воздух (имн.) - да (сврз.)

Во јули застанат во вашиот двор да ја кренам раката наспроти сонцето и внимателно движејќи ја низ воздухот да се одрзува сенката на секој нејзин потег како оган што да го нагризе ѕидот сѐ дури мислата на тој цртеж не се вглоби во душата на каменот сѐ дури среде ова болно јаве на животот ѓаволски убава одново не се покажеш ти наведната како му ги замиваш раните на вашето болно ждребе и гледаш на мапата на неговата засушена крв пат што скршнува кон вилински езера и коњ на патот што `ржи самоти ѕвездите и стебленце бела бреза што се ниша над младичот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Знаеш зошто? Бидејќи и ти ги употребуваш зборовите на татко ти.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И јас во името на народот ги чував народните непријатели добро да кршат камен, добро да го делкаат и со врвот на иглата мерев да видам дали добро налегнува камен врз камен ... дури - како што велеше командантот - воздух да не пропушта.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Излезе воздух да земеш?... Очекував тоа да го речеш!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се откина од гранката сам, полека и несетено и остана во воздухот да лебдее така.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Може да плачевме од чадот, може од усвитениот воздух да плачевме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)