воздишка (имн.) - го (зам.)

Тој стана, срдито го исклучи решото. Лончето запре да игра.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Добро е, се врати, - Томо со надежна воздишка го дочека повторното отворање на очите на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Длабока воздишка го надви тропањето на лончето на решото и шумот на дождот во прозорците...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Инаку, добри мои, она што вие како деца во вид на прво заигрување на срцето, прва несоница, прва воздишка го доживувате во вашите ученички денови, е нешто најнормално во животот на човекот.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)