На првите звуци од клепалото долината оживе. Од сите бараки и земјанки почнаа да излегуваат луѓе.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И дојдоа, во најмагливата ноќ во декември, со сопствени возила колку што вкупно во населба немаше, а мајка ѝ ќе пукнеше од мака што соседите не можат да видат колку бакшиши ѝ донесоа на „нечесницата што се дала пред брак“ и колку букети влегоа во бараката и, замисли, по два, еден за свршеницата, а еден за „госпоѓата “мајка.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Оди со долгите нозе до крајот на бараката и се враќа.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Тие спиеја во одделни бараки и ретко можеа да се видат.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Влегов во бараката и слушам замалено плачење.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Наскокнаа да го погледаат уште еднаш штом го чуја како се оддалечува, наскокнаа сите барем така да го испратат, се наредија на сите отвори од бараката и гледаа по тој темен човек под сината месечина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Потем беа само неколку викови, некој од мајсторите довикна озгора така, за да чујат сите малтерџии, дека оној кому му е жал може да појде да го одбрани, ако сака, а после беа уште неколку плачливи викови и сето тоа заврши така што оној истрча од вратата на бараката и ја спрашти по градилиштето, а Башмајсторот дојде само до вратата и окара „Натемате натема“, а мајсторот довикна озгора дека ќе се врати тој, дека никој тука не дава месен-обесен, но тоа излезе лошо пророштво.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А потоа, во бараките и во коњушниците, од доцнина до ранина и од ранина до доцнина пробивно и долго се слушаат олелии.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Не се враќаат веднаш на своите сламеници и рогозини во бараките и во коњушниците.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Во бараките и во коњушниците за чемерните, разнебитените, размеѓените и испадените, на сламеник и рогозина има само по четири педи место.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
И колку поблиску е колоната, толку поголема е турмата што во навалица надотекува кон џадето од бараките и коњушниците.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Катаден на развиделина и квечерум од бараките и коњушниците се истура црневица и, разнемоштена, разофкана, разорлавена и разнебитена, трча накај џадето.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Маестро Миха, држејќи до својот углед, а придржувајќи ја шарената марама околу непотстрижениот врат и брадосаниот грклан, ги испрати до излезот на бараката и патем им го покажа своето уметничко легло (мала ама самостојна просторија, нешто како портирница; или стражарница, како што би се изразил генералот, упатен во некогашната намена и на бараката, и на другите бараки, и на секој дел од логорот).
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Не се враќаат веднаш на своите сламеници и рогозини во бараките и во коњушниците.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Како ноќе во ниедно време заедно со моите другари ги изнесуваме мртвите од бараките и коњушниците и во мракот ги закопуваме во плитките гробови...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Во бараките и во коњушниците за чемерните, разнебитените, размеѓените и испадените, на сламеник и рогозина има само по четири педи место.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Ми беше рекол оти му се смачил животот по бараки и оној војнички казан од кој можеш да зафатиш со водата само ориз и моркови.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)