Уметничкиот контекст на лично изложување на ризик во процесот на настанувањето на делото има еден семиотичко-симболички квалитет којшто оди од онаа страна на садомазохизмот. (Weibel 1978) За многу современи уметници телото сè уште е моќен материјал.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
За да не изгледа така, т.е. за да изгледа дека делото има чисто револуционерен карактер, се заклучило слични динамитни акции да се подготват во повеќе поголеми градови во Европска Турција - во Македонија и во Одринско.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
“ (Chalupecky 1978:34) Ако уметникот се тепа, тоа не значи дека садистичката публика набљудува еден мазохистички уметник... затоа што изложениот уметник може да се замени со публиката или дури со севкупното човештво.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)