време (имн.) - ги (зам.)

Мамо, ајде ѕвони, што чекаш. Толку време ги бараме, нѐ стемни...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Фреге го советувал да работи под менторство на Бертранд Расел, па Витгенштајн поминува пет семестри на Тринити колеџот во Кембриџ во текот на 1912-13 година.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
За кратко време ги наведува Расел и Мур да постапуваат со него како со интелектуално рамен на нив.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Пушење. Во оваа група спаѓа и Shoulder, како и Space (“крупен план на шанкот на бифето додека рацете од време на време ги преместуваат чашите, а пригушената конверзација се слуша од позадината”).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Хенри Гелдзалер наведува како Ворхол го ставил пред вклучена камера и за време на снимањето пуштал плочи, телефонирал итн. додека тој пушел томпус позирајќи за портретскиот филм кој го носи неговото име, но исто така можел да се вика и okno.mk | Margina #15-16 [1995] 101
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ние не сме криви… Времето ги раѓа такви, Димо.
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Ама сѐ е со време. Времето ги раѓа, тоа ги учи… Здравје!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
А потоа, откако убаво ги истопли опинците од Сандрета, кој за цело време ги врткаше над огништето, се сврте кон старицата и рече: - Донеси чорапи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Исчезнале од лицата: и маката, и стравот и ужасот што толку време ги стегаат во душата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Околу ужина време ги нарамија пушките и тргнаа право по рид за Слива.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во минатото низ повеќето маала се слушаше џагор, но новото време ги закатанчи децата пред своите компјутери па дружењето најчесто се одвиваше по вештачки пат и преку социјалните мрежи.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Скотје во тоа време ги живееше дваесеттите години од Чикаго. Алкохолот во смрадот навечер можеше да се набави само во локалните кооперации и само ако го знаеш пиљарот да ти дае под рука.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
И во исто време ги утврдуваа старите и со најголема брзина градеа нови одбранбени линии.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
До некое време ги броеше деновите, потоа им го изгуби редот, а болеста веќе сосем му ја замати претставата за времето поминато во заробеништво на снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ај римембер... Таму на времето ги истерувавме козите на пасење кога јас бев шепардче овде како дете...“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Таа секогаш толку точно во исто време ги истеруваше воловите на пасење, така што секоб утро со сонцето се пресретнуваше штом излезеше на горната страна од орманот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Бугарите некое време ги прверувале дали се српски шпиони а потоа кога научиле дека не се, то ест дека пребегале на бугарска страна за да се борат против Србите, ги испратиле во 12. полк, кој бил составен од нашинци, во четата на овега, на Димитар Зојчев.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Некое време чекаат да се отвори портата и да ги прими внатре на Имотот, а потоа однатре, од зад портата, се слуша гласот на Васила Митрески, тој е втор доверлив Максимов човек на Имотот и дека е алипен на едната нога чувар е на сиот куќен имот Акиноски, па затоа единствен тој во овие погани времиња ги има во себе клучевите од сите имотски порти и визбите: Вие сте, господару, прашува Васил. Ние сме, вели Максим.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веднаш штом го добивме Вашето писмо, во взаимноучетелното училиште „Св. Климент“ свикавме општо собрание на кое одржавме кратка но остра реч и во истото тоа време ги објаснивме Вашите писма - и тоа до стрешините и тоа до нас кое е и подолго и понасрчувачко и остави силен впечато.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имав песни, времето ги избриша. Не ги слушам веќе. Избришани се засекогаш, со мојата рака.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Но, многу е избришано, бледо, зашто човековото паметење, со текот на годините, е измамливо, понекогаш несигурно, сомнително... иако е пренатегнато и преоптоварено со спомени, кои полека исчезнуваат, одумираат, времето ги испива, ги исцедува и смрачува, ама и покрај тоа нешто останува длабоко врежано и тешко се брише, не се кине и не се откорнува...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Го носеше крпченцето постојано со себе, и честопати за време на оброците, одморањата во паркот, или работата во шивалницата, ќе го извадеше од џебот и на него ги поместуваше гранченцата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една жена вика: „Мене ме нема! Мене ме нема! Мене ме нема!“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не само што Мојсеј го прогласуваше за “угледен Египќанец – кој можеби бил принц, свештеник, висок намесник”, туку и Евреите од тоа време ги опишуваше како спротивност на Мојсеј - “доселени, културно заостанати дојденци.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се прашуваше зошто еден таков угледен човек би ја напуштил својата земја заедно со тие “доселени, културно заостанати дојденци”, и наоѓаше одговор: Мојсеј бил поклоник на првата монотеистичка религија, воспоставена од фараонот Ихнатон, кој во четиринаесеттиот век пред новата ера го забранил многубоштвото, со смртна закана спречувајќи го својот народ да им се поклонува на боговите во кои дотогаш верувал со милениуми, а за еден и единствен Бог го прогласил Атон.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие исти зборови, на различни простори и во разни времиња ги повторуваат неброено многу луѓе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште некое време ги поместуваше, едно по едно, гранченцата на крпчето, а потоа ги завиткуваше, и го враќаше своето семејство во џебот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лошото време ги смрзна и луѓето, првин ги ослепе, потоа ги скочани.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Како уметник на сите времиња ги насликав црвените рози крај фонтаната...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Таа година времето ги диктираше настаните.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За кратко време ги проба и стана зависник од сите пороци што ѝ беа понудени.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Знаеше дека ќе следуваат прашања, па затоа на некои од нив пред време ги даде одговорите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Има неколку мраморија од камен и бетон.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Митре така и направил. Долго време ги имал нејзините ниви и бавчи.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Имало една сиромашка жена една ќерка, како жената, така и ќерката биле много предадени на бога.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Антон Павлович ЧЕХОВ (1860, Таганрок, Русија – 1904, Баденвалер, Германија).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во тоа време ги поставил основите на рускиот реализам од XIX век со своето ремек-дело, романот Мртви души (1842), сатира за ропството и за бирократските нееднаквости, со којашто се надевал дека ќе ги казни злоделата и ќе им ги отвори очите на своите сограѓани низ смеа, како и со расказот Шинел (1842).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Времето ги лечи раните и ги исправа грешките. Тоа е успешно, ако не трае долго.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во слободно време ги носеше на кино, на циркус, на капење во базен, во зоолошка градина, на коњски трки, на фудбалски натпревари; и кога шетаа, за едната рака го држеше мајка им, а за другата тие.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Планот на иманенцијата во исто време ги опфаќа виртуалното и неговата актуализација, а да не може да повлече граница меѓу тие две нешта.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Помеѓу грстот денешни фонт-махери кои ја поддржале традицијата, а во исто време ги придвижиле границите нанапред е Tobias Frere-Jones (27), дизајнер на фирмата Font Bureau од Бостон.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во општа употреба била околу IV век пред нашата ера и со време ги заменила унцијалното и полуунцијалното писмо и станала модел за ракописно писмо.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Цело време ги следам новостите од Европа и по малку се грижам за сите вас таму.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Татко долго време ги проучуваше Тората и Кабалата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога се најде на студии во Цариград во Галата, на европскиот дел покрај турски се зборуваше и француски, грчки, ерменски и јудеошпански.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како да не постоеја моите дипломатски мисии, моите пријателства ширум светот кои можеа да бидат од интерес за малата Република Македонија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сите мои белешки, корисни адреси на лица и фирми, каде што можеше да се инвестира, да се одржуваат и прошират старите пријателства завршија како куп безвредни, пожолтени ливчиња, feuilles mortes, како што би се рекло на француски јазик, коишто времето ги ослободи од првичното значење. Се помирив.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кујната беше отворена кон ресторанот и цело време ги гледавме вработените како ги подготвуваат специјалитетите.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
По некое време ги извитка гумените цревца околу слушалката, и стоејќи неколку мига над Илко, издивна: - Ах,...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога по долго време ги преболе пчелите, зафати да експериментира со растенијата: на посебно земјиште кое постојано го обогатуваше со сол, засади разни овошни дрвца за да добие овошка која место благи плодови - ќе дава солени.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога виде кадијата дека со никакви бакшиши не може да ја соблазни, со сила не смееше, плашејќи се да не е маѓепсница и вештерка, какви што по тоа темно време ги имаше кај сите религии, реши да го измени режимот спрема Анѓа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А и времето ги отепа. Лапавицата речиси на целиот пат им беше другар, та им ги стопи и последните сили.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се појави Кулиман војвода не само преку песната Кулиман излезе место да рашета туку и преку вистинската приказна за неговиот живот со херојски мигови и со падови на изнудувач на пари што го доведува пред муцката на пушката која во исто време ги израмнува сметките и со двајцата, и со оној што ја држи и со оној во кого е вперена.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Што да жалам долу ќе ми бидеш и камен и море и рид и дно сите времиња ги надви!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Како што одамна беа рекле Предците на новодојденците од Македонија Еден народ троа брлив троа чуден Таму некаде од некакви балкони или балкани Којшто уште од древни времиња Ги слави само поразите И севезден прераскажува свежи соништа Свежи самоклеветења и самобербатења
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Дојдов дома, земав едно од оние знаменца што во тоа време ги ставаа во сладолед, внимателно го потопив под славина за да го одвојам од чачкалицата на која гордо се вееше, па отидов до дневна да дрпнам од лепакот што мајка ми го криеше во својата древна машина "багат" (некој на работа ѝ шушнал дека денешниве млади дуваат лепак, па мајка ми одлучи дека е подобро превентивно да спречи отколку накнадно да лечи).
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Кога виделе дека земјата им се поиспостила, а тревата речиси секоја година горела од жешкото сонце, тие намислиле да побараат попогодни места, кои во тоа време ги имало во изобилност.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И Доста за цело време ги слушаше благословите и одговараше: „амин, амин, мили мајчички, мили сестрички, чул ве господ".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Истоштена од семејните грижи, кревка, без некогашната енергија кога ги раѓаше другите деца и долго време ги доеше, некои и по една година, нејзините гради останаа речиси пресушени за последната рожба.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сето тоа го направил самоиницијативно и по одредено време ги однел своите цртежи во компанијата каде веднаш го вработиле.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
По некое време ги зедоа пиштолите и почнаа да пукаат на нив: паѓаа птиците на брегот или во водата, некои бегаа, се префрлуваа подалеку во езерото, некои нурнуваа во водата, а некои како да им пркосеа, позасилено фрчеа над нив и испуштаа пискливи гласови.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Зар требаше да им се вели дека чунот беше голем мост на добрината кој во тешки времиња ги поврзуваше бреговите, луѓето?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Зошто заборави да го споменеш и тоа – праша Катерина и јас останав со впечаток дека таа сето време ги следела моите мисли.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Знаев речиси сè, бев упатен во сите поединости, па сепак, не знам зошто, откако ја скрив срџбата зад широката насмевка, и понатаму седев спроти него и потпрашував.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А на време ги бев забележал намерите на мојот пријател.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Забелешките од овој вид мене сепак ми заличуваа на искушенија и јас верував дека нив нѝ ги приредуваат блиските само за да нè збунат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но ако не го сторите тоа, ако не се откажете од намерата да продолжите со потрагата, обезбедете си светлосен извор, веројатно петролејска ламба, или светилка на батерија, за совладување на пречките што времето ги натрупало по тесните ходници.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Царот Јуан не се ни помрдна. Го гледаше Големиот Ѕид како исчезнува во оддалечените, замаглени ридови; таа величествена змија од камен што се извива долж целата земја, тој моќен ѕид што од дамнешни времиња ги штити од непријателските орди и им го осигурува мирот за неброени години.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Две зајачиња, две другарчиња, беа исплазиле јазици, бегајќи од една огромна лисица, што подолго време ги бркаше.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
По кусо време ги истегна нозете напред и се преметна, како навистина да е умрено.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Така направија вчера. Јас цело време ги гледав.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Само што, како што обично се случува, некои од љубовите на Генералот засекогаш останаа тајна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се разбира, времето ги изведе на виделина сите лажни но и вистинитите претпоставки.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Оние на кои им значи огнот со време ги курдисуваат срцата на забрзано чукање и пред да го започнат почесното сркање на новите страсти кришум прегрнати среде бел ден севезден дуваат во мангалот на Хипократ и ги разлетуваат како диви гулаби скриените жарчиња од кои се ројат палави светулки за новите ноќи.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Сите во тоа време ги излагаа своите работи по излози.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
I. Времето ги одбројува своите часови, зад секој агол отчукува пулсот на животот, а следниот чекор е бездна...
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нивната цел беше да применат малку обратен инженеринг, односно да се обидат да ја разберат структурата на границата и како таа функционира, „согледувајќи ги чудните привлечности кои ги спојуваат заедно луѓето од двете страни на границата и во исто време ги држат одвоени.“
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Во 2000 година, уметничката група Laboratorios Cinemаátik го пренесе фестивалот во Тихуана, на границата помеѓу САД и Мексико.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Вооружени мажи се појавуваат на патот, земаат по два-три коња и мазги и по извесно време ги враќаат товарени со сандаци.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Работното време ги исполнува овие цевки.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Можеби затоа ние со Уртето тие календарите за кусо време ги распродадовме и се најдовме со полни џебови пари.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пела и во сонот се појавуваше како сонце, бело бело и топло а потоа таа викаше бате Дончо јас и ти сме брат и сестра нели а тој нема глас да ѝ одврати дека тие двајцата не се брат и сестра само нивните мајки во исто време ги имаат родено и оти се најдобри другари им кажуваат дека се полубрат и полусестра и сакаше да ѝ каже дека се само две деца таа момичка а тој момче нели таа женско тој машко како што има жаба машко и жаба женско како што има гугутка машко и гугутка женско како што има којн машко и којн женско како што има вол машко и вол женско и ние сме како нив и токму ска да ѝ каже во што е разликата меѓу машкото и женското го изгубува привидот на Пела сонцето и белото и ќе врекне со широко отворени очи Их, пак само сон!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мурџо и Пелагија во исто време ги насетија и заедно стигнаа пред вратничето за да ги пропуштат внатре.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Затоа биле вчудовидени од она што го виделе во истата сала во која до пред извесно време ги сослушувале.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)