ден (имн.) - го (зам.)

Следните денови го испрошетав насекаде каде што имаше желба да оди и да види.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Изгледаше дека кога станал утрото, добил некоја идеја, а остатокот од денот го поминуваше развивајќи ја - тогаш, на пример, застануваше по еден час и штом пак почнуваше да говори, тоа сигурно беше додаток на развојот на неговата идеја или нејзино расветлување од некоја друга страна, секако, без оглед што сте зборувале во меѓувреме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Неговиот начин на размислување беше крајно систематичен.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Овде е диво и се живее во самиот амбиент на природата, со нејзиниот воздух, со немирното море и со постојаните ветришта кои во овие летни жешки дни го палат лицето.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
ИСТОЧЕН Берлин. Снежен февруарски ден го белее градот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Значи дека мотото: Книга и меч, коешто во овие тешки денови го повикува германскиот дух на сеќавање и размислување за своето внатрешно богатство; добива длабока морална смисла.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ете деновиве го пуштија на слобода и Готлиб, Хинко Готлиб, неговиот цимер-колега од затворската ќелија, еврејски новинар од Загреб и тој, подготвувајќи се за заминување, му рече дека се враќа дома.  „А како е кај тебе дома?“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тука бев можеби и посигурен”.  „Господ нека ни е на помош”, му рече во часот на разделбата.  „Мислам дека ќе одам на друго место”, му дошепна Готлиб гушнувајќи го за потивко да му дошепне: „Сега не е време да се биде дома”. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Бенвениста ја плати јасновитката иако не знаеше зошто така ја нарекуваат кога нејзе судбината на Рафаил ѝ стана поматна, та излегувајќи на кошавата која Севишниот ја беше пратил за да ги расчисти маглите кренати над устието што тие денови го гушеа Белград, првпат се свести дека залудно губи време во надежи и очекувања и во фантазии што не ѝ допуштија да го види она што вистински го има, синот Јехуда.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тогаш реши да ме побара мене.  „Слушнав – рече Бенвениста Давидовиќ кога седнав на чистиот миндерлак во нивната скромна куќа со бел вез што не се сипеше, туку спиеше под раката – дека што ти си врзала, човек не одврал, па решив да ја ставам судбината на мојот кутар син, жртвата моја сакана, да ја ставам велам неговата судбина во твоите вешти раце.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Овој ден го чекаше Соколе нестрпливо цело лето.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
За тие неколку дена го навасаа безброј нови впечатоци.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Секула веќе три дена го држат затворен во визбите на училиштето.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Во зората стигнаа на нивата каде пред неколку дена го натепа Толе Адема.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По десетина дена го извади Шарен Мустафа Толета и го втера во една поширока одаја каде имаше уште пет шеснаесет како него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пола од денот го поминуе на шминкање и оговарање, а муабетот главно им се состои во тоа каде би излегле вечерта.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Него неколку дена го тресеше редната и тој се плашеше да излезе и да се покаже така жолтосан пред сопственикот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- А ти што наваму? - праша измеќарот. - Барам едно загубено теле. Два дена го нема...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Со себе носам бури и насмевки Последен воз до светлиот yид спротивности кои немаат значење се случува да ја промашиш станицата тоа е дел од неоформеноста Верувам во лажни вистини сладок е крајот кога го нема и дозволувам да бидам шут добро е да имаш сопствена бездна Би создавал нашминкани прасиња а немоќта да ја криеш во џебот но тие се раѓаат такви секогаш е денот посветол од сонцето имаат стаклени очи, памучни уши држи во прегратка две птици и дрвени нозе. едната го носи гласот на стихот Сум градел и поинакви долини другата е само обична птица преплавени со отсечени јазици Два дена го сонувам патот пробиени ушни тапанчиња дел од него е покриен со сомот распукани черепи и истурени мозоци дел се губи во празнината Сето тоа го најдов наоколу своеглаво го напуштам празниот стол Во мојот, Во твојот, Во било чиј град на него останува мојата трага среде парковите без трева и земја мирис на изгубеност во етерот чуден е овој глас. среде згради и улици од бетон и асфалт. okno.mk | Margina #8-9 [1994]
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тој совесен чувар на денот го прибра сјајот на златото, и ја заклуча портата на светлината.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
На Брчалото секој месец, некое време околу половината на месецот, поштарот му носеше по еден долгнавест жолтеникав плик после, така што тие дена одеше в град и по најмалку неколку денови го немаше да се врати.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Овие чудни замени, помислив, ги прави само за да ме поштеди.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За мене беше неприфатливо, она што со денови го нарекувавме заминување, или разделба, потоа последна ноќ, или смрт, наеднаш да се преточи или кондензира во тој несоответен термин: часот!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не му беше толку до рибата, колку што се плашеше од бабата која секој ден го дочекуваше со зборовите: „Пак ли се враќаш со празна торба, старо аро?“
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Беше чудно молчалив.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Денот го мина дома чистејќи го подот од ѓубре и собирајќи ги паричките од 10 фенинзи со кои заедно со неговиот пријател сликар играа фанта.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
-Каде беше цел ден? -Ќе ти раскажам како за еден ден го пронајдов мудрецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Денот го поминавме во една шума. Ноќе нѐ товарија во камиони и во зорите стигнавме тука.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И така денот го направивме ноќе, а болките во рамената од носење трупци и сандаци со оружје беа се поголеми.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Душа прибраа и преспаа во училиштето, во црквата и во куќите на Лобанчени, а денот го поминаа скриени во шумичките надвор од селото.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И денот го паметам, беше попладне, 24 март и се до зајдисонце, во толпи и долги редици, истоштени и капнати од долгото патување, стигнаа во Лобаница многу деца. Имаше мали, големки и поголемки.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Следниот ден го избегнував брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А сепак тоа идилично постоење не ја намалувало тагата на Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Раснел близу до Минхен, а доволно длабоко во природата; додека татко му сликал, тој бил покрај неговиот штафелај по полињата, до потоците и во шумата во околината на домот; остатокот од денот го минувал со мајка си, која понекогаш му читала поезија и му свирела на пијано.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На еден од креветите во просторијата во која ме одведе брат ми, неподвижно лежеше млад човек, кого претходниот ден го извлекле од Дунав штом се фрлил во реката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш одев таму за време на неговите работни часови, затоа што слободниот дел од денот го минуваше само со Марта Бернајс.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога се приближивме до него, тој ги подотвори очите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој час исчезнуваше, час се појавуваше, со денови го немаше, во мигови го имаше. Што правеше, никој не знаеше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
За прв и последен пат (досега) тогаш телото го предаде, не му ја послуша горливата желба што дотогаш со денови го прогонуваше до лудило.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Наглас се кажа она што тој со денови го мислеше, неправдата што го гореше, агресијата врз неговиот личен и национален мир која не можеше да ја сфати, како што не можеше да сфати со која своја постапка, како човек или како Македонец, тој придонел да се најде во оваа ситуација.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Дваесет дни бил болен јунакот, дваесет дни го лекувале со тешки вина и со бели погачи најубавите девојки...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога првите востанички истрели им дошле до глава на негушките претставници на отоманската власт и кога почнале дивите страженија со аскерот на Емби Лобуд кај селата Прахно и Цер и на некои ритчиња судбински определени за православни и муслимански гробишта, Панделиј Каламарис паднал болен од коњска кашлица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Денот го почнува леткајќи низ растурените крошни од зрело класје... на секоја станица љубов и топлина дели... Љубов искрена и топла...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Цел ден го болеше главата. Тој не читаше.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но сепак, тоа не го спаси од двете посети во тишината на бесоната ноќ - прво, на безобразниот претставник на слободниот град од Ханза, Едуард Банкс, а потоа, на раководителот на канцеларијата на малорускиот гувернер Дмитриј Николаевич Бантиш-Каменски.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
XIV. Следниот ден го најде иззавиткан во тврдото легло и со здрвена болка во сите мускули и во сите зглобови на неговото тело.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа она, што преку целиот ден го демнеше од зад стеблата, а сега можеше да излегува и да му се приближува и тој секогаш наново можеше да го наоѓа сѐ поблиску до себе, спружен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше стасан токму навреме. Денот го достаса на самото место, каде и што го очекуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јадрата сенка на прислужникот прелетуваше по ѕидовите. Бргу светлоста на денот го разгонуваше мракот во аглите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
На навалување на Началството од Потковицата и на Комитетот од Прилеп, и лично на војводите Петрета Ацев и Горчета Петров, бугарските воени власти го оволнија Петара, како хранител на помалите браќа, а тие, Началството, Комитетот и војводите, за да не се дозапусти сосема лозата Младенови и за да има навистина кој да се грижи за сираците, уште истиот ден го оженија со една Дамческа, со Калина Блажева Дамческа, која, пак, се учеше во француското Женско училиште во Битола.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Јанческата гостинска одаја, истата онаа во којашто во оние одамнешни времиња, набрзо по населувањето на првите Турци во Потковицата, дедото Јанче, за да ја одбрани од `Рслан бег, ја нагрди Руса и веднаш потоа се штукна од умот и по два дена го најдоа удавен во вировите на Голема Вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Него, преку влевање на лажна надеж, со подавање на врбови гранки, божем за да го избават од сигурната пропаст, чупата Перуноска и Владимир Акиноски целиот тој ден го измачуваа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Денот го прострелија прогонувачите. Ме нишанеа мене. Значи, мојот ден.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Само по една педа или по еден чепорок на ден го поттурнуваат, го помрднуваат, нагоре, кон Пелистер.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По два дена го наоѓам Дуко Вендија. Во меаната од Доксима Тренчески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стојан им дозволува опозиционерство на маргиналци, резигнирани интелектуалци и луѓе пропаднати во секој поглед кои денот го поминуваат во пијанење низ прчварници на периферијата од малите градчиња во нашата земја.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Така, наместо своите блуежи да ги положувам во шолјата, тоа го правев во нејзиниот брат.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кога за неколку дена го преполнив, влегов во него со целото свое тело и почнав да пропаѓам, пропаѓ, проп...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Смешен сум. Денот го прострелија прогонувачите. Значи, мојот ден.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Наоколу звучниците повторуваа од покривите сѐ едно исто: Мракот и сенките денот го сменија, ова е миг на алчната Мортенија.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Која е таа Мортенија? – го прашав човекот што потрча крај мене. Не ме ни погледна.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Еден ден го нашле гробот откопан. Ордените не биле внатре.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од почеток Исчезнувам и пак се појавувам, и бројам, Во секој ден го бројам нашето време, движењата на усните твоите зборови, мислите, миговите на спокој, ми го смируваат исчезнувањето, така ми е полесно.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Можам да го поделам патот до утрото на неколку залаци блискост, но денот го втасувам секогаш сама… на работ од зората сè уште гладна, со очи полни мрак.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Денот го минуваше во пеколно работно темпо.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како да сакаше повеќе време од реалното да посвети на палестинската борба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Колку дена го ткаеше?
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
13. КОЈ ШТО НЕ ЗНАЕ ДА МОЛЧИ, НЕ ЗНАЕ И ДА ЗБОРИ - затоа и зборливите молчат сѐ додека спијат, сѐ што слушнале преку ноќ, молчејќи до зори, преку ден го кажуваат, зошто и да го кријат...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
По два дена го уапсиле Симона за лажни обвинувања и непријателска пропаганда.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Иако од измореноста денот го преспале, староста ги повлече накај легалото.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Одново ги обзеде луѓето стравот и денот го поминаа надвор гледајќи кон дувалото, кон чадот, исчекувајќи што ќе стане.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кадијата нареди јуриш преку Чебренскиот Мост и поп Јаков со своите старавинци, градевци, бзовичани и саточани два дена го држеа преку река, но на третата ноќ Турците го освоија мостот и почнаа да настапуваат преку самите карпи во кои беа бунтовниците, а некои од Турците преку Бзовиќ веќе им се кажаа зад грб, та беа принудени да отстапат за да дадат друга битка на Баба пред самата Старавина.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Денот го завршија пред ќумбенцето во просторијата кај Петра, поткаснаа од она што уште го вртеа во торбите, се напија и топол чај, а после Чана ја црпна мајка си и отидоа од другата страна на ѕидот да го дочекат сонот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тој денот го поминуваше на падините на Водно каде со некои други луѓе ( Со Шиптари и Егејци велеше) садеа нова шума, а жена му животот го скусуваше во лешочкиот санаториум.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Таа ги имаше прибрано кокошките веќе, а своите пиленца - внучињата кои денот го поминаа надвор, околу зградата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во кусите неделни денови го посетуваше гробот на дедото Костадин, палеше свеќи на него, водеше нем дијалог со сестра си Добра и со Чана, ама никако да се натера во долгите ноќи да напише писмо.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сполај му на Господ, лицето на денот го држеше расмеано, ниедно облаче не застана меѓу нив и сонцето, што беше недосушено се исуши па така сите стигнаа да си свијат брлог за преку ноќ.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
До последниот ден не знаев дали ќе ми даде согласност и пари, како да се гледав веќе како работник во задругата Граничар и се разбира тој последен ден го преседов на таванот квасејќи си го лицето со солзи.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не се слагам со вас! Но, кога веќе ги спомнавте вкусовите, да не заборавам да ви кажам дека, најпосле, пред некој ден го слушав фамозниот Канцер-Канон од вашиот омилен уметник, Ј. С. Бах, и морам да признам дека ептен ми се допадна умешноста, дури и генијалноста, со која ги преплетува лицето и опачината на еден ист мотив.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Остатокот од денот го поминуваа со нас и го следеа секој наш чекор.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И дури другите денови го караше, дури и тепаше што се извалкал многу по реката, та не може да му ги пере парталите, вечерва го покани да вечера веднаш, бидејќи виде дека лебот и сиренцето ги вратил негибнати.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Трајко легна, и бидејќи цел ден го тресе ралото, по пет десет минути заспа. Само Илко долго се префрла на амбарот, ту на десната страна, ту на левата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Неговото одолжување, небарање пари, неспремање за на пат, му падна в очи на манастирскиот настојател по чифличките работи од Зографскиот манастир и еден ден го запраша Сталета: — Белким сакаш, бре момче, да останеш овде на работа зимава?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Една вечер, ѝ рече благо: – Мила моја, со денови го прелистуваш тој каталог!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Гнездото и пилците пролетаа. Пред тоа се огласија, И денот го украсија Со гласот на пролетта.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Ноќта ѕвездена, денот темен, Темното денот го слави, Со пожари и поплави; Со таги, врз плаштот земен На кој се накотиле и сплотиле Болки и рани, неразбрани Поети, мислители, исцелители Врз, тајните на животот задумани, Склупчени среде денот темен, Заборавени, во тага оставени Под небото ѕвездено-извезено Од знајби, мисли и умности За да редат убости молитвени Со кротка благост изустени.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Китан тоа со денови го правеше: викаше, молеше, плачеше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И секој ден го минуваа во страв и осчекување. Сонот им се одзеде.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Секоја четвртинка или осминка на денот го претставува месецот во календарската година.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Френк деновиве го има истото чувство додека ги гледа нивните фотографии од тоа време: еве ја веселата Марџори на плажа, сѐ уште неоскверната и поубава и од неговата ќерка, со оние две прекрасни деца; еве го него како позира на својот велосипед, сѐ уште несвесен дека неговиот панкреас решил да го убие по кратка постапка.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Денот го продолжува својот вообичаен тек, нели, без двоумења, без видни последици? Поинаку се случуваат одразувањата во нас.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Притоа имам причини и да ви се доверам дека и покрај многуте недоразбирања низ кои поминав таа ноќ (како што реков веќе) денот го пречекав сосема спокоен и се однесував како да не се случило ништо необично.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеби некој од колегите му беше укажал дека и покрај грдите предвидувања на спомнатиот автор Кафка, неговата земја на која и предвидувал зла судбина за нејзина голема среќа но и за среќа на нејзините жители и покрај фактот дека има поминато низ големи преиспитувања и тешкотии ги има совладано сите нив и речиси секој ден го потврдува своето постоење.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но постои ли начин или приказна што ќе може барем привремено да го одложи расчеречувањето на мојата земја и тоа помеѓу олку настрвени мајки, запенуваше одвреме навреме Раде Ич, и тоа секогаш во присуство на капетанот Трајан Крстиќ, кој веќе неколку дена го врбуваше за доброволец во неговата чета на 23от Пешачки полк, што требаше токму тие денови да замине на фронтот на Кајмакчалан.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Неколку години потскокнуваа како жаби, а во жешките летни денови го бараа татко си што седеше под јаболкницата, ги ладеше со свои-те крилја и им раскажуваше диви, ѕвездени сказни за облаците-острови, за небесните океани, за превезите од магла и ветер и за тоа како вкусот на ѕвездите ти се топи на јазикот, како прилега тоа кога како камче паѓаш од Монт Еверест и потоа се престоруваш во зелен цвет, кога крилјата ти се расцветуваат еден миг пред да го допреш дното!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го сака и Кире. Можеби затоа што веќе неколку дена го нема?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кире го забележа и тргна да го пресретне.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дојдоа тројца нови офицери и сега ќе бидат со нас.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
По десетина дена го преместија во друга соба, а потоа го префрлија во воената болница во Тирана.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Извесно време од денот го минував седејќи покрај него.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Нашиот семеен лекар го подгледнуваше повремено за да види дали е сè во ред. Тој имаше душевна мака.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Прво неколку недели се врткал околу Лумановото село и еден ден го отепал Турчинот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Луман пак, неколку пати прости и повеќе пати рече дека ќе почека, но кога виде дека Бошко зачестува со такви молби, еден ден го пресече: - Не чекам јас . . .
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Чекаат да ја видат баба Донка зарадувана, и, кога во плевната ќе се надомести она што пред година дена го одвлече водата, тогаш сосем искрено ќе ѝ ја кажат вистината.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Веќе, два, не веќе три дена го нема допирнато инструментот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Кога по неколку дена го најдоа, ги намами музиката.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Еден ден го најдов Анастаса кај кабината во која имаше жени: клечеше надвор, гледаше низ клучалката внатре и плачеше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Само пред некој ден го сонувала брата си, на другата страна од границата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Попусто ноќта скаменета за смена денот го чека...
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Разбранетото езро кај Мала Преспа, чие сино огледало два дена го кршеа авионски бомби, топовски и минофрлачки гранати и го расечyваа илјади вжештени зрна, полека се смирyва и на брегот исфрлува трупови.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но, ако предходните денови го игнорирав фактот дека постои друга жена во неговиот живот, сега почнав да размислувам и за тоа дека постои некоја Евелин и можеби тој ќе продолжи и понатаму да се гледа со неа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Два-три дена го носев гравчето во увото.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Дењата секогаш војниците се повлекуваа некаде назад и денот го поминуваа во една голема дупка како варница.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
не се трае за јадење, некои и по три пати во денот го менуваат името и ги тепаат децата за да плачат: кога плачат не им бараат јадење, забораваат дека им се јаде, ако продолжи оваа сиромаштија, велат луѓето, не ќе ги познаваме и парите, ќе заборавиме која колку е и од колку е,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секој ден го слушам од иследниците, а во книгата го нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе неколку дена го нема Горачинов да ми се јави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Добро, велам, и истиот ден го одбив од дојка. Ивана мој. Му го скинав млекото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Барајќи ја својата смрт, тие всушност уште два дена ги продолжиле атентатите, уште два дена го држеле во ужасна напнатост целиот град и уште два дена ги потсетувале беспомошните и фрлени и во бес власти дека се тука.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Не му беше толку до рибата, колку што се плашеше од бабата која секој ден го дочекуваше со зборовите: „Пак ли се враќаш со празна торба, старо аро?“
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И имало тоа девојченце зла маќеа, која секој ден го испраќала голо и босо по ридиштата, да собира дрва.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)