Генералот застана, се сврти кон двамината и праша дали е доволно далеку или треба уште некој чекор да оди понатаму. Дваминината ги одрамија автоматите.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Малите оловни војници внимаваа на својот генерал застанати со втренчен поглед, поглед кој не познаваше никого секогаш чекаа загрижени за него и кога тој се враќаше гладен и изладен, искинат и парчосан, накиснат од грижи и безгрижно уморен, иако битката ниту ја беше добил, ниту изгубил зашто неговите победи беа украдени од вечноста, а противниците воздивнуваа дури и пред неговите соништа.
„Записки“
од Милчо Мисоски
(2013)