Според неговата длабока, интуитивна логика, со која најчесто се спротивставуваше речиси на наследената инерција на фаталноста, настојуваше да открие некаква трајната закономерност, крај силните барабани на дијалектичката патетика на новите времиња, дека токму при падовите на империите, се отвора пандорината кутија на со векови потиснувани страсти, на идеалите на поданиците на Империите, на многубројните народи кои биле потчинети на една власт на чие чело бил императорот.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Барабанот на потсвеста чукаше во ист ритам: „Барај, барај го, во него е решението на загатката.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)