ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Набрзо потоа му се родија и внуките, Македонка и Пиринка, па тој, сиот угреан од радост, велеше: - Барем уште една да ни родеше; неа ќе ја крстевме Солунка, за сите три да ни беа заедно.

Сега го нема споменикот. Во Второто бугарско, во 1942, во летото, кога дојдоа во Потковицата божем за да вршат маневри, бугарските војници го разурнаа, со топови го гаѓаа од Коритница, од Плоштина и од Чауле.

Тогаш нашите војници го ликвидираа Алекса Брчето, го фатиле, наоружен и во фашистички облечен, како оди за да им се придружи, кај Германците на Чауле, а Анѓеле веднаш си ја прибра Митра назад, го распрчка гробот, ја откопа рубата и ја однесе во Одборот - за да ја благослови лично командантот на војската.

Секој можеше да види дека тие се плашат од сѐ и сешто, а стравот е нешто што секој војник го почитува.

Војниците го засакаа новиот систем.

Прекинатото чувство на „изгубен Германец“ (изрека останата од времето кога еден источен македонски град, опкружен со планини, германските војници го нарекле „крајот на светот“) бараше да излезам од рамките на својата еднонеделна потрага по одговорот на големата сложувалка.

Најзабавен на Еда му беше Глувиот, Марко Кравата, еден провинциски бистар мангуп од Гевгелија кого војниците го завикаа Глувиот затоа што тој симулираше дека е глув.

Му се чинеше како сето ова што тој ден како војник го доживуваше веќе помина.

Ќе се наведнеш, ќе се исправиш и веќе војникот го нема.

Но што вреди: во најмачните моменти кога војниците го решетаа училиштето со куршуми, жена ми го молеше бога за спас; го молеше да се смилостиви и да ни помогне; но ете што стори тој господ: ме остави и без неа и без детето, пуст и чемерен довек...“

На прозорецот учителот протна бело шамиче, и откако пукотите однадвор се стишија, ја подотвори вратата и почна да излегува со жена му и сина му; но пукотите одново згрмеа во нив и тие се струполија на прагот; потоа бугарските војници го заобиколија училиштето, се довлечкаа до прозорчињата од вибата, протнаа неколку бомби и ги замолкнаа пукотите внатре.

Беренц му даде знак на војникот да се повлече.  „Би сакал да го чујам Вашиот коментар во однос на листата што ја барам”, го упати Беренц погледот кон владиката.

Некој почука на вратата и по одобрението од Беренц, еден војник го внесе кафето.

Но војниците го задржаа бесниот налет на раздразнетата толпа, и ги одведоа врзаните бунтовници пред кадилакот.

Во дворот пред општината, војниците го држеа Славча и страшно го маваа.

Луѓето се собраа и гледаа изненадено. Еден од војниците го прашуваше нешто, но Славчо молчеше.

Збунети жени трчаат нагоре-надолу. Викаат и лелекаат дека војници го запалиле селото.

Овдека, вапери сме ние, му велам, а војникот го собира челото, образите, размесува некакво тесто на лицето. Си прави ситни џебурки.

Војници го навирале носот и им тече ко кладенче.

не му текнува ништо, него стрелајте го, вели тој, големиот, со едно кило петлици на алиштата, него стрелајте го, а селово запалете го, и војниците го грабнаа, го залепија на ѕитчето од црквата и се даде команда ״оган“ и старшијата се свлечка покрај ѕидот, се истиша како и гајдата што заборави да ја испушти од раце и може да е уште таму, оти ние после се разбегавме, тие фрлаат пушки, а ние бегаме, кој нагоре, кон напреку, и после, ене што направија од селото, може да е ова судниот ден, судниот час, вели Николе Валавичарот.