веѓа (имн.) - му (зам.)

Кога им се сретнаа погледите, оној на вратата повторно неуспешно заусти да каже нешто.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Веѓите му беа споени над долгиот орелски нос, а под нив живо му сјаеа црните очи, две длабоко всадени јагленчиња над неговите издадени јаболчници.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Веѓите му се збраа во една линија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Си го протри челото на онаа точка на која веѓите му се спојуваа, а потоа и вратот кај што го болеше, преку линијата над распараната јака на кошулата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Густите веѓи му стоеја над очите како раширени крилца од ластовичка.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тоа сè уште беше изопачено, очите му беа длабоко пропаднати, строго оцртаните веѓи му се надвиснуваа, како чадори за сонце, над очите што му тлееја.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Косата и веѓите му изгореа, а му изгоре и кожата на лицето; новата кожа што му порасна му беше тенка и проѕирна како хартија за виткање цигари низ која му се наѕираа мрежестите капилари како гранки од сува папрат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)