врата (имн.) - од (предл.)

Татко ми во мигот ништо не рече, но неговиот поглед што спокојно зрачеше од неговите сини очи и овој пат нѐ смируваше, макар што смртта веќе тропаше на вратите од куќите во Козар маало.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ја оставам да прави што ќе прави и еве сум на вратата од големата свечена сала на Парламентот чие душеме го украсуваат мозаици, ѕидовите огледала и слики од нашите стари мајстори, а тука се и двете колонади мермерни каријатиди.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И така полека се појавив на вратата од другата соба.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Стариот рѓосан клуч штракна неколкупати, вратата од ќелијата се отвори, клучарот го пушти да влезе трговецот и пак ја заклучи вратата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Вечерта, носејќи платикус12 во рацете, Јехуда Давидовиќ затропа на вратата од домот на Алегра.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Честит Пурим, повелете ова е поздрав од мајка ми Бенвениста Давидовиќ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Со говор што не кажуваше прецизно, со искази што само навестуваа и оставаа празнини како во голема сложувалка што не требаше докрај да се пополнува, а на која ѝ се насетуваше сликата.  Се сети на сложувалките што како дете брзо ги решаваше.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Ќе те пуштат и тебе...“ - му рече Готлиб додека се слушаше отклучувањето на вратата од карцетот.  „Мислиш?“ „А што ќе си им тука?“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Потоа, препнувајќи се во мракот, излезе во ходникот осветлен со слабата жолта сијалица, повлекувајќи ја вратата од канцеларијата зад себе.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Но некаква сила пак го крена и тој се зашантра, црвенејќи во одењето, накај вратата од берберницата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Уште една е останата само на вратата од општината. А за неа најмногу од сите е заинтересиран полјакот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Стоејќи пред затворената врата од под маицата ја извлеков врвката со клучот и отклучив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Поминав покрај него без да го погледнам и без збор да прозборам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Небаре претепано куче се влечкав уште еден кат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бабата Стаќа се направи да не разбра што бараат, та тивко одговори: — Не се тука машките, ефенди, не се тука, утре ќе си дојдат од колибата, — и сакаше да ја затвори вратата од племната, — но еден што разбираше по нешто македонски ја кладе ногата на прагот, ја задржа вратата и ѝ се овргали на старата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И кога се распламтеа сите запалени сосови, тој виде како се отвара вратата од кулата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И таа се поклони како Муарема, ја отвори вратата од убавата одаја и двајцата чорбаџии влегоа внатре.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги раскрили двете врати од задниот дел на карванот и почна да го товари багажникот неисчистен откако го беше купил како половен: ногалките од школската табла, топот платно, летвите за распнување на парчињата платно во различни формати, рачна пила, чекан за ковање прави и клешта за вадење криви клинци, полни кантички со нови бои, врзоп четки во сите должини и дебелини, пачка шпахли, самоделска палета од шперплоча во облик на енормно зрно грав, шише со терпентин и шише со растрворувач, а на крајот и куп крпи за бришење на маслосани раце и по некој мрсул солза.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- А сега малку фискултура! - си рече па појде до стреата, ја пронајде таму меѓу гредите широката дрвена лопата за веење на жито и со неа застана пред вратата од колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ја отвори вратата од колибата, го попрска со вода земјениот под, па со метлата, трудејќи се да не крева многу прав, ја замете колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Им ја отвори прво вратата од тремот на говедата, па кога тие се спуштија кон поилото, оставајќи жолти траги по белата снежна патека, тој се качи во плевната и им спушти во јаслите од кошарата два снопа царевиње.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На вратата од сопчето се слушна гребење.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Штом ја отвори вратата од кошарата, говедата едно преку друго истрчаа надвор, па нестрпливи да стигнат до поилото и да ја изгаснат жедта, лижеа од снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Еве, се слуша како ја отвора вратата од претсобјето и слегува низ скалите.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тропна надворешната врата, се слушнаа чекори, со тресок се отвори вратата од кујната и, - ете ти го Мирко. - Мамо, лепче!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Влезната врата од станот му ја отвори лично колегата Гологанов.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Господи, не сум сигурна колку ова нашепнување треба да го сфатам како шега, а колку како податок што требало да ме збуни и да ми ја предочи нерешливоста на загаткава што самата си ја поставив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Првиот, што можам и денес да го распознаам и за кој по нешто и знам (иако го пресретнав уште таму, на вратата од почетното распознавање на животните знаци), беше оној: дека сум најдена под високиот брест на тромеѓето помеѓу Моинци, Зрново и Подлог.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
МАРА: Вратава од одајчето и портата да не ги затвораш, вака ќе останат дури до вечер.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Срцето ми биеше, бев врапче кога тропнав на вратата од професорската канцеларија.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Знам какво слово му изглаголи на логотетот, оти видов, а видов оти бев таму, скриен зад вратата од одајата на логотетот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
13. Следниот ден Филозофот ме разбуди уште пред зори, чукајќи на вратата од мојата одаја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А Писмородецот позелене од злоба, и жолта, горчлива пена на уста му идеше, оти царот зборови многу пофални и сјајни за мене рекол, и сликата ја поставил на вратата од гробницата на својата ќерка, и му наложил на Писмородецот и мене да ме примат во врвниот совет на царот, најумните каде што седеа, со Писмородецот на чело!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мојата соба имаше засебно купатило, а беше одделена од останатиот дел од станот со еден мал ходник Изабел ширум ја отвори вратата од мојата соба и ми објасни што сѐ има во неа, а потоа се повлече.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во таа гужва ниту јас ниту момчињата не го слушнавме отварањето на вратата од станот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Надворешната врата од црковниот двор, украсен со мноштво цвеќиња, е затворена на катанец.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Покажуваме на вратата од зградата и велиме дека сакаме да влеземе внатре.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Уште пред да ја затворам вратата од собата чув како Вера го праша тато: - Жената што ја сретнав на вратата, која пред малку излезе од кај нас, сигурно е некоја роднина што не ја познавам. Некако чудно изгледаше, страшно налутена.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Еден друг ден кога татко ми си дојде на ручек, видов како носи под мишката една необична книга, и откако се помисли каде да ја стави, ја отвори вратата од шкафот и ја остави таму.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но полека се изморивме од славата и решивме да ја затвориме вратата од нашиот дом.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Слугинката умре и бидејќи не можевме да најдеме друга, ѝ се посветивме на исхраната и грижата за семејството.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се разбира, децата пораснаа и се отселија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Едното дете живееше во шпанија со љубовникот, другото студираше на еден познат универзитет на Источниот брег.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Имаше дваесет и три години и беше убава како што некогаш беше Роза, најубавата од нас петте сестри.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во утрата, додека уште можеше да се излегува надвор, се прошетував до зградата во која беа становите на Зигмунд и Роза, понекогаш ќе заѕвонев на вратата од домот на сестра ми, за да ја разбудам внука ми Цецилија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Четвртиот ден ја отвори вратата од плевната и во неа влезе, во рацете со копач и лопата, со бургија, со кламфи и клинови, со колци и токмаци и тука чиниш во земја пропадна.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Влегува Неда. Таа се обѕрнува околу себе, наслушува, потоа оди кон кујната, проверува низ пукнатината од вратата што прави Фезлиев и дури по сето тоа се упатува кон вратата од собата каде што е Иван.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Вратата од кујната се отвора. Фезлиев се тргнува.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МИЛКА: (Станува и оди до вратата од кујната. Дијалогот што следува се води делум отаде, потоа Милка се враќа и седнува, само сега на другата, поблиска, фотелја.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Откако ќе ја одведе до кујната, тој ја заклучува вратата од кујната и го става клучот в џеб.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Дури по извесно време, полека се отвора вратата од спалната на Неда.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Еднаш тој сепак го спушти јаренцето и се оддели себеси од него и со вратата од пиланата, што ја затвори добро зад себе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се врати и на вратата од собата на Висара закова ново резе и стави нов катинар, а клучот го зеде со себе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но кога се стокмија тоа да го сторат, на вратата од куќата најдоа напишано: „Никој да не се осмелил да ја гибне куќата!
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се лизга вратата од хотелот и од него полека се извлекуваат - убави, уморени и млади, побелени во ликовите од неспиење, и, со крив чекор на растреперените нозе, брзаат дома да одморат и да се спремат за вечер.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Низ подотворената врата од „комбинованата“ соба се гледаше огледалото поставено во претсобјето, а во него ликот на жената сокриена веднаш до рамката на вратата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И тогаш наеднаш, од некаде, ко од никаде се јавува Јон. Застанал на вратата од пондилата и ја запира водата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еднаш беше сум ја заборавила вратата од печалката отворена. И влегле кокошките. Му се навртеле на лебот да го колват.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
БАБА АНЧА: (оди по него). Не се лути, сакав да те запознаат со целата работа како стои. (Оди накај вратата од дворот).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Јас сум остарела со стројниклак, дури, кога не ќе бендисува, ќе те испрскаат со лоши зборови така што... да не можеш да ја најдеш вратата од која си влегла за да излезеш. Блазе...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
РИСТАЌИ: Колку сакат нека се, кога ќе залегнам пред вратана од балконон, сите еден по еден ќе ги зобнам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Во претсобјето пред вратата од собата слушна музика, или му се причини, не беше сосема сигурен од каде доаѓа звукот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но се премисли кога виде неколку жени во униформи, кои ги пречекуваа на вратата од автобусот и им ги покриваа главите со наметки за да не накиснат, а потоа ги поставуваа во ред еднододруго, водејќи ги тивко и со решителен ритмичен чекор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од силниот напор сети мачнина, сепак продолжи со усните да ја шепоти тивката молитва, но полна со жар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
За да не седите во темнина.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со љубопитност застана покрај излог од еден дуќан да ја погледне сликата, на којашто беше претставена една убава жена, која си го симнуваше чевелот, разголувајќи ја притоа целата нога, исто така совршено убава; а зад нејзиниот грб, од вратата од друга соба, си ја подаваше главата некој маж со бакенбарди и убава шилеста брадичка под усната.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Клотилдина ја запали, па внимателно тропна на вратата од потстанарот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Ќе се исуши по пат,“ ѝ рече жената, мавтајќи ѝ од вратата на автобусот, а потоа додаде: „Со среќа!“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Низ широката врата од приодот со стреа за миг ја виде црната маса на бродот прикотвен во пристанот со осветлени пенџерчиња.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пред да заминам или почнам да врескам барајќи виновник за пациентското гето, вниманието ми го привлече ситен натпис на вратата од уредот: Лекарска читална.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Две сијалици не светеа, но 6-тото сетило ја пронајде вратата од визбата.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Патниците што се качуваа на станицата кога ќе ја видеа низ вратата од купето каде што се шминка, не влегуваа во купето иако имаше слободно место за да не внесат со своето присуство пореметување во интимноста создадена меѓу машко и женско.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Бидејќи му немаше спас, постојано, кутриот, се надеваше да избега: се надеваше еден ден некој од клучарите да ја заборави да ја заклуча вратата од самицата, да ја остави отворена...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но пред самата врата од куќата се предомисли.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
10 Некој тропна на вратата од собата на Томаица. Томето скокна да отвори, веќе неколку дена чекаше абер од Петар.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И, што да види: автомобилот стои скоро попречно на калдрмата со отворена врата од страната на шоферот, а позади него настрана падната чеза и коњот кој виси малку подигнат над улицата закачен за неа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Наеднаш се слушна силно трчање по скалите нагоре и вратата од собата се отвори со трескот силен како експлозија: „Кој е тој Петар???
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
9 Утрото започна со тивко чукање на вратата од спалната соба на Перо: влезе Атина, со филџан кафе и поголем пакет.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
На главната врата од резиденцијата, во авенијата на симетрично наредените палми, живи каријатиди на медитеранскиот пејзаж, го сретнав градинарот Раиз, како си го завршува работниот ден.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Има уште многу страници да се прочитаат од есејот за Школата на тираните, да се провери нивната трајна актуелност во малата тиранија која ја замислуваше и не ја оствари Хабиб Бургиба...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Некакви конци со кои бил врзан за својата неподвижност за железниот кревет (на нив има само стар, глекав душек и измитарено веленце), се инати тој , ослободен дури и од својата тежина, се исправа и по мрак, и самиот од мрак со грутки стврднат мрак во грлото, се обидува да го искрши катинарот на вратата од забранетата одаја и никако не успева.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ема трепереше. Беше бледа, студена и нема.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Предната врата од левата страна на комбето беше отворена и крај неа стоеја двајца униформирани полицајци кои повремено погледнуваа на другата страна од улицата, кон влезот на нашата зграда.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Едно утро, кога дојдовме во Фектори, вратата од темната комора во која Били претстојуваше полни две години за прв пат беше отворена.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Лекарот ја испрати до вратата, пред која стоеше болничар. Тој ја придружи до излезната врата од болницата. ***
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Вратата од предниот земник се отвори.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Скокаше од креветот, излегуваше низ вратата од спалната, стрчнуваа другарите, го будеа, го расонуваа и пак го враќаа назад во креветот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Прозорецот остана отворен, ни на него ни на вратата од дворот не се стави црн флор.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога се случи, со клуч од една од одамна напуштените куќи на семејството, да ја отвори вратата од куќата крај реката, Татко, барајќи го постојано вистинскиот клуч на животот во новите предизвици на егзилот, започна да верува во Мајкината метафизика на враќањето, во нејзината поврзаност со Севишниот...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но вратата од кералот веќе беше зафатена и гореше, а започнуваше да гори и скалата кон чардакот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но отец Иларион знаеше дека Бонети не мирува, па често кога ќе го насетеше дека се вртка крај нејзината одаја, ќе се накашлаше давајќи му знак дека е буден, или ќе ја отклучеше вратата од својата одаја давајќи му време на Бонети да се повлече, да не дојде до кавга, до расправија.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Мир нема селово од него... Постојано му идат пред очи борбите на фронтот и вика, се тркала или со стап удира по вратите од куќите и прозорците и ги крши...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Речиси сите списи од креденците и полиците се валкаа по паркетот а одвреме-навреме, на вратата од кабинетот на директорот или дури таму негде кај прозорецот низ кој пред малку беше влезен Величковски ќе се појавеше некое од божемните привиденија и со отсечен глас ќе објавеше дека во Секретаријатот сѐ е чисто, или, дека во Архивата ниту еден лист не е веќе на своето место.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Со ритамот на тапанот се забрзува и ритамот на нивната игра, која сега е хистерична.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Тројцата играат околу Кртот. Се отвара вратата од клозетот.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Вратата од гаражата се затвораше и ние, победените Команчи, остануваме внатре, само во темнината.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Поради здравјето, ми вели додека ја затворам вратата од лифтот, а потоа, на патот нагоре, таа започнува со кажувањето на првата приказна во текот на оваа посета и веќе е некаде кај описот на канцеларијата на адвокатот Сечков, додека јас сѐ уште ја затворам вратата од двата куфера во рацете.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Што ти е бре, човече? Што ти е бре, човече. Што си се развикал толку? – Седмицата со набрано чело се издига зад шалтерот, прилично висок и заканувачки: Што е?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Секогаш само тоа и си го правел“, рече таа, трескајќи ја вратата од шпоретот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Не, не!“ Здивтајќи и бревтајќи се врткаше околу вратата од мансардата. „Ќе ти покажам! Побрзај!“ 57
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Бравата на вратата од мансардара се растопи. Вратата се отвори.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Пројуривме низ неа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ги затворија вратите од вагоните. Локомотивата свирна и тргнавме по шините по кои јас појдов пеш.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Вратата од бараката стои ширум отворена.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се отвораат вратите од становите. Излегуваат жителите на големата зграда и кога го гледаат петелот, помислуваат дека тој треба да се фати.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Ја подадов главата низ вратата од „мојата“ соба и видов како низ отворената врата од тоалетот излегува светлина.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Видов дека и другите се по влечки, па чекав проблемот сам да се разреши додека сите тргнавме еден по друг кон вратата од која дента мистериозно исчезнуваа и се појавуваа моите братучеди носејќи тенџериња и садови.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Затоа се обидував да бидам колку што е можно повеќе тивок, а кога ќе почувствував дека нема да можам да се исконтролирам ја пуштав водата од тушот да тече во кадата и така да го подзатскрива мојот звук.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Пред отворената врата од собата постојано ми се пресенуваат носилки со нови раненици.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На колку рати ќе си одам, го прашувам, но тој веќе ја затвора вратата од камионот и ми заминува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оливера ми кажа дека некои деца биле уште уплашени од војната и дека не можат да спијат, а кога ќе заспијат викаат во сонот и бегаат од постела, се кријат под креветите, некои само да чујат брчење на камион или трактор, и ќе почнат да скокаат низ прозорците, си мислат авиони и тенкови идат и ќе се пикаат по грмушките, ќе се тресат ко пилиња, негователките ќе ги бараат, а тие ги затвориле ушите и очите, само устите им стојат отворени, ама пак не се оѕвиваат, не се кажуваат; оти не се оѕвиваш ми вели Горачинов, кај беше досега отидена, ме прашува, по ортомата своја, му велам, и јас не знам кај бев, а надвор се смеат, на вратите од кабините ни напишале ,То долапи ефтихијас"18 и се смеат,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И војникот ја турка вратата од нужникот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гледаше во вратата од даскалницата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
ПАНАЈОТИС: (На вратата од манастирот) Виножито. Знак божји дека нема да има нов потоп.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Знаеш што, Молња? - дофрли Абраш пред да ја затвори вратата од лифот, - можеби и не е толку одвратно да се има родители...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Низ отворената врата од плевната го глдаа крајниот горен прозорец од куќата осветлен и по сенките можеа да видат дека внатре се сноваат луѓе, но беше предалеку за да се чуе дали нешто зборуваат, па им се чинеше како оние таму да се кријат во завера.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Насмеаната жена не само што ја наслика онаква каква што и самата се гледаше (негде длабоко во срцето), туку си направи и слика за себе, само што Пелагија требаше да ги одбере расфрланите зборови од татнежот и да се заклучи дека тетката Перса ( Името ми е Перса, рече) не била од секогаш сама, туку имала добар сопруг, името му било Панајот, бавчаванџија (Ми стопанствоно Острово половината беше наше), господ ги дарил со мома (Елена мајкин изгор, лична како тебе, мила), ама пустата војна ги однела и двајцата, и токму тука, на овој дел од разговорот тетката Перса ја грабнува малечката Пелагија и почнува да ја гушка и да ја бакнува, (Златната она на баба, дојди ми миличка да те помилувам!) и продолжи да кажува дека оваа малечка куќарка е голема за неа самата, а знае дека барала некое местенце за да се прибере со момичето, рече Оваа одајка од десно што гледа на страната на кај Острово ќе биде за мене, а оваа другава, од оваа страна, што гледа на кај зградата за бегалци нека биде за вас, и продолжи На кучево ќе му направиме куќичка во градинава! и ја отвора вратата сѐ уште стискајќи ја Пела на градите, ги внесува во претсобје големо колку нејзиното подрумче во кое се пулат четири врати и Пелагија нема време сѐ да собере во своите очи оти тетката Перса веднаш ја отвора вратата од одајката која со едно ама големо прозорче гледа на кај фабриката и на кај зградата на бегалците.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога се покажав на вратата од дневната соба, ја здогледав Гала седната на тапацираното столче пред големото тоалетно огледало, со двете раце кренати над глава бидејќи очигледно си ја дотеруваше фризурата, широките ракави од бањарката паднати до над лактите, со нозете пред неа расчекорени и голи, задникот ширнат по тоа тапацираното столче како предојдено тесто, косата развеана преку рамената и по плеќите. Сигурно се готвеше за излегување.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едно утро Полжавот слушна чукање на вратата од својата куќичка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
За среќа беше темно и никој не можеше да забележи дека вратата од Малчовата куќа беше од злато.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Слушнав како силно тресна надворешната врата, потоа брзи чекори во ходникот и пак тресок на вратата од собата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ај, пролетта дошла, а јас уште спијам! - рече и ја подотвори вратата од својата куќичка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тамам го помислувам тоа, еве ти го него, целиот задишан се бувнува во вратата, ги соблекува без да ги одврзе патиките, едната ја фрла на една страна, другата на друга, ја остава отворена вратата од шкафчето за чевли... Збеснувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)