Почнува една духовита, разиграна, главно повеќеслојна игра со перспективата, негирање на нормалниот лик, негово изобличување во оптичките апсурди кои сепак остануваат дотолку “апстрактни” затоа што не се, како кај експресивните маниристи, одредени од фантазијата, туку исклучиво со помош на физички пресметки. (...) Анаморфозата е прва парадоксално деформирачка “конструктивистичка” реакција на пропаѓањето на формите.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)