Дали да замижам на вистината, или да ѝ погледнам в очи.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Заради задачата “Ема”, кога со полицајката ќе останеа сами, се однесуваше необично, плашејќи се да не ѝ погледне в очи зашто таа сигурно знаеше (така претпоставуваше Деница) да прочита барем мал дел од нејзините намери и затоа, кога ќе останеа сами, Деница разговорот го насочуваше кон нешта кои бараа двете да гледаат нешто таму некаде, да пребаруваат таму некаде, да се смеат или да се чудат на нешто што е таму некаде, надвор од нив, а пак тука некаде, во близината, во канцеларијата, во собата, во ресторанот, на улицата, кон нештата кои беа доволно интересни и важни за да бидат двете свртени кон светот што ги опкружуваше.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Колку побрзо ќе ѝ погледнете на реалноста со широко отворени очи, толку подобро.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Беба наведна глава и не можеше од срам да ѝ погледне на Буба в очи.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Не ѝ беше лесно да ѝ погледне на Елена в очи.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Без заштита на својот патрон, Пенчо беше незабележлив во улицата. Одеше скиселен и скиснат, ги заобиколуваше луѓето и не смееше да ѝ погледне на Ана в очи.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Општеството мора повторно да го пронајде патот кон самото себе и да ѝ погледне в очи на сопствената вистина за да може во минатото да го остави она што таму и припаѓа и да гради иднина што ќе биде ослободена од заборав и лаги.”
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
ИВАН: (Во првите мигови тој им се предава на тие бакнежи, дури се обидува и да се поигра со нив, но набрзо станува свесен дека со Неда нешто нечекано се случува и затоа ја зема нејзината глава во своите раце, се обидува да ѝ погледне во очите.) Ти плачеш?
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Не можев да ѝ погледнам во очите.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)