Сега ослепениот брат немаше шчо да чинит, не можел друго да работат за да се ранит, та се сторил просјак: излегол да шетат од село в село, да просит по едно парче леб, колку да живит.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Тој останал вечерта да преношчит крај реката до дреото, а за да не го изеит ношта некој ѕвер, се качил на дреото и тамо меѓу ветките си напраил легло, си легнал и си преспал.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Па сепак, (ова најодговорно го тврдам) ваквата моја снисходливост кон постариот брат нема придонесено за неговото неконтролирано однесување.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)