виолина (имн.) - и (сврз.)

Кога се одмори и кога се постопли, штурчо ги нагласи разгласените струни на својата виолина и - засвири!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А тоа значеше докторите да не трчаат брзо по ходникот со дрвените кломпи, да нема пискотници и врескања, и онаа одвратна стара количка да не свири како раштимувана виолина и да не квичи заедно со несреќницата легната во неа, свесна дека одлежала залудно денови, месеци... Долго, но не и доволно долго.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Старецот снемоштено запре, му се отпуштија рацете во кои ги држеше виолината и гудалото.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)