брег (имн.) - на (предл.)

Чекавме да живне реката со своите бујни води, од стопените снегови на планинските врвови и падини, да разлистат врбјаците на бреговите на реката, да ги водиме козите на пасење.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој дојде, само со куп книги и многудетно семејство во овој непознат град, оставајќи го огништето, своите, крај бреговите на едно чудесно езеро.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тогаш завршуваше само замислено да чекори крај бреговите на езерото, осамен, гледајќи ја играта на брановите, споредувајќи го животот со судбината на токму овие бранови, кои секогаш одново треба да започнуваат со патот кон брегот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Овие настани ме потсетуваа на други такви, помали, во животот, кога сум гледал дека луѓето се далеку еден од друг, како од брег на брег, не се разбираат дури и кога се во прашање навидум ситни нешта.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мајка ми ќе нѐ собереше сите четворица и со часови нѐ анимираше крај брегот на морето.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
УЈ ТОА Е еден од помалите градови во Белгиска Валонија, на обата брега на Меза, која овде е плодна и е таква сè до својот влив во Северно Море.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се најдовме на борскиот брег на Аспровалта. Во една уличка се градеше нова црква. Се гради и кејот. Кабините се доградуваат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Трново личи на Титов Велес. Обата града како да полазеле во височините, по острите и стрмни брегови на реките, кои ги создавале и длабеле кањоните, по кои се начичкани куќарки како од приказна.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Експресот јуреше по германските рамници кон Кобленц, а често се доближуваше до бреговите на Рајна.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
БЕШЕ топол мајски ден кога тргнав од Солун по атинската магистрала, упатувајќи се кон морскиот брег на Егеј, кон Катерини, Платамон, Волос...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се дига на бреговите на Дунав, во центарот на градот, од каде што се отвора величенствената панорама на Будимпешта.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На оваа месечина уште него кога би го видел како му ја бакнува раката на Исус на брегот на морето, преповторувајќи ја во тишина својата молитва: Господи, Исусе, сета смрт кога би окончала со мене и со моето име...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Оксиморонот држен со цврста поетска рака, се откинува преведувајќи ја песната од брегот на вресокот на брегот на молкот, од вокалот до белинката меѓу зборовите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
По пристигнувањето на Аварите, во втората половина на VI век, дел се приклучиле кон нив и се населиле во областа на среден Дунав и Тиса, а други останале околу р. Волга, Дон и северниот брег на Црно Море.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Процесот на словенското раселување започнува во IV век и веќе до VI век Словените се населиле на левиот брег на Дунав и станале соседи на Византија која владеела со Балканскиот Полуостров.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Долу, во дворот се собраа работниците и откако си ги прибраа алатите, тргнаа, по левиот брег на Вардар, кон колибите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Потоа, во истата врева, само малку постивната и навидум организирана, рибите се пржат во кујната на ресторанот преку врски, а ручекот се спојува со вечерата, без вообичаена прошетка по брегот на езерото.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Постои еден брег на кој заедно стоиме и секој поход нов нѐ сврзува посилно со него.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Често размислував и се пренесував во секој кат на земјата: како Дон Кихот во Шпанија, како Робинзон на океанските острови, како крал на гусарите крај брегот на Малаја.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кружниот пат долж брегот на полуостровот е проширен и асфалтиран, начичкан со мноштво кафеани, таверни, кафулиња, ресторанчиња и мали продавници и покрај 70 – православни цркви, повеќето постари од петстотини години и изградени во византиски стил, претставува големо туристичко доживување и завршува пред малиот плоштад во чија средина во природна голема е поставен споменикот на владиката Каравангелис на чии гради со црна боја е испишано – крвник.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Малку или многу беше количината на фрленото железо и олово врз главите на немоќните луѓе, малку или многу се загинатите чии коски лежат во масовни гробници на просторот меѓу раскрсницата пред селото ’Рби и мостот на Пероо - Кулата, меѓу брегот на Големото и песоците и трските на Малото Преспанско Езеро?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Лево, долж брегот на малото езеро, брануваат високите трски, десно, долж брегот на големото езеро – густ врбјак.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Меѓу двата брега не постои мост, а сепак некои луѓе преминуваат од едниот на другиот брег.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Иако не гинат во бездната, тие сепак минуваат низ смрт – да се премине од брегот на лудилото на брегот на нормалноста, или од брегот на нормалноста на брегот на лудилото, е исто што и да се премине од еден во друг свет. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Помеѓу брегот на нормалноста и брегот на лудилото не постои мост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш некој од брегот на лудилото престанува да гледа без престан во себе и во бездната, и како при некакво чудо се појавува на спротивниот брег.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Паѓа во бездната, но не исчезнува во неа, туку се појавува на брегот на лудилото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ако премногу се загледаш во бездната, и бездната ќе се загледа во тебе.“ Фридрих Ниче: Отаде доброто и злото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш некој од брегот на нормалноста толку силно се загледува во себе и во бездната меѓу двата брега, па не може да го оттргне погледот од нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ќе речеше: „Два волка заклале срна на левиот брег на реката Ломиа, а од нејзината последна издишка се овие светликави пенушки врз далгите.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кланицата се наоѓаше недалеку од градот, на брегот на реката, меѓу острите спили на кои беше изградено Калето и стените на ридот отспротива, на кои мноштво белоглави орли, мамени од мршите, ги градеа гнездата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Остана само писанието изрежано со сувата рака на Јеромонахот Захариј и молитвите негови над трикорабниот манастир, свиен меѓу седумте кипариси од левата и седумте од десната страна на брегот на морето кај Атонската Гора.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И вистина, зар ќе се реши еден искрен патриот Македонец да ги жртвува: Костур, Лерин, Битола, Охрид, Ресен, Прилеп, Велес, Тетово, Скопје и др. за соединувањето на Македонија до левиот брег на Вардар со Бугарија?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не бил нем само Онисифор, тој, со лузната, туку и сите други заедно со жените и децата што помагале во запрегнувањето на добитокот во двоколките на кои ќе се донесат воденичките камења од Лесново, по нивна сметка пред да созреат црешите, пред лето значи, и луѓето редум ќе ги израстоварат на брегот на Давидица, секој својот товар пред своја воденица што жената или некој старец или роднина од Побожјане, од Бањанци, од Кучковица или од Мирковци ќе ја допокрие.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таков им доаѓал пред тоа во соништата или со тегобите: намќоросан, речиси без линија на усни, нездраво бел под небриченоста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Соголената черупка, повеќе насмеана од кога и да било во животот, се намалила без она малку коса и брада што пред тоа се лелееле на ветар и што било знаме на еден крај, сѐ додека некој килав Јаков од Кукулино не се сетил да ја завитка во безбојна крпа и кришум да ја закопа на песокливиот брег на Давидица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Деновите се склопчувале, згуснатите снегулки понекогаш го смекнувале студот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беше тоа мала минијатура на црквата Св. Јован Канео од брегот на Охридското Езеро.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јодната бања и брегот на Тиса им беа најомилените места.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јана сѐ уште беше на брегот на Тиса маѓепсана од кружната ѕуница.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Топлите, трепетни бранови удираа по бреговите на нејзината студена душа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш отпочна еден бој, во кој многу глави распукаа и целиот снег на брегот на вирот, покрај што беше в час изгазен и со крв се ишара.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Буицата, покрај тврдината, ги уништила и ковачките, валавничарските и кожарските работилници подигнати на бреговите на долот, по оттука и името на средниот дел на Голема Вода, на оној од газилото па до долниот раб на шумата на Градишки Рид: Коачки Дол, Кочов Дол, односно Ковачки, односно Ковачов Дол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, на бреговите на долот и во урнатините на Градиште, богомилите, кои науката, зашто смета дека потекнуваат од планината Бабуна, прилепско, ги препознава уште и како Бабуни, во времето на цар Самоил, тука засновале своја населба.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Решија, одејќи по брегот на блатото, да изнајдат газило и да прејдат на другата страна; најпрвин, ако стигнат, да ги уловат коњите, потоа да бараат, да го пребараат сето поле и да го фатат жив Владимира.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ми се стори дека тој брз здив на некого што не е веќе меѓу нас дојде за да ги отстрани сите сомневања и прашања дали е тоа она: валчестолика и млада со положени раце в скут, на градите, помеѓу два брега на женскост, сребрен крст и цвеќе, најверојатно китка лилави бел алисум; рамениците се паднати, од едното се цеди сончева светлост за да истакне во заднината некакво зимзелено дрво но толку малецко за да може да биде она џуџе на Едвард Жорес.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Пишпирик и Барбут- бег ги доближија главите и веќе пееја со издолжени шии: Трговци сме чесни, продаваме чуда, по достапна цена ви нудиме рудар.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Довеслаа до брегот на реката од која понекогаш ќе се џитнеше риба по инсект или, просто, заради задоволство.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Мајка, како што велеше, бргу го фати редот на куќата, која имаше приземје и два ката, со авлија која завршуваше во убаво средена градина, со летна кујна.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тестото ќе се извива во безброј нови облици, ќе доминира баклавата којашто ќе ги придружува Османлиите во нивните слави и празници, освојувачки походи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Со текот на времето куќата крај реката близу Дрвеното, односно Еврејското мовче крај десниот брег на реката ни стануваше цел свет.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Монголските коњаници ќе ги донесат буреците и баклавите на бреговите на Босфор во султанските палати.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Откако завршив Махмуд Дарвиш загледан кон другиот брег на Езерото, тивко се огласи: Луѓето се убедени дека кога пеам за својата мајка, јас пеам за Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И така, првата директна претстава за него ми ја откри неговиот соборец, повеќе со перо, отколку со меч, големиот палестински поет Махмуд Дарвиш, но не во Картагина туку во Струга, во Македонија, на бреговите на Охридското Езеро.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Можеби ќе го најде за миг во катедралната црква Света Софија, по речиси три децении од првото доаѓање на бреговите на Езерото, ќе трага по клучот на бравата на слободата, ќе ја најде отворена вратата на катедралната црква Света Софија, во храмот таа ноќ престорен во поетски храм на добрината и толерантноста на поворката избрани поети од светот на Езерото, татковина на животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Историјата не престануваше да ми нуди нови примери. Можеби уште поуверливи од татковото време...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Така би и во таа темна ноќ кога душата беше претворена во светлина за да го осветлува патот на сина си до границата која го сечеше Езерото на неколку километри од гратчето Подградец Бабата своите внуци, кои сега се оддалечуваа засекогаш од неа со малиот чун во судбинската ноќ на својот живот, ги заспиваше со прикаски и легенди поврзани со блиското Езеро, чии бранови често допираа и до бреговите на нашите соништа, ги вознемируваа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше повеќе посакувана, принудена, отколку реална историја, во која јас бев еден од малите протагонисти.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Овде, на брегот, пред големата врата на животот, зачнаа и моите големи пријателства со кои мојот живот и пишување добиваа нова смисла во моите спротивставувања на балканизацијата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Требаше да се види, да се доживее одблизу таа митска матанѕа, тој невиден масакр врз џиновските туни па да се суди за расчекорот меѓу човековата незгасната деструктивна инстинктивна анималност и природата...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но за да се раскаже таа сторија требаше да се вратам неколку години наназад, во летото на 1978 година кога за првпат се сретнав со соборецот на Јасер Арафат, големиот палестински поет Махмуд Дарвиш, заедно со неколку палестински поети, во Струга, на бреговите на Охридското Езеро, кое го сметав и за своја конечна татковина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Летото пред да се сретнам со Махмуд Дарвиш на брегот на Охридското Езеро ја читав и преведував неговата поезија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се припијувавме сите до топлото крило на нашата мајка, а Татко на кормилото на чунот го следеше веслањето на татковиот побратим Гури Порадеци на пат кон другиот брег на Езерото преку границата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И така земјата и езерото, брегот и брановите го продолжуваат вечниот дијалог на кој се надоврзуваат гласовите на поетите, довикувајќи ја вечноста, во животот, бргу носен од брановите на минливоста.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во шеесетите години на минатиот век во Струга, на брегот на Езерото започнаа да се собираат значајни поети првин од Македонија, па потоа од Југославија и на крајот од сите континенти на чудесни читања песни на мостот на истекот на реката Дрим, која се влива во Јадранското Море, на претставување на славен поет во Катедралната црква Света Софија во Охрид, на средба крај манастирот Свети Наум, на самата граница меѓу Македонија и Албанија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Овде на бреговите на Езерото запираа проклетствата на балканскиот физички и ментален релјеф.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше за мене исклучителна привилегија, покрај претставувањето на неговото поетско творештво во Катедралната црква Света Софија во Охрид, да ја дополнам живо, вон јазикот на енигматичните медиуми, празнината што ја имав за настаните по напуштањето на малата палестинска држава во Тунис и збогувањето со Јасер Арафат...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XX На бреговите на Охридското Езеро се наоѓаа вратите кои требаше да ги отварам во текот на мојот живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се соединуваа душите, се избираа меките зборови на судбината.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Баба веруваше дека има таков јунак. Ќе му дојде време. Додека се оддалечувавме од брегот на Езерото, ние се сеќававме на прикаската на баба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За светите книги со кои ја минавме границата. За молитвата која ја шепотевме во тишината на ноќта.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како да беше на брегот на своето молитвено место, а Езерото, нејзиниот храм на надежта, некаква божја сила во која веруваше само таа дека еден ден ќе ги стаса своите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во времињата кога беснееше фашизмот на двата брега на Езерото, останувајќи на некаква позитивна и спасоносна дистанца од режимите, Татко се нафати да ја врши адвокатската дејност. Се спасуваше, го спасуваше семејството бранејќи некој од некого.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Живеејќи долги години на бреговите на едно од најстарите и најубави езера во светот, Охридското Езеро, уште од раните па до доцните години на животот ги следев со посебно внимание миграциските процесии на птиците и рибите кои започнуваа и завршуваа во езерото и неговите брегови, како еден од планетарните центри на големите преселби.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Луѓето уморни од историјата запираа на брегот на Езерото за да се доверат на неговата невина тишина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сета љубов, која ја имаше во длабината на својата душа и која цел живот им ја подари на своите чеда, кои беа заминати на разни патишта и постови во животот, а јас на најдалечните, ја вложуваше во своите цвеќиња на Балканот. Сакав да го надминам значењето на моите зборови, упатени до мојата мајка, на другиот брег на Медитеранот, да го напишам најубавото писмо што еден син го напишал на една мајка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Крај брегот на Охридското Езеро, во Струга, многу години по неговото исчезнување, како да го доживеав второто татково постоење, запрено во неговите книги.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој ги продолжува татковите илузии, во соочувањето со новите налети на балканската историја во двете последни декади на XX век, кога пишувајќи трага по патот на враќањето од егзил, односно пристанува во дотогаш земјата без враќање Албанија, по падот на сталинизмот и енверизмот, односно последниот бастион на комунизмот на Балканот и во Европа, го остварува сонуваното враќање, како почесен граѓанин на родниот Подградец, на брегот на Охридското Езеро, во Албанија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се чини оти баба имаше многу посилни причини за да заминеме, отколку дедо за да останеме крај брегот на Езерото, во куќата која тој ја замислуваше како тврдина на останувањето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Баба ја среди куќата, ја оживеа градината која продолжуваше до брегот на Езерото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Остануваше да го следи нивниот лет на брегот на Езерото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Моливот ми стануваше клуч, а белата хартија брава.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Никогаш нашиот егзил нема да биде залуден, пееше Дарвиш, по својот полвековен егзил, за вечното враќање дома на Палестинците.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И не случајно, на брегот на Езерото, во Струга, близу границата која некогаш ја минавме, татковите книги го остваруваа вториот живот низ моите занесни читања.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Границите на Евразија се поместуваат напред- назад помеѓу базенот на реката Конго и северниот брег на Медитеранот; островите на Индискиот Океан и во Пацификот постојано се заземаат и презаземаат од Океанија, или од Истазија; во Монголија, линијата на разграничувањето помеѓу Евразија и Истазија никогаш не е стабилна; околу Полот сите три сили полагаат право на огромни простори кои се главно ненаселени и неиспитани; но рамнотежата на силите секогаш останува приближно иста, а територијата што го претставува копнениот центар на секоја од супер-државите никогаш не е загрозена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имало скоро триста такви дубровнички бродови кои пловеле по Медитеранот и океанот, пренесувајќи ја трговската стока од бреговите на Мала Азија и Африка до фландриските и британските брегови.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се сеќавам, тргнав по брегот на езерото, и решив да не запирам, да одам бесцелно така вдолж и да не запирам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Толку е блиску тоа како млекото на лулката на несвенатата на глината на одрината на бреговите на светлоста Огрева таа и темнината од рамената од морните ја истава Во јасен час ги врзува со стреата со татковата кон изгревот загледана кон огништето на сонуваното време надежите пробудени што ги прибира во зимата на долгата ноќ
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Шетаат низ урнатините и водичот им покажува и објаснува: „Ова е главниот плоштад - Форум, ова се киповите на Јупитер, Јунона и Минерва; овдека се остатоците од храмот на Аполо, овде пазарот, градските бањи, а ваму крај брегот на рекава, театрите и големиот амфитеатар на кој присуствувале и по дваесет и пет илјади гледачи за да ги гледаат борбите на гладијаторите; на оваа страна имало убави куќи и вили меѓу кои се истакнувала вилата на Цицерон; по должината на оваа улица биле крчмите во кои се пиело и веселело...“
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Малкумина успеале да дојдат до брегот на морето и со чамци да избегаат и тие биле сведоци на она што станало.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Да продолжи – Тунис, Алжир, до брегот на океанот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На брегот на Босфорот им се пријави на гемиџиите и тие го пренесоа на другата страна; се распрашаа и го најде царскиот сарај.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Западниот брег на САД навистина нуди плодна почва за неуморните иноватори од сите континенти. u Како тогаш, со оглед на таквото минато, да поминеме подобро од Индијанците што го продале Менхетен?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Воѓе, бели воѓе кај црна црните кого барате? Копје па маж. Копје па маж брегови. Од брег на брег, од ноќ до ноќ прегрнати.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Од голите долини покрај границата со Мексико, преку карпестите кањони и долгите песочни плажи, застрашувачките снежни врвови на Сан Бернардино Маунтинс и шумите исполнети со секвоја и сикамор трис, па плодните плантажи на Вентура, зелените ридови на Санта Барбара, северните карпести заливи и винските брегови на Напа и Сонома...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
А од брег на брег танок мост.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Миризбата на првите јоргованови цутови која допираше до бреговите на самото Езеро, потем неколкуте стракови анамска рака, чии жолти цутови ја враќаа во младоста, будеа во неа силен копнеж по минатото, по своите заминати, далеку, засекогаш.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, во еден период, следејќи ги имагинарните кодови на својата библиотека, низ променетиот распоред на книгите, особено низ метафоричното патување на јагулите, од Езерото, преку реката, до Океанот, до далечните брегови на Америка и обратно, замислуваше среќно патување за семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Гледаше отсутно кон другиот брег на Езерото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Како да сакаше да ги втаса морињата, со мислите, на патот преку реката, до бреговите на Америка, со надежта во враќањето преку потомците, пред да им го запрат патот градителите на новиот прогрес, производителите на новата енергија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Каталогот Ла Ринашенте среќно ја мина италијанската окупација, на другиот брег на Езерото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во тие изохипси на нејзиниот егзил, во сништата на другиот брег на егзилот, во трагичното минување на границите, беше впишана историјата на мајкиниот живот, по која не престанувам да трагам.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во куќата крај брегот на Езерото, под Италијанците, живеевме ние, со вас, а во другата куќа, под Грците, беше баба ви, со вашиот чичко и неговото семејство, со нив беа и вашите тетки.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Од брегот на егзилот, од каде што ја гледавме, кога беше ведро времето, родната земја, нашето родно гратче.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Луѓето како што пристигнуваат, така фаќаат место во бавчите, на островцето каде што истечуваат изворите, крај брегот на езерото, по дворовите, спростираат ќилимчиња, веленца и седнуваат да се одморат, да јадат; како што надоаѓаат луѓето од околните и подалечните места, така сѐ повеќе се полни просторот околу манастирот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Си пиел ли ѕвездено млеко на брегот на Нил. Сум пиел, Марија.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Стигнуваат до бреговите на Америка и по истиот пат овде се враќаат нивните потомци.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Остануваше никогаш растолкуваната семејна загатка - за тоа што се случило во изминатите пет века отоманско време на Балканот, како дојде по поразот до големата делба, до промената на Бога, до големото гранење на семејството, кога едниот дел по отоманската опсада и победа по цена на смртта ќе замине на другиот брег на морето со старата христијанска вера, со задолжителните врски клучеви на старите куќи во пламен, со по некоја спасена икона и света книга в раце.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се случи, кај ова дете да биде најсилно изразен Татковиот ген на заминувањето, на дефинитивното остварување на проектот да се стигне како и јагулите до бреговите на Америка.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
II Појдов во полето долапот стар да го видам кула од кристали матица што се рои небото од штурци што пее уште по сите ридја по сите брегови на соништата мои.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Каде си горка жено да видиш Изгаснато сонце кај крижу од брег на брег, од југ на југ Јагленосан да ме видиш Жив во дамнината?
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
И глас надоаѓа од оној ист рид од кај што сакав да те преселам во земја онокрајна во миг светлина кога ме осветли јарка Ти, таму на север, неподвижна како лузна, како костур, а јас – на твојот југ кружам од рид на рид, од брег на брег жив во дамнината.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Се склопи како папка во една единствена црта - кога нема растојание и си е едно - совршен коитус на брегот на океанот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И луѓето на таа стара раса, сонувајќи го денот кога Земјаните ќе се вратат, го изградија овој град, и името на тој град беше и сѐ уште е Одмазда, на Планетата на Темнината, во близината на брегот на Морето на Вековите, покрај Планината на Мртвите; сето тоа мошне поетично.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Оние што се збиени, уште од зори си ги мешаат сенките, се надјавнуваат, се грабаат на просторот, се издолжуваат и се собираат како пијавици, како полипи, како чудовишта; сокаците: удриле кај им било мило; еден од нив, најширокиот, се припил до езерото, не се дели од него: кај врти езерото, и тој; кај ќе се намери на куќа, се тргнува настрана, се свиткува, се стеснува; кај се спушта брегот на езерото, и тој по него; колку што се проширува брегот на езерото во летно време - толку и тој.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
11 Мотив: рана пролет: Брегот на Профим зазеленет; неколку јаболкници и праски избрзале, порано расцутеле, се преливаат во алови и бели бои; по падините на брегот излетале и првите жолти цветчиња расфрлени како распукани жолчки; белее куќата на Профим, која е скоро варосана, а покривот црвенее како тукушто пресечено месо; по брегот пасат неколку овци, кои, чиниш, не се движат, небаре стојат во излог за детски играчки; еден коњ слегува по патеката со крената опашка како да лебди во воздухот; две шареникави добичиња, крава и вол, со издолжени вратови брстаат по зеленилото спуштено ниско и се допираат, се чешкаат со колковите; по коњот оди човек (веројатно Профим) со лимена кофа в рака; на кофата е паднато сонцето и облеснува; нишајќи ја кофата, човекот како да сака да го брецне сонцето; друг некој (веројатно Скрче) се шета низ бавчата, оди од стебло на стебло и ја потпира главата на нив, како да ги гризе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сал ритамот плиска по брегот на железото.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Таа одвратна маска сака во мене да легне да ечи меѓу младите брегови на соништата и да ги исполни со чадот на стравот и на тагата и да ги исполни со чадот на слабоста пред смеи мечти
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
2. поплава Далечните нѐ уморуваат Доаѓа елементот Па меѓу многуте искривени и тесни брегови на прозорците водите брзи течат жолти итаат и ги прескакаат невидливите и сиви препони на дните Па штом ќе се сетат на своите гради зелени горди како млади жени ги минат оградите на замислените брегови
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Стоиме на брегот на океанот и молчешкум запињаме погледите да ни се вкрстат таму далеку во родниот крај баш во домот на третиот ни брат.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Испружени сме еден кон друг - јас на едниот ти на другиот брег на реката Чекајќи ги звуците на армониката се сторивме ѕуница на вљубените.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Сама во самотијата, сама меѓу бреговите на смрта и брановите на животот, сама во самотијата!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Лежам и тишината надвиснала како иронијата, недостижен ми е пулсот на волјата и страста на желбата, повторно и повторно се саможртвував и казнував со преживувањето на истите вакви часови од минатото кои совршено се пресликуваат во сегашноста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ако не е така тогаш зошто елегантното оро, ноќта уште не беше помината, а тоа заринка во снегот на далечниот брег на Леденото Езеро?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Тука се наоѓа итинерерот на татковиот егзил. Тука се и дилемите на таткото, како централен лик на сагата: дали да го продолжи патот на семејството, и да се вкорени конечно на бреговите на Босфор, или да се врати на Балканот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Погледот никаде не стасува подалеку од стрмните ридови, а дозволениот простор за движење го обележуваат сенките на боровите и бреговите на двете рекички.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Брегот на Бретања, старите замоци, најубавите специјализирани ресторани за палачинки, сонцето на Бретања, небото, звездите, прекрасната вила, моето второ семејство... Времето многу брзо помина.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Со поглед упатен кон родната куќа во Поградец, која станала седиште на партиската власт, на брегот на Охридското Езеро, тој ја заборава сегашноста, за да се препушти да го завлече „егзалтирачката фуга на меморијата.”
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Токму така - морето е против нас! Нашата земја е мала, издолжена, со голем брег на две мориња: Јадранското и Јонското.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Можеше во тивките квечерини на брегот на егзилот на Езерото да се препознае светлината на верната ѕвезда на семејството која ја бришеше границата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Крави пасат надвор од градот, крај многу од непоплочените патишта и на брегот на реката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Едо го минуваше времето дење во раскошната кабина на тешкиот, американски камион, со носивост од 12 тона влечени од мотор со 290 коња, со кабина како гарсоњера, со моќна радио-станица, целиот сребрен и испониклуван, камиот налик на џиновска детска играчка,што потсетува на изделкана санта мраз во движење, што Марко го возеше по градот и околните места сѐ до Калгари и најјужните брегови на САД, а навечер седнуваа во половниот „крајслер“ на Марка и одеа во барот „Driver`s Outlet“ каде што се собираа неговите колеги, сите шофери и шоферишта, од помлади до средновечни луѓе, неверојатно шаренило од снажни, згодни и грдомасни луѓе, едни обраснати во бради, други со коси што главите им ги правеа да личат на грмушки, ќелави, со прцлиња потфатени над тилот, тетовирани, каде што се зборуваше семсекаков англиски јазик.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
41 Според едно друго тврдење, велешките ученици, шетајќи се покрај морскиот брег на Солун, често гледале како Евреите- рибари и чунџии ги вадат гемиите надвор од морето за да ги поправат.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кога ќе се разбранам и толку развилнеам та да се кренам, да стигнам насекаде, да давам секому сѐ што ветувам и како далга неукротена од брег на брег моќно да прелетувам?
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Крај брегот на Топлото Море живееше еден пребогат човек по име Мегалон.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Кога времето е сончево и тихо, тие доаѓаат до брегот на реката, секој од својата страна, и разговараат.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)