болка (имн.) - во (предл.)

После овој немил настан – кој уредно е пријавен и од страна на самиот работодавач, таа веднаш се упатува во болница, каде ѝ е укажана прва медицинска помош, ѝ се отстрануваат остатоци од парчето емајл и се праќа на боледување – сѐ до ноември истата година.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Непосредно по несреќата, таа почнува да чувствува силни болки во левото око, а здравствената состојба прогресивно и се влошува.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Како не, па јас, освен што ги имам болките во грбот од ништо друго не сум била болна. - рече без двоумење.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Го очекувавме плачот на нашето братче или сестриче, за да ги претвори мајчините болки во смирени и радосни извици, нашиот страв во радост.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мене. Во него бев како некој дотраен заб, веќе со боја на трат, расклатен но што сè уште се држи на некое коренче што и при најмал допир затрештува од лути болки во својот очај дека е за тоа последното лико на кое животот на последниот заб се држи.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се жалеше на болки во рацете, на скинатост во снагата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ха! Па сега кога ќе се земе во обзир тоа, болката во бубрезите е логична и неизбежна, бидејќи тие не можат добро да ја преработуваат крвта!
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Со првата операција на чичко ми, пристигнувањето на Алексадар со полноќниот авион од Берлин, замислениот поглед на дедо ми, отпатува моето детство.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Чувствата ми беа измешани. Се радував! Бев тажна. Чувствував болка во стомакот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Миртл, која и покрај болките во коските од напреднатата остеопороза на лицето има питома насмевка, досега во Ерусалим била само двапати, но од друга страна и да дојдеше, што ќе правеше самата таму.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Имаат ли души докторите, кога веќе немаат термини, за да сетат како венее и папсува - се прашуваше лозарот од Неготино меѓу две остри болки во стомакот, а поначесто и среде гради.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ѝ се предадов на стихијата да го запишувам или поточно - само да го запишувам она кое се корнеше од мене во околности (се срамувам од зборот што ќе го употребам) - на неподносливи страдања, на стравотни болки во коските.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Дедот Јован сакаше да се исправи да седне, но болките во ребрата, особено под левата мишка, толку го стегаа, та само се налакти па десната рака и “ почна пак да се правда: — Не знам, ефенди, не знам. Ни Толе знам ни Толевица.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во тоа време пците почнаа да лаат, но бргу се смирија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сега имам болки во коските и отечен сум, но во тоа време бев побрз од метрото.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
troglodyte mode, hek mode, стадиум на ларва - програмирање во темна соба, со очила за сонце и со инвертиран екран (црни букви на бел екран) поради болки во очите по повеќечасовно (или повеќедневно) гледање во екран. Се препорачува и гласна музика во позадина
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ферментирана болка во градите, во длабочините, создава вредности.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
А дождот врне надвор, не запира... современиците тага
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Потоа со бавни чекори, се упати кон собата - истата соба каде што ја осети најголемата радост и најголемата болка во животот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од овој мирис тој не чувствува болка во грлото, ни студ во собата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само мирисот на чајот остана да го пече посилно од болката во грлото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само срцето боли. И мислата како сврдел рие во мозокот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Желбата да одговори со визиткарта посилна е од болката во крстот, од староста, од сѐ.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се превртуваше Бојан на леглото, сакаше да се одмори, сакаше да ги изгони непријатните мисли, зашто тие значат само неспокој, болка во душата, но не можеше да се одбрани од нив.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Неговите симптоми се: јака болка во градите, тешко дишење, треска, грчење на мускулите и вкочанетост.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Неговите симптоми се: екстремна стимулираност, забрзан пулс или забрзана работа на срцето, остри болки во градниот кош, тешкотии во дишењето, тресење, потење, грчење на мускулите и воопшто вкочанетост.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Де Квинси, поради неподносливите болки во стомакот, од кои страдал речиси сиот живот, почнал да зема лауданум уште од младоста.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Главоболките, болките во мускулите, истоштеноста и зголемената чувствителност на светло и звуци ги тера корисниците да земат повторно, откако првата доза ќе престане да делува.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Меланхолично се движеше низ куќи. Работата ѝ беше еден вид лек, ѝ ја затапуваше болката во срцето и ѝ ја ублажуваше осаменоста што се надвиснуваше насекаде.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Навистина чувствуваше единство со земјата, со самиот центар на земјата и надвор од земјата, и како нов бран од животот да ѝ протече во неа, така што таа се почувствува посилна, многу посилна од кога и да било, и тогаш немаше ни болка во грбот ни мака во срцето, туку го имаше само чувството на надуеност и набабреност во длабочината на своето тело.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Едно утро, по долгата ноќна болка во слабините, таа слезе долу за да ѝ помогне на Кети да го подготват појадокот, и тогаш постарата жена, по долго гледање, ѝ рече: „Рози, врати се горе и легни си.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Зборот „смрт” предизвика остра болка во срцето на Кети и таа веднаш замолча.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во последните неколку дена болката премина во болест, постојана болност, која со своето будење донесуваше болки во мускулите, гадење, губење на апетитот, обилно потење и отоци во зглобовите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Реките, вировите и езерата беа ишмукани од сушата и сите живи суштества што беа во нив се виткаа и се превиваа од болка во агонична жед.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Да не го мачеа болките во стапалата, можеби тој би можел да го увиди тој толку многу важен факт.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Се искачивме на насипот и јас, без никаква видлива причина јурнав да трчам код мостот; зад мене Земанек викаше да застанам, да го почекам; јас не застанував, јурев кон тунелот, влетав во него, трчав и пеев: „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција“; трчав кон светлината, но експресот веќе беше поминат и не можев да сфатам дека веќе нема ништо пред мене, освен светлина; и во моментот кога излегов на светлина, кога градите ми се полнеа со воздух (каква страшна болка во градите!), видов дека Земанек допрва влегува во тунелот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Долу, на местото на несреќата, кога му изразив нешто што требеше да се протолкува како жалење за смртта на Таша, како мој личен израз на болка во однос на жалниов настан, тој го сфати моево обраќање како сочувство упатено нему ; Таша како да му била блиска роднина, или нешто поблиско и од тоа!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не криеше да се прикаже како посебно потресен од нејзината смрт!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сетив болка во зглобот на стапалката и несвесно извикав.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се обидов да станам и да се изгубам од куќата но болката во зглобот ме залепи за тревата. Одново паднав.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Малата глава му се нишаше на долгото вратче стегнато до болка во тврда јака.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Болката во зглобот беше силна но не можеше да го потисне срамот пред жената пред чии очи со зеленикави пламенчиња се чувствував бедно.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Од двете оружја се слушна пукање, и сетне два куршума со пискот зол излетаа, барајќи месо: едниот го сретна, и Кузман сети силен бол во рамото, кај одлево клучницата со зглобот лопатниот го крепи дел; а другиот во правта закачи, свирејќи злобно но без да сретне жива цел.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Смешноста што се сврзува со недостоинствената женствена болка во општеството на машката повластеност особено ќе одекнеше во искуството на геј-мажите во текот на првите петнаесет години од кризата со сидата, од 1981 до 1996 година, пред воведувањето на антиретровирусната терапија, кога сидата неминовно беше смртоносна состојба и кога стрејт-општеството редовно ја отфрлаше стварноста на страдањето на геј-мажите, ускратувајќи им го сочувството што намуртено им го даваше на „невините жртви“ на епидемијата.192 Во тој контекст, смеата со која машката геј-култура ја дочека сопствената ужасна и трагична состојба изразуваше, како што правела многупати, истовремена идентификација со вредностите и гледиштата и на повластеното и на абјектното.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Настојувајќи на своето право на тој статус, сепак, успеале да се здобијат со апсурдна и, очигледно, лажна, но, во практиката, мошне делотворна слобода да си ја преведуваат личната и заедничката болка во демонстративен, поборнички општествен облик и да поставуваат импозантна изведба на јавно жалење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во истиот број на списанието Тајм аут во кој читателите се повикуваат да ја посетат „Легендарната збирка за Џоан Крафорд“ во Сан Франциско, за да видат „зошто оваа класична холивудска ‘мамичка’ е навистина најмила“, во еден друг напис со наслов „Најдобрите бањи во САД чии сопственици се геј“ се наведува дека „геј-гуруто за нега на кожата Енрике Рамирез, родум од Мексико“, во својата бања Лице в лице во Њујорк на клиентките им ја нуди „масажата Најмила мамичке за ублажување едеми и болки во грбот при бременост (без грижа, не се користат закачалки)“.183 Најмила мамичке содржи многубројни сцени во кои се преодигрува, на својствен екстравагантен начин, судирот мајка-ќерка што толку впечатливо се прикажува во Милдред Пирс.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Повторно чекам, како двајца измамници, изгубени во огромната соба, криејќи ги погледите, гушејќи се од сувата болка во градите.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во спотивно не чекаше повторување на трчањето се до крај на издишка, до болка во бочините, до гуѓење воздух, трчање, трчање па дури и до бесвест.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Вијат болките во нозете и колковите, ама и покрај тоа јас ги посетувам, си прикажувам за тоа што заедно го изминавме и им кажувам за тоа како е денес.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И сега, во навратот кон времето од пред шеесет години, ми се присторува дека го слушам тоа тропање и ми се чини дека имам болки во бочините, дека ми недосува воздух и целиот сум испотен...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И така денот го направивме ноќе, а болките во рамената од носење трупци и сандаци со оружје беа се поголеми.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ги ставив рацете на стомакот на Цецилија, таму каде беше завршен уште еден живот, и почувствував болка во мојата утроба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа продолживме да чекориме. Накривнував.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неколку дена потоа бледото февруарско сонце почна да го топи снегот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нешто во неа веруваше дека е така, го знаев тоа по некоја нишка среде испреплетената истоштеност на нејзиниот глас, по невидливиот зрак отаде болката во нејзините очи; но мене тие зборови, кои во своите мисли ги изговарав со нејзиниот глас, сепак ми се враќаа со некакво подмолно, потсмешливо ехо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лудилото понекогаш е бекство од болката во затапеност, а понекогаш бекство од болката во уште поголема болка. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Тоа што силното духовно страдање, неочекуваните и стравични настани често предизвикуваат лудило – тоа јас си го објаснувам на следниов начин.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чувствував болка во коленото. Си ја истресов правта од облеката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш Рајнер за првпат ми проговори: “А мене моите родители ме сакаат,” рече, а имаше толку болка во неговиот глас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Онолку болка колку што имаат децата кои некој близок тукушто ги напуштил.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бавно, бавно си ги принесував прстите до стомакот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седев во собата и се сеќавав на разговорот со брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ана и Зигмунд ме молеа да тргнам со нив по градот, но јас се жалев на болката во коленото. Навистина поткривнував.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Часови потоа, додека се освестував, прво што почувствував беше болката во мојата утроба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Несреќник кој ги крие длабоките болки во своето срце, но чии усни се така обликувани што, кога јачкањата и криковите минуваат низ нив, тоа одекнува како убава музика.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа додаде: „А јас ја имам само болката, а не и дарбата за поезија.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги имав положено рацете на стомакот на Цецилија така како што се придржува нешто живо, нешто што треба да се сочува да не се распадне, а мојата утроба и натаму болеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш застанував крај прозорецот и ги набљудував оние во паркот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш останував во собата – мојата причина беа болки во стомакот, или главоболка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му ги одврза ли Господ нозете на Санета од земјата, му ја пресече ли ортомата со која беше зајамчен за неа, му ја излечи ли болката во исушените и вкочанети нозе, му даде ли сила со летање да си стигне и да си прилегне во гробот, само тој знаеше и никој друг.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По три дни и три ноќи, дури сосема не се прибрав во себе и не си ја стишив болката во празнината кај што ми беше срцето, натажен и болен, тргнав на пат за татковината.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ти си првиот кој со својот опул ни даде живот и ја сети болката во нашите очи.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Потоа почувствував страотна болка во тилот, во пределот кај што ми беше малиот мозок, и се изгубив.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По извесно време, почувствував дека се вратив во своето тело, но со празнина во делот кај што ми беше срцето, и со страотна болка во таа празнина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Почувствува како почнува да го фаќа очај од сомнежот кој во душата целосно му ја замени сигурноста и вербата што само до пред малку ги чувствуваше...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Шмркна уште еднаш додека чувствуваше како од болките во зглобовите во него се раѓа онаа негова добропозната нетрпеливост – секогаш истото чувство на неконтролирана лутина што одеднаш му извира однекаде и почнува да му пулсира низ вените.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Зборови што се случиле заради студот што цел ден го сеќаваше, заради болките во зглобовите, заради лутината кон Петар, заради љубовта кон Лидија, заради каењето за Стефан, заради стравот од непостоењето...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Бездруго по него, самиот одговорил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Утре, место да делкаат камен, ќе спијат, застенка од болка во главата Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Меѓутоа терачите на двоколки, презафатени со самите себе и со своите претпоставки, не го забележувале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Видовитиот, некогаш Дмитариноарие, подоцна Дмитар-Пејко, припокриен со запалени гранки без пресметаност на ќумурџиско умеење, се спровирал од својот гроб во шурки чад, патувал невидлив и се враќал со свиркањето на ветрот барајќи ѝ ја трагата на дружината и наоѓајќи ја само ноќе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Тогаш да им кажеме на луѓето од селово. Ќе го фатат. - Ако не го фатат, ќе дочекаат ден на нозе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чекаа да заврши ловот, чекаа да го видат пред своите нозе Мечкојадовиот труп или да го продолжат патот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го видел расонувајќи се невозможно изменетото лице на Ганка, на таа негова возбуда и казна и, без здив, со болка во некој 'рбетен дел под вкочанетиот тил, се склопчал, се намалил да ја сокрие возбудата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Мечкојад во тие мигови чувствувал дека нешто однатре го присилува да се исповеда некому, да бара воздишка на разбирање и збор што ќе го утеши здрвен и со болка во петиците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето џвакаа и зачудено го гледаа. Нивните големи залаци предизвикуваа болка во моето грло.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Болката во грлото ми се разлеваше по целата става, ми ги пиеше коските и ми го ораше месото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Болката во непцето од кое му биле истерани забите со удар на беговски кундак го раздразнувала и се враќала при најмал допир, и тој ја пуштил, се обидел да ја тргне главата од нејзиното рамо и веќе не знаел ја прегрнува ли или ја бута од себе; нејзините раце, како таа да барала заштита во паѓањето, останале склопени во топла алка околу неговиот врат додека топлината на женското движење му го заплиснувала издолженото лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја допрев со прсти болката во слепоочниците и ми се стори дека врвовите на пораснатите нокти ја минуваат коската и растат зад неа криви, непокорни и готови да искинат сѐ што е во мене, и жиличе и мисла.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некако клекнал со болка во половината што ја чувствувал пред разденување уште од првата лесновска ноќ и ја спуштил раката врз Лозановото рамо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако мртвиот не дошол и самиот да си касне за душа, некој друг нѐ демне и ни ги мери чекорите кон неврат. Кој - не знаев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Сторивме грев, синковци господови и мои“, прослови. „Едни умираат, други на умрениот му го лапаат ајванчето.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се сопнал а можеби и сакал така да се случи, не знаел (најпосле тој трик можел да го научи во лесновската шума од неуморниот заведувач Арсо Арнаутче), паднал повлекувајќи ја и девојката со себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
САВЕТКА: (сеќавајќи бол во душата за себе си).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Со гордост ја уби во мене болката во двобојот меѓу љубовта и среќата...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
XIV. Следниот ден го најде иззавиткан во тврдото легло и со здрвена болка во сите мускули и во сите зглобови на неговото тело.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Стоеше увиснат во таа изумрена просторија, а сите болки во неговото тело веќе почнуваа да се здрвуваат и да завиваат во секој зглоб, со својата остината оловна грутка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги изнајде и трпките преболености на сите болки во своето отпуштено тело; ги изнајде и сите истрпнати морници по својата кожа, а ја најде и таа лабава апсолутна отпуштеност во сите свои делови, во која не постоеше ни најмалечка желба за да се направи ниедно, ни најмалечко движење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Секој писок, секој нов скок, секој празен заграб на секоја болка во празното удирање на голите очници.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На тоа мислеше дури кога трагата го искачи на еден висок срт, дигнат над сите бели шуми наоколу, заздишен и со првата болка во колениците.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ, што можеше да донесе во својата собичка, беше една китка брст, што ја накрши кога сети на своето срнче, и една лута болка во сите зглобови, во сите глуждови, од која што колениците се превиткуваа сами.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Просенија последен пат некаде угоре, тоа дека беа над него го сети само по болката во преоптегнатиот врат, прошарија низ белината, која што немаше никакви други димензии освен таа вртоглава длабочина на матежот, која стануваше уште побездона од тоа, што имаше нешто во што можеше да биде впиен заталканиот поглед таму, под паднатото небо, кое не се разликуваше по ништо од наврнатата земја, се мернаа уште некој пат, а потоа врнежот се заклопи за нив и бесповратно ги скри.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дека тие секогаш се прибираат во некое свое легало, криејќи ја, заедно со себе, и својата болка во топлата земја на честаците. Мораше да го најде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја гледаше Рада како во прегратка го држи "лотосовиот цвет", таа глетка беше најголема болка во нејзиниот мозок.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се лула на јажето, неподнесливи се веќе болките во дланките, се колеба уште миг-два и тешко се откинува од јажето и паѓа до Едип...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тоа, просто речено, не го разбирам. Тоа не може да биде!“ Арсо сеќаваше тапа болка во мозокот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Будењето идеше бавно, со болка во слепоочниците и некое блуткаво чувство.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Рацете се испремрешкуваат во нестрплива желба да му ја стиснат неговата бледа и тенка рака што се губи меѓу нив и сеќава само силна болка во рачните коски. И не може да си ја оттргне.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А и неговите, пола пушачи, пола антипушачи во истото оро фатени и помешани меѓу себе, па цела сала да застане на нога додека го влечам најлесно она „тешкото“, со крената глава со болки во вратот и ’рбетот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Вистинската вечност на дел од твојот живот почнува од десната страна на Вардар, каде водат караванските патишта на кираџиите.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Еве што зборува таа: - Луѓето кои патувале кон југ за Солун, или оние за Скопје и други градови, се исцрпувале од умор и бидејќи немало од каде да ја задоволат својата жед за вода, пиеле вода од Вардар, а затоа што таа била нечиста, добивале болки во стомакот и набрзо умирале.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Знај дека животот е краток.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Но не можеше да ја изџвака, начнувајќи ја малку по малку, еднаш сосем да ја голтне - и неа и човекот, и сите болки во таа облека и во тој човек.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И тој неочекувано извади од длабокиот џеб две стуткани стотки, ги крена високо и удри со тупаница врз масата; ја покажуваше волчата челуст, црна и длабока болка во која тапо јачеа прашања.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не знаеше: да говори ли уште со неа, да ѝ каже дека металната болка во градите руши еден востановен закон.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се освести дури предвечер, со тапа болка во целото тело, капнат, жеден; ги отвори очите во очекување дека ќе го види пред себе оној гол камен и се изненади.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Трепетлива врелина под клепките, метална болка во градите, млака, леплива крв под дланката и оддалеченост од сѐ што станува во тој ден.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе стивне малку болката во забот и пак ќе почне да дупи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после ќе подзаборавам на болката во устата, во главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мора да е таа, бидејќи ги почувствува влажни образите и болка во самата јаболчница како од удар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Хајнрих Бел  ЦРНИ ОВЦИ
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И покрај огромните достигнувања на биомедицинската технологија, вклучувајќи ја и психијатријата, таа не нуди решенија за главоболките, општата слабост на организмот, болките во мускулите, и сл., и поради тоа пациентите со овие проблеми се чувствуваат разочарани (Kleinman, 1986).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се слуша, веднаш не се знае од која насока, некакво чудно квичење и никој од двајцата веќе не знае дали кон нив се доближува ѕвер со човечка болка во кучешка душа или човек со тага на пес во грлото.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Од под куп секакви и ненужни нешта во ковчегот со црвени и зелени шари тој допре со истргнати прсти неголема дрвена плоча и, извлекувајќи ја со болка во половината, ја сврти кон светлоста на прозорецот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На неговото лице беше одразено се она што со векови му се случувало на човештвото и јас дотогаш не бев видела човек со толку брчки на челото и толку болка во очите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не знаеше: да говори ли уште со неа, да ѝ каже дека металната болка во градите руши еден востановен закон.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Жена, значи, ја покосила болка во мигот на големите надевања и исчекувања.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Имам ужасна болка во нозете.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И гледаше постојано да му угодува, да се грижи за него и да го негува како дете водејќи го за рака, немо и со болка во себе поднесувајќи го теретот и таа ропска приврзаност кон него како да се двајцата слепи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја гледа Богдан сликата и пред очите му излегува тој жежок јулски ден: гори полето под врелото сонце, а тој со мајка му и со другите аргати од селото жнеат жито во нивјето од кметот на селото; се исправаат повремено за да ги ублажат болките во превитканата половина, да ја избришат потта од лицето и да му се подзавртат со грбот на сонцето што ги дупчи в глава, што им го зовира мозокот, зашто нема каде да се засолнат, да се подзаскријат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Јас ја слушам твојата, ти мојата болка во тишината на животот...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Мал и жален, тој човек со чести болки во секое ковче на смекнатото тело, не се присилуваше да погледне околу себе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го викна келнерот и побара пак ракија. „Јанкуло, Мануш...“ рече со врела рапавост и детска болка во грлото. „Храбри ли сте, кажите?“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Гледаше во нив и се намалуваше заедно со сите свои сетила и болката во раката.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И пак спиралната болка во раката растеше, се извиваше, не можеше да најде излез.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го држеше челото на влажната трева и чувствуваше болка во очите, сува болка распрсната однатре. „Колку години имаш?“ ја праша додека земјината влага се впиваше во него и го гаснеше. „Осумнаесет“, му рече без злорадост и без виновност.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го слушаше своето шумно дишење и оживеаната болка во раката.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Болката во месото на неговите пет вретена предеше црвени кончиња. Крвавата преѓа се затегнуваше и прскаше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ослушувајќи ја со некој внатрешен слух болката во здробената рака, се исповедуваше како пред сопствен олтар: кога имав седум години пронајдов дека чевларот од нашата улица не е некој друг туку самиот сотона.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Болката во стомакот на Винстон оживеа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тапата болка во стомакот постојано беше присутна, само што повремено се намалуваше, а повремено се зголемуваше, додека неговите мисли, во зависност од тоа, се прошируваа или се стеснуваа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Најлошо од сѐ беше болката во неговиот стомак.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И така избезумен од страв, ја почувстува нејзината болка во своето тело, смртна болка која е сепак помалку итна од битката да си го поврати здивот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На бојното поле, во просторијата за мачење, на бродот што тоне, целите за кои се бориш секогаш се забораваат, затоа што телото се надувува додека да го исполни универзумот; па дури и во моментите кога човек не е парализиран од страв, или кога не вреска од болка, животот е борба од момент до момент против гладот, или студот, или бессоницата, против вознемирениот стомак или болката во забот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стануваше од клупата затоа што болката во коските беше неиздржлива, а потоа повторно и речиси веднаш седнуваше, затоа што беше премногу зашеметен за да може да се држи на нозе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури и сега, наспроти џинот, тапата болка во стомакот го правеше логичното размислување невозможно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој седеше покрај ѕидот и молчеше, поттурнуван од нечистите тела, премногу обземен од страв и од болката во стомакот за да може да се заинтересира за своето опкружување, но сепак забележувајќи ја изненадувачката разлика во однесувањето меѓу партиските затвореници и другите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Клекна и откри дека може да се исправи сам во стоечка позиција со ужасни болки во бутовите и во листовите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во главата имаше само шест мисли: болката во стомакот, парче леб, крв и врескање, О'Брајан, Џулија, жилетот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Те молам да запаметиш, во текот на целиот наш разговор, дека можам да ти нанесам болка во секој момент и до кој степен сакам.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога го видов празниот кревет почувствував неподнослива болка во душата, пак почнав да плачам и да го гушкам креветот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Бабицата проверуваше, гледаше како плодот напредува, но постојано ја мачеше помислата: што стана со оној нејзин поранешен плод; останат ли е во неа, се стопи, или можеби се работеше за лажна бременост, каква што често се случува кај жените, особено кај оние што имаат преголема желба да имаат пород, да родат, и кои обземени од тоа и од психичката напнатост - понекогаш им се присторува како да зачнале: им се јавуваат слични знаци како кај затруднета жена: болки во стомакот, во половината, гадење, повраќање, посебна желба за јадење, несоница, чувство дека мевот им расте...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Чана е прибрана во истинатото брложе крај мајка си со стисната уста и со многу болка во срцето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Другите, Танаско, Друже Србине, македонските учители, школниците - си заминаа не обидувајќи се да расчепкат по болката во неа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Заборави да му се пофали на чичкото дека татко им е мајстор, најмајстор, дека може сѐ да поправи, дури и гласовите на луѓето што зборуваат во кутиите, ама си има човекот некоја болка во мевот или во срцето, така вели, е неа ја лекува понекогаш со ракија, ама не, не, не се опива.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Верува дека топлата и блага приказна што ќе ја смисли нема да ја зголеми болката во градите на старичката, туку дека ќе ја претвори во радост и блажина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Навистина, се зголеми ли болката во неа?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
3.3 Беседам со каменот Затворен во своето Јас-тво Наслушнувајќи го одгласот На мојата болка Во темните шуми.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
3.2 Беседам со змијата Затворен во своето Јас-тво Наслушнувајќи го одгласот На мојата болка Во темните шуми.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
3.4 Беседам со орелот Затворен во своето Јас-тво Наслушнувајќи го одгласот На мојата болка Во темните шуми.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Има многу потисната болка во таа тенденција да му се додвориш на Западот. Многу несвесно.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Родителите одамна ѝ биле починати, со болка во душата што никогаш не го виделе своето сугарче, оставено на брегот од Езерото, како невеста, за со неа да си поврзат две времиња, времето на заминувањето и на враќањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ми ги знаат возбудите и заблудите, Болките во желудникот, реата, Ми ги знаат потресите и вознесите, Ми го знаат огнот и пареата Дреата со која ги нагазив, Мојот здив, кога во нив се преселив, Се вгездив и задомив.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
И таа во почетокот молчеше, но подоцна му кажа дека сакала некое момче во селото со кое кришум се состанувала, кое ѝ било најмило нешто на светот, но тоа подоцна ја оставило, ја напуштило и зело друга девојка; му кажа на отец Иларион дека тоа ѝ нанесло силна болка во душата, дека не може да преболи и дека ѝ иде да се убие, да ја снема од овој свет, бидејќи за неа животот е веќе ништо, мачнина, патење; со ноктите се драскаше по лицето и телото, сакаше да го нагрди, да го раскине, зашто веќе не ѝ е потребно.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ја тераше што повеќе да му кажува, да му зборува за своите маки, за своите тегоби, да се исплакува, да му се исповедува и на тој начин да ѝ олеснува болката во душата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тоа уште повеќе му нанесувало болка во душата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ги наполни градите со воздух и се натера да ја заборави болката во рамото, се убеди дека треба да биде отпор, еднаш упорен отпор за сè, од простреланиот поднаредник за кој мислеше дека е слеп до момчето на кое му ја ампутира ногата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тој со болка во влажните дланки и колениците се исправи од калдрмата, и потрча не сфаќајки уште дека не е ранет и дека само се лизнал.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Патуваш во неврат и ќе бидеш една капка бол во мрак, крај во бескрајот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сети се за болките во моето тело, на мојата глад, на сјајот во моите очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
По неговата кожа се лизга темен шум. Тапо шушка болка во три пршлени.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Почувствува болка во мускулите. Тупаниците се стискаа, се скаменуваа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Големата душа на Игора Лозински беше посеала големи добрини каде што стигнуваше до човекот со маки и болки во езерската земја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се чувствуваше мирен и опуштен, со исклучок на рамномерните удари на болка во неговата нога и биењето на неговото срце.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во овој лежерен интервал на Маргина 34 61 разголеност - откако Френковата болка во стомакот стивна, иако не и болот во душата на Џоен - тие открија дека, меѓу другото, и ушушканиот амбиент пријатно ги возбудил и се најдоа во прегратка, милувајќи се и нежно но живо водејќи љубов.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Претпоставувам дека одвреме на време и ги пронаоѓаат тие клучеви”, допушти нејзиниот маж - и малку се потпре на нејзината рака кога грчот на неговата сега постојана болка во утробата се закани да го свитка.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Мислам дека чувствуваше болки во колената додека се обидуваше да се исправи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
По месечина две раце си гледаа нагоре И низ многу темно со многу болка во душата Низ полето усама некаде си одеше човек.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
А Крстовица првин се стаписа, се слиса, ѝ стежна срцето, се стресе како да ја зграби студешница, нешто стопоти во неа, саклет ја стегна, ја сподави, пред очите сѐ повеќе ѝ се згустува мракот, се свиткуваат гредите, се навалуваат ѕидовите, стега таванот, нозете супрашка ѝ ги пече и санкум скудоумна, олелека најпрвин тивко, болката во липтежот ѝ ги искриви усните, ѝ го огрде лицето и, гледајќи наоколу со молбен поглед, подаде раце...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ако мајка му е во Прењес, кој ќе го најде писмото, нека ѝ каже. Јас, Паскал на Аргировци сум ранет...“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И одеднаш ме покри земја и само почувствував болка во ногата и во очите ми згасна сонцето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И така, сѐ уште клечејќи, на подот ја посла црната шамија, ги рашири рацете и зареди: - Ристеее, чедо, стани, Ристеее...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Послушно тргнува накај својата рогозина, каде што, ја води Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Откако испуши неколку цигари едно по друго, на Весна ѝ се слоши, ѝ падна тешко, ѝ се стемни пред очите, почна да повраќа, да офка од болки во стомакот, да се превиткува.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Пред да го удриш топчето секако треба да знаеш до кои далечини може да те однесе ветрот сосе болката во душата.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Гледајќи на едната страна на мостот почувствував топлина во душава, а во истиот миг студена болка во градиве, очајна вознемиреност ми ги замрзна солзиве, гледајќи ги созлите во очите на страдалниците.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Немав зборови, на ништо не мислев, само вознемирено и во исто време скаменето гледав во мостот на белото платно.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
-“Па зар може срцето да заборави?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Од болка во душата ќе се спасиме само ако заборавиме, ќе се спасиме само ако разбереме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Првиот ден Ј се разбуди со силна болка во рацете и нозете. Се зачуди кога виде дека на себе има розеви бебешки пижами што силно ја стегаа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Тетка ти Олга минатата година веќе по втор пат е прогласувана за жена со најчиста куќа во градот како учесничка на големиот градски натпревар по чистота.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Следствено, во најраните мугри стануваше и со себе ги расонуваше сите соседи и синот, кој секое утро се будеше со зборовите "студениот фронт ќе се придвижи кон исток"...
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Овојпат ми беше уште потешко да ги закопчам панталоните: при напорот да ги приближам копчето и дупчето во кое тоа требаше да влезе, чувствував огромна болка во стомакот, па така си ги покрив панталоните со маицата и недозапетлан, излегов надвор.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ми требаа неколку минути офкање и стенкање за да се разбудам обвиткан во ужасна смрдеа, како што претпоставив, од сопствените гасови, и со уште позагрижувачки болки во стомакот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Некои велат дека ја испил Чашата Хераклова. почувствувал силна болка во грбот небаре копје го прободело.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Зашто си збор и зашто зборот не е живот па затоа и трае, му одговори каменот, се прегрнаа и видоа дека нема болка во неизбежното.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
- Те боли? И таму си удрена? - со болка во гласот праша Фимка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не молкот, ами душата и духот владеат со нејзините мисли и со чувствата на сите и кај сите одделно истиснува спомени, сакања и присакувања и така занесени го забораваат барем за миг болното стегање во стомакот, влагата и студенилото, печењето на плускавците, болките во нозете и рамењата и неотстапната потреба да се наспијат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Омалаксаност во колената и болка во градниот кош.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Почувствував болка во душата, нозете ми се здрвија.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Таа појде и се врати пред истекувањето на времето на визата, со голема болка во душата која тајум ја носеше до крајот на животот, без да ја разбереме вистинската причина.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
1. На годишнината од смртта на блажен отец Климент Охридски, точно на полноќ, се разбуди отец Лаврентиј со силни болки во душата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Над манастирот крај Бело Езеро беснееше силно невреме: секавици го параа езерото и цела вселена рикаше како рането животно.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Стана, ја запали лојаницата и започна да го тресе заспаното тело на отец Ангелариј.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во нејзниот тон авторот како да почувствува болка во којашто оваа женичка го живееше животот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Чана молчи, ја стиска болката во себе и одвреме-навреме погледнува во трите главички што се стиснале врз сламарникот на дрвениот одар каде што спиеја со баба им.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Помала ќе била болката во неа ако си заминела како невеста.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И откако го поминаа Бит-Пазар Пелагија го олабави грлото, дозволи да излета првиот збор, рече Денеска почувствував и радост и болка во исто време, мајко Персо!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сега сигурно ја гушка мајка си и ѝ ги брише солзите сметајќи дека на тој начин ѝ ја смалува болката во срцето. До вечерта денот уште голем.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Богородица ме исчува тогаш тетко Персо, ама мојата сестра Добра подоцна, во оваа Македонија, го роди своето црно семе, едно убаво моме што го завикаме Ленче, а така и го крстивме! и продолжи дека Евгенија се родила во село Долнени, прилепско, а на школо заодило во Гаково, во рамната Војводина, онде каде што биле, оти од разни каришта, една малечка, малечка егејска Македонија, каде што таа, Пелагија, била стигната од судбината што се случила на ден Богородица, а се реализирала во рамната земја, во плодните ниви на селото Гаково, и молкнувајќи неколку мига, продолжува со тапа болка во зборовите Во мојата плодна нива дури таму, во рамната земја, ми фрлија црно семе!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И после, добив болки во градите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Утрото се жалеше на својата дебелина и на болките во стомакот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
13 Влегов дома во станот во мојот град на Истокот, со болки во рацете од тежината на торбите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се чини дека работа му беше како полошо да ме повреди, да ме срамни со земја, да остави грозна неизлечива трага од болка во моето срце.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
„Таков случај нема веќе никогаш да ни се даде“ - со болка во душата повторувал К. Кирков82.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)