витка! "

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Еразмо првин се изненади од леснотијата со која старецот се одвои од својот дијамант, но веднаш потоа се прибра и рече: -Не, јас не сакам материјални богатства.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Велат, тука работеле луѓе. Јас не гледам никого. Скршените стакла на вратите се прекриени со стари весници.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Зошто јас не можев така да чувствувам?

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

А и јас не се согласувам, не можам без Ели.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Како и оној ден кога бевме кај тетка Рајна ми се чинеше дека таа, Вера, неосетно ми го одзема татко ми, а јас не можам да ја спречам во тоа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Вечеравме, - реков, иако ја нахранив само Ели а јас не вкусив ни залаче леб.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Јас не побегнав, но гледав неосетно, незабележано да се извлечам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

И учителката, со својот внимателен однос кон мене, често ме потсеќаше на тоа страшно, и јас не можев да внимавам на тоа што го предаваше.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тогаш и Ели и јас не ќе си поминевме добро.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Ќе дојдеш ли со мене, кај мене дома, - ме праша Марина кога бевме кај првата раскрсница, - јас не седам веќе овдека, се преселивме со баба ми, - ми рече таа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

„А јас не умеам да пливам,“ вели едно од децата. „Ќе научиш,“ го храбри Отла.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гледав во неа, и таа гледаше во мене; молчевме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Паулина како да не ги слушна зборовите на Ана и моите зборови; и продолжи: “Навистина е добро од тебе што си мислел на сите тие луѓе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И сега гледав во оваа Амалија која немаше ништо заедничко со онаа Амалија, немоќта на оваа жена која умираше ме потсетуваше на мојата некогашна немоќ, а јас не сакав, или не можев, во себе да го разбудам ѕверството кое во себе некогаш го имаше таа и со кое ме тераше да тонам сѐ подлабоко и подлабоко, ѕверството со кое – ако го разбудев во себе - навистина ќе бев нејзина ќерка не само по крв, ѕверството кое требаше да ја натера да страда заради сопственото ѕверство, моето ѕверство кое требаше да ужива во нејзиното очајно каење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас не појдов по неа. Се подвратив до домот на Рајнер, но не тропнав на неговата врата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Замислував како ги истоваруваат во логорот, ги водат во една просторија каде им наредуваат да се соблечат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Полека тргнав кон мојот дом. Чекорев бавно.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ана се врати во собата, и рече: „Јас не ве прашав дали сакате да се напиете нешто, или да не сте можеби гладни.” „Ни гладни, ни жедни,“ реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас не само што ги слушав, туку го гледав и морето, му го слушав дишењето, ги слушав криците на галебите и крцкањето на штиците од галиите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- Ме познавате? Ако не ме познавате, како што и јас не ве познавам, што барате на мојата маса, зошто ви е мојата близина? Всушност: што барате од мене?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Јас не видов, но оние кои виделе кажуваа оти бакарната книга испаднала од недрата на Рибоокиот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се поставува прашањето: кој е во сето тоа крив? – На тоа прашање јас не можам да одговорам.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јас не можам да го допуштам последново и го сметам навредливо за мене, ете зошто и не се откажувам на прво место да си изработам свој самостоен поглед врз прашањето за мојата народност и врз онаа на моите сонародници.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но со тоа јас не сакам да кажам ние да престанеме да идеализираме и да живееме со народни идеали.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јас не можам да допуштам Турците да не се поучат од него: јасно е за секој, па и за Турците, оти Турција не може повеќе да ја зачува Македонија ако продолжува со истата политика кон нас што ја водеше досега.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јас реков тогаш дека таква е вистината, којашто не ќе им се бендиса на мнозина, но јас не можам да го зборувам она што ќе му се бендиса на некого, туку она што е свршена работа, со која порано или подоцна ќе треба да сметаат јужните Словени, па затоа е нужно да се знае новото течење сред Македонците за да се определат јасно односите на јужните Словени кон него и да се избегне бесполезната и штетна борба помеѓу нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Може Бугарите и се прави кога мислат оти Русија без Бугарија не може да саштествува, ни политички ни економски, но тоа е бугарска политика, а јас не сум намерен да политикантствувам бугарски.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Впрочем никогаш не се чита директно. Знам дека секогаш се чита од шеми и посредувања, значи ни јас не заповедам мене да ме читаат со некакви пренесувања во интуитивни екстази, но барам да се биде повнимателен при посредувањата, покритичен при преведувањата и при заобиколните контексти кои често се мошне оддалечени од моите. 60 Margina #1 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Споредувајќи ја својата замисла за несвесното и неговите односи со свеста со Фројдовата, авторот ја карактеризира Фројдовата теорија како некохерентна барем во два погледа: „Прво, јас не можам неговото објаснување на онтологијата на несвесното да го направам консистентно со она што ние го знаеме за мозокот, и второ, јас не можам да формулирам една кохерентна верзија на аналогијата помеѓу перцепцијата и свеста.“ (стр 169). 44 Margina #1 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Тоа може да се протолкува како „Јас не сакам да си играм. Мене оваа игра не ми се допаѓа“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Еден од нив е Пабло Пикасо. Тој велел: „Јас не барам. Јас наоѓам“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Можеби им рече на Самарија и на Арнаутче и тие да чучнат, да си поразговараат малку со составени глави, и можеби првиот веднаш почна да раскажува во што згрешил господ кога го создавал и кога го средувал светов (ќе се обесам ако на светов нема премногу иловица и камен!), но јас не се потпрев со дланки на прозорското дно за да зјапам во безделничењето на луѓето и да ги гледам како три згрбавени врани со сити црева.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Наоколу никнуваа криви стебла со тешки и црни лисја, се ширеа, се лееја едно во друго, потоа станаа несовладлив ѕид.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

До двајцата од дружината дојде суроглаво и жмиркаво старче со чекор на претпазливо петле и чучна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Моите соништа лежеа зад непробојноста, јас не можев веќе да достасам до нив, под едно црно сонце на зелено небо и од раб на еден зелен оган врз црна земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

НЕДА: Јас не сакам да останам сама дома. Ќе дојдам и јас со тебе.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

МЛАДИЧОТ: И јас не ја забележував, сѐ додека не паднав болен.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ви советувам, господине... да не излегувате отаде, сѐ додека јас не Ве повикам.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ФЕЗЛИЕВ: Јас не бладам. И ти се молам, не изигрувај пред мене - невиност!

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

(Кон Неда.) Госпоѓо Христова, јас не Ве задолжувам да молчите за ова што го видовте. Јас не можев поинаку.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Јас не те пратив кај неа... (Покажува со глава кон кујната каде што се наоѓа Неда.) ... јас не те пратив кај неа да изигруваш некаков сентиментален глупак, туку да ја направиш зависна од нас и од нашето молчење. И не играј си со главата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ИЛИЈА: Што ли сакаш, да се погрчам, да си ја менам народноста моја?! Та јас не се срамам од народноста моја.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

САВЕТКА: Ама согласна не согласна, јас не можам да да ти дадам збор додека тој не се согласи.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: Јас не можам, мамо, да му откажам на ова добро тој што ми го стори.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ПАРЕ: (се противи). Одите вие ако сакате, јас не кинисувам без Антица.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

САВЕТКА: Зашто, мор’, прашаш, јас не оти некогаш сум ти забранувала да ги викнеш. Викни ги уште сега ако сакаш.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ВАСИЛКА: Антице, невесто, види ваму, јас не можам никого да го сторам лош и будала, ами ти на вујка ти не треба да му го расипуваш.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Разбери, дека јас не можам да се решам за да им кажам оти се венчавме и за тоа треба бездруго да дојдеш и да ме земеш.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Јас не можам да прочитам, во плимата од твоите мисли со широк опсег на творечка фантазија...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Моите татковци од прастаро колено, така ме покрстија, и кога роденденски подарок ми носат, на тортата го ставаат истото име МАКЕДОНИЈА Не, јас не се прекрстувам...нека знаат тие што сакаат да го извалкаат нашето име.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

„Казнета сум покрај овој дуќанџија!“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ете ги, најљубезни браќа, малиот збир на правила, толку неопходни за секој, кој сака со успех да блеска во помодното општество.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И ненадејно гледам - ѝ пламнаа образите од длабока вознемиреност.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Јас не икав, па и не јадев, тоа е самата моја природа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Користете се со нив, јас знам дека многу Французи ќе завидуваат затоа што други го напишаа она, што тие усно го изучија, но јас не сум себичен и отворено си признавам дека овие прекрасни правила не се моја измислица, ние им ги должиме нив на оние Французи, кои, завршувајќи го својот курс по филозофија, дојдоа кај нас да ни држат часови. okno.mk 123

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Чудно, - ми вели, - јас не питам. Што ми давате пари?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А и јас не би сакал со никого да ги делам моиве ноќи и моиве денови тука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој, другиот, да стоеше малку подалеку од мене, во оној миг, додека јас не стасав до чамот, и да му закопаше барем уште три зрна во ребрата, додека беше далдисан по мене, оној прекрасен, оној судбински самјак.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Добро, де! Зар јас не работев барабар со нив.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- О да, простете! Јас не ја ни претставив.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Јас не знам и не сакам да знам што би станало ако сето ова, ако не се докрајчат овие измачувања, овој...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Уште ме свиѓа, ама јас не го свиѓам веќе!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Едни по други, стигнуваат пред вратата, а јас не можам да ги изнагушкам и да им се изнарадувам на сите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Некои велат дека затоа толку се сакало, оти тешко се доаѓало до рожба; јас не би се согласила, зашто имам толку искуство и знам дека и не мора да биде вака страшно.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Чекајќи го тоа време, еве поминаа две децении, а јас не успеав да накалапам пари како листови од тутун, мазни и со исправени рабови и наредени по вредност и големина како за уплата на дневен пазар во банка.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, бидејќи ме чита дека мислам оти не е фер, тој се обидува да се оправда: „Дете, јас не им штетам, тревите секако ќе им помогнат, па ти не знаеш дека барем пола од нив се враќаат да ме почестат бонбониера и тоа од оние скапите, ’Гриоте’ и ’Бајадера’, полн ми е подрумот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Јас не сум свештеник, вели Максим. Мене никој не ме ракоположил за да бидам свештеник.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во ова поле треба да имат луѓе, чунки гледам како да има ливаѓе и нивје.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Дали сон гледам? И јас не знам.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ме кани пак да живееме заедно само јас не можам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Дење и јас не верувам. Ноќе сѐ е поинаку. Паѓа таква мисла.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Јас не знам што прави ноќе, ама сега видов дека само кога јаде, не држи цигара в уста.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

и еден ден се појави полковиот командир, на еден бел коњ, коњот игра, не гази на земјата, беше бил заробен од Англичаните, и кога дојде му даде команда на ротниот командир и на другите офицери да се тргнат подалеку од војниците, и тие сите се тргнаа едно двеста чекори, и полковиот командир не прашува кој каква мака има, или некоја поплака да има, и излезе еден, Ристе се викаше, а тој пак сето време само главата навалена и само зачуден, и со никого ни а, ни бе, и мајката, си мислиме, на толку молчење, сега најде да зборува, а тој ти имал мака, полкот негов ја збркал работата, а го окривиле и Ристета и го осудиле седум години затвор да лежи по завршувањето на војната, и Ристета цела недела пред тоа го учел еден адвокат од Скопје како да се пожали, го вежбал за докладот, како да се претстави и како да се поплаче и Ристе станува, јас бев часовој, вели, кога стана тоа, а имам и часовник добиено за храброст, ама јас не бев таму, кај што стана колењето и му кажува сѐ како што било,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се удира по гради и вика: „Јас не сакам војна со Србија, јас никогаш не исках војна со Србија, вика, јас сум за Стамболиски, И теј нататак.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Немам јас никакви тапии, велам, и јас не сум стопан на земјата. Земјата е стопан на луѓето, велам. Таа ни дава за јадење, велам, и таа не јаде после.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Имам една рана, вели, некаде внатре, не знам каде е, ама много ме боли, ме пржи. Умот ми го свалува, вели. А јас не знам што да му одговорам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сакаа да ми ја сечат ногата до колена, ама јас не ги оставив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И јас не издржав. Умот ми застана.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас не верувам дека сите луѓе се грешни, вели, ама верувам дека сите исто страдаат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас не бев сама, ние бевме пет-шест другачки што си помагавме во пченки-копање.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас не знам дали имав десетина години, а Давиде беше, речиси, момчарак, ама ништо не му помагаа годините.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зборувањето наближува, а јас не знам, дали не дослушувам или зборовите ми се непознати.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Треба измет да му правам, а јас не можам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некои жени ме запираат, ме прашуваат нешто, ама јас не ги слушам. Им бегам. Се враќам да ги доспружам алиштата на драгот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не зборувај така, Велико, вели Мисајле, ништо јас не сум направил.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Јас не одам веќе по пчели и по муви, вели Дуко Вендија и не одам по умот од Давидета Недолетниот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со прво јас не го знаев Јона, оти немаше и како да го знам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не лажеш, ме прашува Мирковиќ. - Јас сум селанец, господине, велам, и јас не знам да лажам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Е, што е де... сум прднала, ете што! Не знам, може и да ми се пуштило, жив човек си, а и мевот кренат до гуша ми е. Може да ми се украло, некако, јас не чув, ама Јон чул за да ме изеде срамот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа може и дошла, ама јас не сум ја чул кога тажела.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Наведни се, не можам да те досегнам. - Јас не сум многу висок, туку ти си многу низок.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Простено ти е Велико, вели Неделко Сивески, кај ќе ме познаеш кога и јас не се познавам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Сега и јас не гледам, му велам, сега е ноќ и никој ништо не гледа, - Е, фала ти што ми кажа, вели журчанчето, значи сега сме исто несреќни.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- И јас не го познав,вели Јон, остарело, се искубало, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој, натема го, во сите шие... по мене трчала и јатрва ми Уља, ама јас не сум ја видела.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Под мишка ги носам белите листови на предавството и строгите правила на играта збран како копец: ми трпнат прстите, ги стегам индигата со план да се победи зимата во срцето, веритигинозниот синдром и сета светска иронија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но, како што милувате: јас не ви се нудев; ако вие ме потрошите во свети цели, ќе ви го допуштам тоа, јас, стариот селски лекар, кому што му ја грабнаа слугинката!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Григориј Иванович гласно воздивна, си ја забриша брадата со ракавот, и почна да раскажува: – Братче, јас не ги сакам женските со шапки.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сосема сум прибран и најсилен од сите, а тоа и останувам, и покрај сè тоа ништо не ми користи, бидејќи сега ме фаќаат за глава и за нозе и ме носат в постела.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Му го читам изненадувањето, оти јас не бев на потег, а сака тоа, колку само сака да ми го рече, ама не дозволувам: ја вртам клепсидрата со видлива енергичност што значи потег и протест и најсетне и простотија и простор во кој има смисла да продолжи играта, граматиката на чутуранга во која бројот на играчите е ограничен на четворица, но се гледа тој е веќе триплициран и нужно е однапред да се договори редот, правилата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се запознавме во дворот пред зградата. На состанок на станарите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не, јас не сакам да бидам како мојот американски пријател Норман кој се заколна дека нема да го исчисти станот сѐ додека не ги среди порезните сметки, а од тогаш има веќе неколку месеци.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Бездруго страшно романтично ќе ти зазвучат овие зборови а јас не можев да им избегам и веднаш, со првиот ред, да почнам да раскажувам за нешто друго.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Заборавил кој бил и заборавил дека лежи ранет од шрапнел на боиште и дека повикува - Константин доаѓа; му го шепоти Коранот на свој јазик и пак неизменет, со недвосмислено значење: Ако ја подадеш својата рака, кон мене да ме убиеш, јас не ќе кренам рака на тебе за да те убијам, од Алах, мој бог на светот, се плашам ...

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Точно е, ме снемува од нивниот, од овој свет. Меѓутоа, јас не се губам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Не сум ненаситна, јас не побарав ништо за возврат.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

†6 прашање: Започна ли нашата работа? ако започна, во што се состои? одговор: Нашата работа сега ќе почне, а таа се состои во регистрацијата на светот, затоа што ние веќе не сме светот. прашање: Но, ако ние веќе не сме светот, што сме ние? одговор: Не, ние сме светот. То-ест, јас не се искажав сосем правилно.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Но јас не се противам на тоа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Гледајќи ја Мајка како го зема во прегратка и другото мало дете, тој тивко изусти: Јас не знаев дека ти го имаш вистинскиот клуч!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И јас не можев на почетокот да разберам, но во пеколот стигнав кога се вратив во земјата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Со текот на времето куќата крај реката близу Дрвеното, односно Еврејското мовче крај десниот брег на реката ни стануваше цел свет.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Јас не глумам... Јас само искрено љубам!

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Јас не продолжив, останав таму каде сум и чекам...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Но јас не можам да чекорам во кругот на тој јазал, мислеше.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Но јас не можам да сум новото распетие на овој век, колку и да сум полн со самиот себе, мислеше.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Јас не можам да ти напишам акт - се моли горниот наслов, како што не можев некогаш што и да било да ти напишам.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Гласот му беше придушен, слоговите со мака се корнеа од грлото: „Ти продолжуваш самиот себе да се исклучуваш од оваа средина. Го знаеш ли тоа:“ „Знам само дека се вклучувам во самиот себе“ , рече Отец Симеон. „Јас не сум акт за канцелариски фијоки.“ „Ќе бидеш избришан.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Му беше смешно - говорам за глувчиња како за жолти и ситни птици. „Не“, му рече. „Јас не смеев ни олку да се задржам.“ Се обиде да ѝ ја префрли раката преку половина.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тоа е, сфати, а јас не се сетив. Стана лесен, срцето му го исполни спокојство - сѐ стана како што требаше да стане.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ги отвори очите и се сврте кон детето. „Не, малечко„, рече. „Јас не сум поп. Јас сум ѕвезда со изгасната трага.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Јас не се мажам од интерес. Ни во името на ова ни некоја друга фамилија.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

„Знајш шо, тато, ти мисли и зборвај шо сакаш, јас не се мажам без љубов.“ рече Томето со силен интензитет во гласот.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Томето го гледаше немо, изненадено, бледо: „Татко, јас не знам како сум можела умо да му го свртам, кога јас со него еден збор немам разменето, освен оној пат кога се запознавме кај стрико Ѓорги.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

„Ти знајш дека јас не сум политички активист и немам такви амбиции, но, ме интересира шо станва во моментов, оти врие Европава, па сакам малку да се информирам.“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тој е - Јас не те прашувам за програмата, ниту за партијата. Кажи ми од кој фис (племе) е!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А зарем јас не уживав дипломатски имунитет?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Додека Раиз тивко зборуваше, како постојано со цвеќињата, јас не престанував во себе да ја дополнувам градината на зборовите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Но јас не сум историчарот во стихови на Палестина! Ниту сакам да бидам симбол. Не сакам да го носам тоа бреме!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ветуваше дека ќе остане докрај верен на своето мирољубие, до своето конечно враќање и владеење во Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Можеше секако да се разбере Махмуд Дарвиш, поетот кој постојано тврдеше дека не сакаше да биде разбран само како поет на палестинската кауза.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јас не бев од оние синови, фројдовски речено, кои го убиваат татка си во себе, за да воскреснат, напротив јас настојував да го одржам жив татко ми во себе. И тоа во повеќе компоненти, слоеви. Првин во однос на тишината.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јас не можев да бидам сигурен за вистинските причини на доверливата отвореност, длабока искреност и непосредно пријателство на големиот палестински раиз, кога и самиот бев на крајот на мисијата на една земја на која се наѕираше блискиот крај.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но јас не само што го изневерував татковиот непишан животен диктат, туку бев длабоко замешан во глобални спорови меѓу етнички идентитети, идеологии, егзистенцијални ситуации.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јас не сакав да се вратам, бев забележана од непријателот и ако ме ранеа немаше кој да ми помогне.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ми даде ќебе и си ги слече чизмите иако јас не му ги барав. Кога ги облеков таман ми беа.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Кога татко ми ќе дојдеше од пазар и нешто ќе ни купеше за јадење, некои слатки работи, јас не ги јадев, на мајка ми ќе ѝ ги дадев, а таа ќе ми речеше – ти касни, треба да растеш, а јас ќе се навредев.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Пред да се самоубие, исто така, ми рече, еве ти го пиштолот Волтер, сосе муниција.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Маќеата Тимка го вадеше лебот од фурната и ми викна: Миле, што сакате за вечера да ви подготвам, прженици со сирење или нешто друго?, а јас ѝ реков: За мене не е важно, зашто јас не бирам ништо.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Јас не се согласував со тоа, лично, но и јас често го правев истото. Морав, што би рекле вие.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас не мислам дека преостанало многу гордост во тебе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас не се занесувам дека можеме да промениме нешто во текот на нашите сопствени животи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но кога истото би ми се случило денес, би го сочувал.“ „Е јас не би“! рече Џулија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Додека се обидував да го протолкувам реченото кое оставаше многу празнини, бели страници кои можеа да се исполнуваат со различна содржина, главно како претпоставки, а јас не бев склон на таков вид размислување и градење односи со луѓето околу мене, Ема се надвисна над бирото, поземајќи ја пепелницата и, свртувајќи се, повеќе несмасно отколку планирано (така ли беше?, не знам!), со врвот на цицката, потприбрана во тесната блуза со длабоко деколте, благо ми прошета по надлактицата од левата рака.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Јас не гледав граница меѓу едното и другото.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Јас не сум тој, јас не сум интелектуалец, јас не сум дисидент, јас не сум европеец, според тоа моите хемороиди се поинакви, оти секој газ е поинаков, мојот газ е балкански во секој поглед; кур ме боли мене за неговите хемороиди, и така натаму,“ здушено во себе зборуваше Круме Волнаровски и офкаше од болка додавајќи: „Ќе ги искорнам со прсти, нека истече лошата крв со гомната, да се ослободам од оваа мака, од оваа тежина, и така натаму.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Јас не сакав да ви го кажам ова што сега ќе ви го кажам, бидејќи знам дека тоа ќе ве ужаси, но сега сум принудена да ви го кажам.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Јас не сум сокачар, а да бидам Турчин, белки е најпосле речено од горе?“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тој е таму, внатре, во некој свој простор каде што јас не можам да допрам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Потоа, дека истото важело и за сијалиците кои јас не сум ги гасела, како што до премногу доцна не сум ја гасела и сијалицата во собата каде што спиев.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас?, се зачуди тој. Јас не знам што мислам, вели.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Бидејќи јас не се осмелував да се поместам, таа го фати со едната рака за ременот околу вратот, и со другата почна да го чеша зад ушите, сѐ така говорејќи му дека бил добар пес, убав пес.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас веслав споро. Таа нешто изгледа ми зборуваше, но јас не слушав.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ми вика: ”Јас не сум кралска готвачка...“

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Јас не те напикав во вагонот за да си заминеш сама?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Му реков на татко да не ме нуди, а и јас не го кревав капакот на ковчегот врз кој спиев и не го барав шишето што и не се криеше, туку само се запаструваше да не се скрши.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

4.4 Не, јас не плачам во мојата келија, Јас самувам во жарот од семето, Во одроните од време, Во острите засеци на светлината, Во Јас-твото Што ме именува со Смрт.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

5.2 Јас не знам да војувам. Јас болувам и самувам И плачам за вас ближни мои И ви велам И си велам: Доаѓа часот да се прочита бескрајноста На морето Да се состават букви од скршените линии На хоризонтот, Да се седне на островот и да се самува Под осамено дрво Што говори со древен јазик.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Слушај, Љуба, бидејќи за да отпатуваме ни се потребни пари, јас не сакам денес да ги пропуштам сеансите, во два часот ќе дојде момчето, а потоа старицата, но, се разбира, на гостите треба да им се откаже, погрижи се за тоа.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

БАРБОШИН: Има прашања на кои јас не сум обврзан да одговорам.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

— Јас не можа без шума, — му одговори на началникот, кога овој го праша каква служба сака да му даде кога веќе се посрби“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас не ода за пари, токо да се најдиме човек со човека.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако сака да а продава ќерка и, нека a извади на атпазар: кој џамбас ќе даде повеќе, на тој нека му а даде, a јас не су џамбас со кобили да трговуам.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас не му орам, ни му јада. Неќу на патот да и сретна не пак лебот да му го јада!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Токо, едно сакам дедот Петко да му каже: јас не сакам од него ни лири, ни вранги, ни бели меџудии. Не су кобила да се продавам.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас не те давам пред деветнајсет, ама ако си го бериш умот да не ми донесиш некоа беља и страм на главата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

13. Кога сонувам јас не сум во кома И сепак дослушнувам нешто од она што се зборува околу мене А зборуваат луѓето сѐ и сешто И понекогаш дури ми е непријатно

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Финтата е во тоа што јас не живеам во никаков град.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Мама Кристл смртно се навреди и рече: „Јас не знам откога тоа златото е отровно!?“, на што професор Џеф елаборираше: „Па така во една епизода од Д-р Хаус еден го труеја со злато“.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Океј, можеби сметам дека Америка е новата Римска Империја... но кога паднал Рим, уследиле стотици години на Мрачниот среден век - а тоа е нешто што јас не би сакал да го доживеам!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Треба да се видат и другите причини. Можеби е во прашање почвата на која лежи куќата, но за тоа јас не сум стучњак.“

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Таа му се оттргна и му свика: - Јас не сум курва...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Но не се обиде да ме разубедиш. А јас не сакав да бидам сама. Никола, Никола... ...

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

А јас не сум ограбен, само сум го сонувал тоа. Сон. А ова? Јаве?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Заспивав. Чуј, ме тргна. Не оставај ме сега, те молам, не оставај ме. Јас не можам пак да те сонувам мртов. Кажувај ми за Конго и за златната врвица на антилопите.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Не, рече, јас не умирам. Во мене умира нешто и јас не знам што е тоа.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но, Никола, ја чу. А ако јас не бев отидена со друг, ако јас бев онаа кадравка на една од четирите фотографии на отец Симеон?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Не беше лирик, тоа никогаш не си бил. Инаку јас не ќе отидев.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Јас не можам да сонувам писок на ветар во твојата мртва уста. И јама на едно чело.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сфаќаш ли, се повлекував пред тебе. Јас не можам да бидам женка, јас не можам да живеам како таква.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

И јас не можам веќе без тебе, ѝ рече тогаш а таа не рече ништо само се грчеше кај него исплашена од грмотевиците.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Јас не можам да поднесам кога ме боли.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Патуваа со мене над бездни, и јас не можев да чујам од железниот грмеж дали свири ветар во нивните празни усти.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

И јас не верував дека ќе стигнам до тука еден ден да ве видам живи и здрави по бурната ноќ, кога заминавте! - рече Гури Порадеци.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Дали сон гледам и јас не знам.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

„Јас не сум ниту адвокат ниту гуру ниту трговец со дрога, како што тие ме претставуваат”, вели Лири.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

А до овој заклучок дојдов бидејќи имав чувство дека постојано се движам во сенката на тие заблуди.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Мојата храброст да укажам поодредено на периодот од детското доба беше мое лично сознание, а јас не само што го допрев туку и го сфатив, таму, во бурекџилницата, наспроти продавницата Громби.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- И јас не сум на чисто со празнувањата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

За среќа ова се случуваше пред мене па јас не морав да се свртувам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бев само вдчудовиден а притоа сметав дека вчудовидувањето не можеше да биде протолкувано на моја штета.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Мојот шеф постојано ми приговара дека сум претерувал доделувајќи му слободни денови на мојот ум.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но постои една додатна причина што јас не сакам да ја образложувам: Николина е навредена.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Значи јас не претпочитам премногу заблуди на едно место.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Утринава во Глас прочитав интересен рецепт за појадок - ни се јавува Бојка од огледалото, но јас не можам да ѝ го видам лицето.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Со еден збор отворено му се ругам на мојот потчинет, иако сум свесен дека она неуморно демонче демне над секој мој неизречен збор, го лови со акробатски скокови и му го поднесува на мојот потчинет на начин што јас не можам да го одгатнам.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Јас не сум повикан да давам мислење за воспоставената процедура. А уште помалку да ја осудувам.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кога ќе ме праша ѕидот: те потпира ли видот одговори место мене: Јас не сум Јас Кажи: Откога ме познава не ме дознава? Излажи: Јас сум ту си одам- ту ти идам.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ги памтиш необичните нешта твојата лична мнемо-поетика е тренинг секојдневна вежба на „јас сум“ и „јас не сум”.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Е, да би да ја сочува магијата за себе, за мене... Таа знаеше што јас не знаев.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Сестра ми во меѓувреме се оддаде на волшебно одгледување растенија гледаше во нив имаме ли иднина или не моите невени развија раскошно и сега ми се пред очи отворени како мугри ти најмногу ќе ги израдуваш мама и тато со твојата судбина, рече таа на мама ѝ се врати надежта и се насмеа за сите тато се разбуди од сон што не ни го раскажа и појде на извор јас не верував во ништо иако и денес се вознемирувам од помислата на неа барем ноќта да не ја испуштам денот изгледа не е доволен да се стигне на правото место реков и почувствував - имам работа со симболи од -ден-на-ден стравот е сѐ пострвен ако не се исплашам нема да запамтам што се случило стравот е време додека се думам во мракот - останало ли нешто од мене мрда под прстите надигнат и препороден.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Или можеби Јас не сум за ваков свет!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Тоа е лудо. Јас не можам да плачам, зашто не знам каква ќе биде иднината, можам да бидам само оптимист.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Јас не видов.“ „Се изменија. Ја променија бојата. Беа темни, а сега се светли.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Јас не сум тука за неа“, велеше Тате.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Но Тарик не престануваше да плаче и да повторува со плачен глас: - Јас не ја удрив, јас не.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

- Е, па ти, претеруваш. Јас благодарам. Јас не сакам пијан да лежам во таа кралска када.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И верувајте, ама навистина верувајте, јас не знам да возам џипови. Воланот ми се лизга од прсти...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Само настојувам да разберам дека потрошувачката слобода е така поставена внатре во индивидуалниот и општествен живот што тој веќе не може да се избори против зависноста.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Јас не сакав да ги изумам, но немав доволно љубов кон овие јазици и нивната литература, онолку колку што ги имав опробано, за да можам да им го посветам остатокот од мојот живот: ниту кон јазиците како такви, ниту кон чистата ученост, предавањето или проповедањето.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Јас не велам дека тоа е добро или лошо.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Јас не знам што му стана нему.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тој немаше никакви поплаки. Не зборуваше ништо.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Дико се направи скромен и добродушен: - Мене ништо не ми должиш, - му рече тој на кутриот вчудоневиден Бошка. – Јас не те послушав тебе, туку срцето си го послушав. Ете.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Јас не сакам! - Ни јас, - рече друг. - Ни јас!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но Зоки ли нема да се досети? И, тој сега вели: - Па јас не сум гостин, мамичке! Јас сум твојот Зоран!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

„Мило ми е што си дојдена, Рајне, ама јас не чекам гости во дуќанот“, ѝ рекла тогаш Трајчеица, и тоа само за да си ја поништи горчината, така барем велеше дека ѝ рекла, но Рајна студена како мразулец, само се насмевнала, „и тоа со половина око, да извиниш“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Семјон, јас не барам од никого пари, но долгот си е долг и тоа не смее да се потценува а уште помалку да се заборава“, вели студено Иван Степанович а во погледот веќе му се наѕира незадоволство.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Исто печалевме а јас не спечелив за да се сторам со автомобил.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

(Господи, некој да се осмели в очи да му рече дека сметките се расчистени! А тој знае дека не се).

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Дури и кога би било така“, се бранела Босилка, "јас не можам да го правам тоа што го правиш ти.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Мајките треба да им веруват на своите деца ама еве, јас не можам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Од јад, од ифрит во душата, понекогаш вика преку плотот: - Убивајте, убивајте, но и јас не сум будала, и јас ќе начекам некоја кокошка ваша: само нека префрли преку плотов ...

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Не ли е чудно што по сето тоа вашата реакција може да се сведе на една реченица, и тоа онаа од насловот на книгата: Зошто јас не го реков тоа! 104 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Колку пати дневно со луѓето комуницирате онака како што вие се чувствувате, а не онака земајќи ги предвид нивните чувства?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Меѓутоа, промислените „скриени убедувачи“ (В. Пакард) наоѓаат начини пред очи да ни ја потстават својата роба а притоа ние тоа воопшто и да не го разбереме како реклама.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И јас не сум којзнае што – си мислеше Ц пред да ѝ пријде.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Стапалата ѝ се подвиткуваа пред и зад шипката на којашто стоеше, а рацете ги држеше испружени од страните за рамнотежа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Јас не знаев да го прекачам мостот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Уште од почетокот не ми беше право затоа што јас прва ги видов лулашките.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Мајка ми ми рече да не си играм на лулашки ама јас не ја послушав.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

А јас не препочитувам да се плеткам во работи за кои не сум овластен да зборувам.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- Што велиш: - Тоа си го измислил за да се фалиш. - Јас?... Јас не се фалам.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Човечето одврати како низ рафал: - Не, јас не сум Вок.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Така ме викаат другите, ама јас не се согласувам со додавката на моето име, оти мислам не сум толку добар и не ќе бидам добар до колку не им угодам на прекрасниве суштества, што сум ги создал, а нема со кого да играат...

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- Белобрадест господине, најпосле откачи куклата, откако сум родена, јас не сум видела никаков југ, ни далечен, ни близок!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- Девојко, вечерва јас не знам што зборувам. Така ли е?

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

„Па токму со тоа си ме навредил: јас не сум никој... јас сум ти најпрва другарка... јас те запознав со сите...

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„И јас не сум видела.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Висока филозофија!“ рече Нина. „Јас не разбирам“ рече Ивана. 10

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Јас не знам да мислам. Јас сум истовремено и за и против и воздржана. (Пауза) Јас сум фетус што се прави дека е одговорен за себе. И слободно плива во тегла пред студенти по медицина.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

МИРА: А ако јас не ти дозволам? (Мира вади шишенце течност. Му ја фрла на Борис во очи. Борис почнува да вика.) БОРИС: Очите! Очите!

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Јас не ве терав да кревате востанија. Ви ја ебаа мамата.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

МАРИЈА: Јас не те пуштам да одиш кај никакви Германци. Утре е Свети Илија.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

А јас не мрдам со малиот прст. Ми се кине срцето.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ОСТОИЌ: Зошто се сомневате? КАЈМАКАМОТ: Јас не се сомневам, јас не верувам, јас знам. Наши сме, да не се лажеме.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Јас не разбирам. Јас сум глуп. Леле ама сум глуп.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Умот ми беше кај вас. Не верував дека тоа мене ми се случува. Јас не ве заслужувам.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Вие ме раните, а јас ве лаам. (Борис почнува да плаче.) Вие цел живот се борите за мое добро, а јас не сум свесен.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

БОРИС: Зошто? МАТЕЈ: Морав некако да го доведам. Ти побара. БОРИС: Јас не мислев сериозно.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Ги знам главите, не ги гледам капите. Ништо арно јас не очекувам.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Ти не знаеш јас што мислам. (Пауза, На Кајмакамот.) И ти не знаеш јас што мислам. (Пауза) А јас (Пауза) и јас не знам јас што мислам. (Пауза) Ебати власта!

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Кој морам да бидам јас. Јас не припаѓам никому. Јас сум сам.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Не, јас не разбирам... - Што, бре, пак не разбираш? - Па, тоа - диктатура на пролетаријатот?!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Јас не би сакал да сум без моите ниви, без овците и козите, воловите и кравата, Не! Подобро ми е да си останам селанец...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Некој рече дека ги донесоа од државите. Јас не разбрав што значеше тоа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Баба гласно колнеше, а јас не можев да разберам зошто му го сториле тоа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Иако ми беше непријатно од тоа што ми го рече Госпоѓа Изабел јас не можев да одам против самата себе, не можев да ги сопрам моите чувства што одеднаш надојдоа како некоја буица, немав време да размислувам за ништо друго освен за нас двајцата.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Таа беше моја постојана придружничка и знаеше да ме разнежи и натажи, но јас не бев пишман што дојдов тука и се трудев да го оправдам тоа мое доаѓање и пред самата себе и пред моето семејство.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Беше готов да наздрави. Јас не знаев за што. Иронично го погледнав.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Јас не сум ваш државјанин. Имам ваша уредна виза.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Сите очекуваа да продолжам. Јас не доцнев: - И така завршуваше божјата волја. Почнуваше новото земно царство.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Влезе во претставата, јас не го гледав ниту излезот, ниту епилогот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Да разговараме во неговиот кабинет. Јас не се согласив.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Јас не доцнев: - Религиозноста, другар А.А., има своја богата историја во Русија. Се разбира и атеизмот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Јас не сакам повеќе да носам вода.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Беличот како да имаше однапред смислен одговор на ова неизбежно прашање. – Јас не бев тогаш дома, а него не го примиле. – Зошто? – Бил малечок. – Колку години имаш? – Кој, јас ли? – Ти. – На Петровден наполнив осумнаесет – излага Беличот. ...

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Тета почна да плаче, а јас не знаев зошто тоа го прави, бидејќи сѐ добро заврши.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Јас не сум Ведан, туку Молња, - грубо му одговорив, и не прашувај многу, јас командувам, разбра?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Јас не можам, - рече Шишман. - На камен сум седнат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- И јас не верувам, - рече Шишман.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Јас не пукав во другарот Граматниковски како во Јован Граматниковски, како во човек, јас пукав во директорот, во неправдата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„... Во Велес јас не отидов да го барам камионот со боровинки.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Еве“, му рече. „Ти донесов фотокопија од еден документ што јас не можам да го искористам, но се сетив дека тебе како на писател можеби ќе ти биде интересен...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Едо, јас не сум создадена за мажење“, му рече Елефтерија, гледајќи го право в очи како во очекување, како да мислеше дека она што таа сега го рече може да го има своето целосно значење само откако ќе чуе што ќе рече Едо. „Ни јас за женење. Драга моја!“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Ама слушај“, му велам, „јас сум претседател на Народниот фронт, јас не сум ни шпион, ни поткажувач“, му велам.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Со Еда Бранов јас се имав видено и друг пат и знаев дека исти работи бркаме, освен политиката во којашто јас не се мешав. Не да не се мешав...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ме превари: — Овдека и јас не сум сигурен, ми вели, што сте барале овдека? — Неволјата своја, велам.