Нивната заемна проникнатост е повеќе од очигледна во ова проза.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Овој пат, еден од ликовите во неговата проза, неслучајно жена (неговата Муза, можеби?), ќе му ја шепне магичната формула, ќе ги пушти во етерот (електронски) безмалу пророчките зборови како лек за болест наречена минливост: „ми се чини дека времето е низа од реченици, кинливи како пајажина, кои можеш да ги поврзеш само со раскажување“ („Футролата“).
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)