И сепак не можел да бега, дури ни да сонува бегство кон ѕвезди и кон средби; во дружината бил, на земјата ѝ припаѓал таков - дрипав и заборавен но пркосен за да не клекне пред сенките и сеништата на ноќта. „... нема!“ Господи...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
„Таа е ...“) грлена и гласна, со распуштени коси и со подадени раце кон неговите раце; ќе се најдат и ќе се јазат по ѕвездена пајажина кон спокојство и тишина во која, најпосле, се разговара со очи и со допири.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Меѓутоа, има вистина во неговото признание, кое може да се смета за една од важните причини што не се обидел да бега, а тоа е: “при постојните односи со лицата на Месниот комитет“, не можело ниту збор да станува да бара содејство и канал за бегство кон Бугарија177.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)