девојка (имн.) - кој (зам.)

Првата ја крши девојката која одбива да се преправа и му упатува на Ондин забелешка надвор од зададените рамки реагирајќи на неговото позерство пред камерата.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
За ова кратко време прекршени се неколку зададени филмски конвенции. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 107
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во Штутгард се поздравив со групата девојки кои беа определени да работат некаде во Келн.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Имаше најмногу младичи и девојки кои, за сето време додека пееше Мишел Сарду, му акомпанираа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Својот восхит тие го пренесуваат и на девојката што иде со нив, една од оние девојки кои самите не студираат ликовна уметност, па ниту нешто прочитуваат за таа гранка, но затоа дружејќи се со уметници неусетно стекнуваат завидно познавање на ликовната терминологија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
92 При пристигнувањето членовите на британските воени мисии биле изненадени кога виделе “девојки партизанки, и грчки девојки кои изведуваат физички вежби секое утро“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
И кога приказната заврши, од платното гледаа двете толку убави и толку сини очи на младата девојка кои, како да го впиле во себе сето обајание и синило на овој крај - зрачеа неискажлива убавина...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој значи, Германецот, безуспешно ѝ се додворувал на некоја девојка која секоја вечер седела на балконот, плетела чорапи и уживала во убавиот поглед на езерото.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не ме видоа; од еден пријател, во берберницата во која се бричев, дознав дека имаат и дете, и дека Земанек станал генерален секретар на Партијата, но дека таа партија ги изгубила изборите, и дека политичката моќ им опаднала; сепак, велеше пријателот, Земанек живее одлично како секретар на Партијата, а има и љубовница: некоја млада девојка која многу личела на Луција, кога била млада.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сега тоа од мене го бара една девојка која не ја љубам, како Луција, но ја сакам; зошто да не ѝ го исполнам тоа?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Песокот беше скоро црвен во зажареноста, како засирена крв, па девојката која молчеливо му се обраќаше ја осети како пленичка во пустина.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Децата што Густав ги имаше со нив за него беа плод на еден кус и во потполност завршен чин.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Тоа е затоа што вашето сфаќање било погрешно,“ рече доктор Гете, и уште еднаш ја испружи раката пред девојката која брзо чекореше по просторијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Една од основните карактеристики на лудите е тоа што со своите постапки, намери, искази, покажуваат дека водат бесмислено постоење, но не се свесни за тоа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Поставете ми некое едноставно прашање,” рече доктор Гете, и се приближи до една девојка која стоеше во аголот на просторијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од него забремениле жени кои изгледале десетина години постари од својата вистинска возраст и кои го чистеле неговото атеље, девојки кои биле модели за неговите слики, работнички кои ги среќавал кога доцна попладне, уморни, од фабриките се враќале дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Невиноста беше идеал заради мажот: оние девојки кои остануваа немажени, стануваа предмет на потсмев, а невиноста, идеалот на векот, се претвораше во срамен остаток, како да е некаков неприроден израсток, затоа што немаше кому да биде принесена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му го кажал она што го знаел – го родила девојка која тогаш имала петнаесет години, се викала Гертруда, и во тоа време, пред осумнаесет години, живеела на улица која Рајнер ја имаше запишано на парчето хартија кое го држеше во раката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нејзиното име никој не го знаеше, сите ја викавме Добрата Душичка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Такво беше нашето време, времето во кое израснавме, а Сара, Клара и јас знаевме многу повеќе од повеќето наши врснички – понекогаш ѕирнувавме во некои од медицинските книги на таткото на Сара, понекогаш ќе наслушневме нешто во салонот на Берта, понекогаш Клара ни пренесуваше нешто што ќе дознаеше од Густав, или од жените на кои им помагаше да се снајдат во животните невољи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога го минувавме прагот од домот во кој пред осумнаесет години го донеле оние кои го посвоиле, а бевме тргнале кон домот во кој од него се одвоила неговата мајка, Рајнер застана, ја зеде мојата рака во својата, во онаа во која го држеше парчето хартија на кое беше запишана адресата кон која требаше да одиме, и рече: „Од времето кога заврши моето детство, па до доаѓањето овде, понекогаш кога ќе ги затворев очите, здогледував бестелесно женско суштество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А тежината треба да ги разбрани морињата, а морињата да ги скротат детствата, а седумте љубови да бидат во облик на седум потполно исти девојки кои се исти заради тоа што имаат една судбина.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Децата на плоштадот и кај Дивизијата им ги светнуваа црните чизми и тие потоа маршираа по корзото, гледајќи по раскикотените девојки кои минуваа две по две, ангаже, и под око ги подгледнуваа високите и стројни офицери.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во старо време, на девојката која под носот ќе забележи книжен фишек зграпчан од влажна машка рака, веднаш и станувало јасно оти момчето гори од љубов по неа.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Ако таа крава се омажила, тогаш има шанси и за нас“, се тешеа две девојки кои минуваа крај нив, со сосема пристоен изглед, но со оној едвај забележлив став на лажна надменост, карактеристичен за повеќето немажени а ’еманципирани’, на прагот на средовечноста.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
На коцката кај МКЦ имаш девојки кои ќе ти направат сѐ што сакаш, а не мора да ги ожениш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Горан знаеше по седум пати да им се јавува на девојки кои не сакаат ни под разно да излезат со него, да ги застанува колегите во факултетските ходници и да ги гњави со тоа како за малку ќе го положел испититот ама ете немал среќа, и згора на сето тоа, професорот го мразел и да се фали со тоа дека оди на журки кои се посетувани од битни велеградски фаци.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Седевме, пиевме кафе и молчевме во еден момент, кога младичот замавна со раката кон девојката која во тоа време влегуваше во градината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој стана, тие двајцата се бакнаа и додека сите гледаа во тој бакнеж, таа се ракуваше со него, иако обете нивни раце беа обвиени околу нејзините раменици.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сакам да играм, но мора да се поздравам со една девојка која ја познавам од порано.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се враќам назад, а Ди-џејот ги пушта композициите на Пјер Хенри (Pierre Henri), стар boho фанк со авангарден пискот на синтисајзерот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ѝ најдоа една таква девојка која беше сираче и која се хранеше работејќи по куќите во селото и која имаше како него некоја маана во говорот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Грешката, чинам, лежеше многу понапред - се покажа дека девојките кои, со долна облека на столбовите во диското, се повикуваа, не беа никакви божици на плодноста, туку на згодноста.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Томаица, односно Томето (како сите што ја викаа нагалено) тогаш имаше 18 години и беше преубава млада девојка која штотуку ја имаше завршено Раденичката школа за домаќинство и шиење во Битола.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Се одродив од сите, најблиските ми изумреа, сега сум јас како некоја девојка која не се омажила навреме и гледа кој било да го земе само да не остане немажена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Веднаш потоа со две девојки кои патуваа до Драчево со комбето (Варја и Лина) Богдан замина за Селишта, за да ја подготви стапицата околу група угледни господа кои Шефот сакаше да ги има в џеп.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
»» ДЕМОНКОВСКА, Веспа (1971) Девојка која последниве години живее на релација Париз-Скопје. Пишува раскази и преведува од француски. „Градската сказна“ во Маргина 26-28 беше прво објавување.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Зар можеше да е тоа истата онаа девојка која уште пред некој ден ме дочекуваше во ходникот за да ме обавести дека во вечерната програма на телевизијата ќе се прикажат прекрасни филмови, но дека најдобрите играат сепак во киното Центар.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Беше тоа точка на гледање на една девојка која беше збунета бидејќи беше ставена во бурна ситуација, со убиство, полиција итн.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И таму има потреба од девојка која знае да става вендузи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Долго јa гледа небаре сака да ги открие сите оние белези и црти што единствено се својствени на Циљка и уште еднаш да се увери дека девојката којa сега ја држи во својата прегратка навистина е нејзиното чедо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И седенките, кога чупите од село се собираа и со шега и песна плетеа чорапи, фанели, капи, нараквици и малини, а беќарите - мајтапчии, вртејќи синџирче на прст, ги задеваа оние девојки кои имаа фрлено око. И тоа беше дома...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Има ли уште нешто? - Имам дваесетина девојки кои се куци и осум со исчанчени колкови.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ја слушнав како ми рече: - Софи одкако виде си заминавте откај нас се сменија уште некои девојки кои што го чуваа Патрик и беа сместени во таа соба.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Си помислив само дека бев во право, таа беше само една напатена девојка која запловила во кругот на својот сопствен пекол, правејќи им замки и лошотии на другите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)