Повторно ја чувствувам онаа топла поповска сомилост „ќе го земам ова дете под своја закрила“, од која, иако ме нервира, не можам да побегна: - Слободна ли си вечерва? - Можеби...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Плачејќи видела една патика мала и земала децата под мишките и отишла по онаја патика и нашла еден старец у една пештера.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Жените бегаат со децата под дрвјата, залегнуваат по ендеците.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Бабата се растревожи, ги забирша очите со крајот од шамијата, се сврте кон необичната слика со жена и децата под која гореше малото оганче, се прекрсти три пати и тивко изговори: - Блажена Девице Маријо, сполај ти, и тебе, и на Господа, за сите добрини што ни ги праќате на Земјава.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)