Удирал и ја дробел крцкавоста на главата што ненадејно брзо станувала безобличност на искинато месо, на крв и на ситни ковчиња.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Главата на тој крмнак како да чадела низ крвавите ноздри и како да се потргала од живата безобличност на сенките; забите во зинатата уста биле потемни од танките усни - и мртви се заканувале.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Но синот сѐ уште го кревал и го спуштал тешкиот чекан.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се наведнале да видат кај е удрен и виделе - немал деца на овој свет, не ќе ги има ни на оној. Крмнак, рекле. Мртов нераст.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)