глас (имн.) - ми (зам.)

Повторно седнува свртена кон мене. – Зошто не се облечеш – гласот ми звучи придушено, слабо.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Со прекор во гласот ми вели дека сум премногу критичен спрема себеси, дека ги бројам само промашените пенали, дека ги потценувам сопствените чекори, дека плукам на сето она што сум го правел во стариот крај, дека заборавам дека имам потпишан договор за својот прв холивудски филм, дека умеам да бидам патетичен, да се сожалувам, да уживам во сопствената меланхолија...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Сакам да викнам, ама гласот ми го нема, што се вели, некаде ми тептисува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гласот ми се зголемува, сѐ појасен ми станува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми мавтаат со раце оттаму, на цел глас ми викаат: — Ајде уште малку, ајде уште малку!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А јас, качена на бината, зборувам за претстојните борби, ,напред за обединета Македонија", гласот ми грми низ звучниците, ми се растура над цела Битола.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во градот се појавиле некакви необични луѓе. Во ова време на необјаснети појави, овој глас ми предизвика наежување на целото тело.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Нели Раткин глас ми дочу таа ми ти пуста гора, од жал, леле, лисја рони и на Ратка кротко збори: „Дејди, Радо, пиле младо, што ал, Радо, ми те најде, та сред тоа ноќно време тага виеш, с’лзи лееш?
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
„Ништо друго не ми е познато. Навистина не знам...“ реков, а гласот ми се слушаше не мој, туѓ.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Јас одговарам за тоа што го напишав“, реков гледајќи низ прозорецот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мислев, ако погледнам во директорот од очите ќе ми ги прочита имињата на Анче, Ташко, Влатко, Дејко, Љупчо - и другите што ги знаев.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Како и сѐ друго – и зборот твој во мене се раѓаше И како се обидов да го изговорам твоето име Така гласот ми се скамени на усните.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
И ја земам устава меѓу дланкиве и викам: Убре аааа, убре ааа, викам и гласот ми се враќа од Крастана, над манастирот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)