„приватен културен сектор”) поттикнувана и произведена од истите оние проклети г’зни вовлекувачи и бирократи кои лелекаат за нивото, за запоставената „национална свест” (т.е. дека им фалат уште пари за нивните ступидни и бескрајни умножувања на еден ист анахрон и досаден „културен” дискурс, т.е. чиновнички драпаници составени од деветнаествековни стереотипи, смртно досадни дури и тогаш, а камоли денес).
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Како таа да не била предвидена од резонот на апаратските бирократи кои ќе се покажат мошне вешти со нивните први реакции.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Без инспирација уметникот е бирократ кој поради својата апсурдна продукција станува промотер на глупости.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)