Чувствувам како ме зафаќа од длабини таа болка за која зборови немам.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Не е тоа болка за умирање.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се молеше Бојана и се заколнуваше со тешки мајчини солзи, неумолива во својата преголема болка за толку рано однесениот маж и непоколеблива во своето решение да го запази синот, својата радост, својот нов живот, да го запази од сите патила што ги носи печалбарскиот живот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Заеднички ја споделуваа болката за загинатите, за осакатените, за опустошените села, за изгубениот имот.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Ми требаш како на поетот болката за инспирација во сонот да ја вратиш насмевката .... да ја снема тагата во моето срце.... да заспијам мирно, тивко...
„Разминувања“
од Виолета Петровска Периќ
(2013)
Но гласот на Глигор му ги дереше ушите и ги гонеше магловините од неговата свест и ја разголуваше болката за нешто загубено без што овде е штуро и неподносливо.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Цигарата догоре во моите прсти, и јас, како самиот да догорувам, немав бол за тоа догорување.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Болката за сестра ми ќе ѝ остане до крајот на животот.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)