дно (имн.) - на (предл.)

Татко ми како да го насетуваше прашањето што сакаше да му го постави Чанга: – Длабоко, дури во дното на нашето сеќавање, постојат заборавени, изгубени празници кои го содржат и нашето создавање, обликувањето на нашата заедничка среќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во куќата завладеа старата позната тишина, тишината од дното на морето, ритмувана од течењето на нашите солзи...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми ја напушти и последната претпоставка од дното на свеста дека Чанга со козите открил подземен излез од тврдината до оваа стерна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Слегуваше до дното на смислата на своите книги за козите и историјата на „третата империја”, па гласно размислувајќи рече: – Сега, во империјата на сталинизмот, место да се жртвува „главниот јарец”, се убиваат козите... – Да – потврди Чанга – ги убиваат козите!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Лицемерни, подлизурковци, лажговци, зависливци, пакосни, никаквеци до дното на душите.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ги префаќам како божем да не допуштам жолчката да ми истече од месото на дното на садот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А сега, на моменти, троа убаво, а најчесто многу грдо, како од гериз, избива од дното, од дното на душата, омразата скорешна и стара, мириса, но и смрди, ух, луѓето како одврзани од синџир, ослободени, душата како пуштена од темното, ослободена со сите страсти, со одмаздничките и со подбивните.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ами ако е, како што се случува често, долу до недостижни бездни, далеку под дното на црните мориња?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Одев наваму-натаму низ собата, се вѕирав во дното на бунарот, гребев со прсти по песокот, но знаев дека можам само толку, да замислувам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На дното на „Фридрих штрасе“ се наоѓа железничката станица, која води за Западен Берлин.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И уште нешто, од дното на оваа улица се дели уличката на „Прашкото Гето“ во Јахимова. Тоа е улицата на еврејските синагоги.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, едно катче, во дното на кафеаната, сето е во духот на „Фауст“, зашто по ѕидиштата, со јарко изразени бои се прикажани сцени од баханалиите на „Валпургиската ноќ“ од „Фауст“...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Така во следната слика го наоѓаме Константин З. како плива по новиот базен на штипската бања Кежовица, борејќи се со обновеното чувство на покајување што дошол во оваа паланка и во оваа бања, обидувајќи се да го избегне подгледнувањето кон дното на новиот базен, на кое се наоѓаат големи правоаголни мермерни плочи издлабени со стотици аглести знаци.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Навистина малку го релаксираат додека плива и додека неговото стежнато тело лебди над плочите од дното на базенот, додека тромаво се лизга над имињата, судбините и сенките на покојниците, обидувајќи се да не гледа во нивните симболи, во знаците неизбришливо издлабени врз стариот мермер на дното, што како за инает, водата ги мие, ги увеличува како под лупа, ги прави појасни и поблиски, скоро тутнувајќи му ги пред стегнатите очи и чело на покајаниот делегат на Комесаријатот за еврејски прашања, кој пливајќи се обидува да ја намали напнатоста што ја чувствува низ целото тело и да го одложи надоаѓањето на нервниот слом.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Последните два пати не му успеа, остана некаде при дното на табелата, во долниот дом, како што се вели на смеа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Рацете (од дното на длабокото) се пентарат со грст ладнотии кон подножјето на подносјето.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Едни зборови веднаш потонуваат на дното на сеќавањето, други зборови се препелкаат во виорите на стихијата, трети зборови се одмараат од преголема употреба.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
4. кога се враќав од јапонија не можев а да не кршнам малку од истокот понаисток а понаисток се вика кјото како што поназапад се вика токио понаисток некако е потопло во просторот на насмевката понаисток резниња тишина се лулеат на небото а и сонцето е некако поинакво наутро весело од изгревање напладне клапнато бара сенка за отпочин од толку многу изгревања и од толку многу запнувања на златниот и на сребрениот храм во кјото секогаш да им се позајми повеќе блесок да не би да се луѓосаат и да подгрбават да зарѓават а да бидат уште живи како што им се случува на мнозина кои и не забележуваат дека одамна им се скинале пантолоните на времето во кои се навреле којзнае кога којзнае како и којзнае зошто пред храмовите на кјото дурлат води отежнати од историски искушенија дурли во водите без омекнувач меката душа на градот во водите пред храмовите во кјото птиците парадно се огледуваат па потем не може да се изнагракаат од среќа отшто во воденото огледало биле толку лични прелични во водите прд храмовите на кјото има и многу меурчиња од последниот здив на исчезнатите има и меурчиња од празни зборови има и удавени тешки зборови и не се знае какви тешки метали од зовриените води пред храмовите на кјото се прави најубав јапонски чај од јасмин на пример кој се срка додека на телевизија врват најновите вести а на врв вести ново биро за изгубени работи и едночудо ослепени од толку зјапање во иднината на дното на вестите празнина како на дното на зеленото шише од изглоканата вода макаршто вестите на телевизија секаде се есапат како канти за полевање на заблудите кога се враќав од јапонија многу ќе згрешев ако не кршнев малку од исток понаисток и ако не се поздравев со калиграфите кои приклаваат секој колку што може во ќуповите во кои се варди душата на градот тие приклавај други отклавај тие зелен спокој другите црн неспокој и едните и другите петпари не даваат кога се разминуваат со рикшаџиите како со жива теглечка сила за кои веќе нема сенки под искастрените гранки на старите дрва а не им е ни предодредено да се пробијат до првите редови од каде што најубаво се гледа најубавата кабуки танчерка понекогаш на рикшаџиите им потекуваат од очи глазирани зрна ориз веќе наизуст ги научија говорите на сите политички и еколошки митинзи и ним како и на говорантите отшто се толку дотерани како за на кадро никој не им верува колку мака си теглат за вечер да каснат едно обично ќофте и да отсонуваат една голема топка сладолед од ванила.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Тоа се, имено, неговите „хумусни клозети“; Фекалиите од ВЦ-то можат да се користат како гноиво за парковите и градините, а отпадните води, кои со специјален систем би се пропуштале од врвот до дното на замислениот облакодер, во приземјето би доаѓале значително прочистени.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ужасот од дното на душата ми е да бидам некој ден без работа...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Таму, во дното на собичката, стоеше нејзиниот невестински ковчег.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Оркестар поставен на мал подиум во дното на просторна, свечено накитена сала.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Каде ќе можеш да слезеш до дното на душата, каде ќе помечтаеш, и каде ќе излееш горчина, ако во домот, ако во твојот сопствен дом не најдеш, за сето тоа, одзвук, ехо...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Секоја сабота навечер го палеше кандилото пред Христовото распетие, таму, во дното на малата соба, се молеше за здравјето и за среќата на своето дете и се колнеше дека нема да го пушти синот да оди на печалба во тие проклети земји, макар тука и со корење да се храни.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Загубата на Караман го болеше до дното на срцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тогаш ќе си дозволеше малку слобода, па на некој остаток од платно или картон, гребејќи по дното на празните кантички со бои и со некое зафрлено чкорлаво четкиче ќе измачкаше нешто за кое видно се беше потрудил да заличи на слика, но за туѓи очи уште беше неповрзана фантазмагорија.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Грижата на совест нараснува до самоуништување, јас морав да си признаам дека концептуалната имагинација произлегува од дното на немоќта и на наследната неплодност.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Змијо само допрена со топлата дланка како со уста на уморен скитник, на дното на пладнето ги свлекуваш боите за летниот љубовен напиток.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Те затворив во каменот како во кутија за скапоцености, на дното на каменот тоа осамено место како СОБАТА на Ван Гог.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Како извор како глечер што под карпата се буди Искачен на лесни нозе а со копита од кремен Облак пенлив што го знае секој камен секој срт А по дното на поилото само еднаш кај ќе згазне растат млади месечини.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Единствено знаење што го имаше, беше тоа дека треба да се ужива во видливите нешта, содржајните својства на бикот Чако кој беше горе на врвот, и многуте можности да се дојде до мноштво исти такви уживања, содржајните, својства на дијамантот, што беа на дното на тесниот бунар!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Потребно е сјајот на неговиот бисер, заробен во тврда лушпа на школката, која пак се наоѓа на дното на длабокиот океан на животот, да допре и да се спои со сјајот на ѕвездите кои се наоѓаат во бесконечно далечниот космос за да се почувствува животот вистински – ја заврши својата мисла старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
На дното на бродот беа сместени луѓето со веќе заздравени рани, додека во кабините беа тие, на кои требаше да им се прават преврски.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Двамината мажишта, едниот Грк, другиот Македонец, со едно тело и иста судбина се најдоа на дното на бездната.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тој раскажуваше, ние црвенеевме, а Берта Ауербах сигурно веќе имаше решено уште таа вечер да му каже на овој млад човек дека ја откажува нарачката за семејните портрети.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Улиците беа поспани по неделната работна ноќ. Стигнавме до улицата што ја баравме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој таа вечер раскажуваше бесрамни нешта, кои се премолчуваа во секој дом и во секое друштво кое не припаѓаше на самото дно на општеството; дури и кога пријателите на Берта се обидуваа барем малку да го насочат разговорот на друга страна, па го прашуваа за тоа каде ги направил првите слики по нарачка, тој зборуваше како на петнаесет години во некоја јавна куќа насликал неколку актови на ѕидовите, а потоа раскажуваше што сѐ правел таму освен што сликал; го распрашуваа кого портретирал изминатите години, а тој ги набројуваше портретите на сопругите на месарите, банкарите, докторите и професорите, и помалку зборуваше за портретите, а повеќе за тоа што сѐ правел со портретираните.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Се наближуваме,“ рече, кога навлеговме во делот од градот што ми беше познат од онаа прошетка со брат ми, кога тој сакаше да ми покаже како изгледа дното на Виена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Штом заврши изложбата, ве уверувам, пријателе драг, оти ќе ви го испратиме вашиот „Автопортрет“, чудесното дело што сте го заборавиле во Истанбул заклучено на дното на Огледалото, се разбира ако Вие го сакате тоа“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тополите не испуштаа ни глас ни тупот, туку стоеја сѐ така исправено, иако во дното на стеблото беа пресечени, како со невидлива пила, со нечујна секира.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Депресијата ја мразам од дното на душата. Го убива човекот. Го претвора во лебарка. Го ограничува секое движење.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Јаков Иконописец останал сам, врел и во оклоп на модрици, наеднаш безимен и бутнат на некое дно на кое само месото ја памети својата болка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Борис Калпак го легна дното на пушчениот кундак врз штотуку отворен мравулник и рече дека ќе го избрише од дружината кога ќе му ја остави главата на камен да си играат со неа ноќе лисици и лисци, да ги учат малите лисичиња како се глодаат коски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И се заколнале дека ни на смртта не ќе ѝ се тргаат од пат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чучук-Андреј запелтечи дека и Онисифор Мечкојад е избришан од дружината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ударите на нивните чекани густо јачеле со безживотност на напукнати ѕвона. Површината околу линијата се ронела парченце по парченце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа доаѓал мигот кога дното на тркалото се одвојувало од закоравеноста со железни лостови, претпазливо, со точна сметка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сјаат... Летаат, летаат но без срце демнат полека паѓаат умирајќи во дното на душата...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Најпосле сами беа и сите оние другите ливотки, што прошмугуваа низ мртовечката темнина наоколу, иако тоа беше доста далеку од ова пеколно дно на самотата, што го имаа тој и неговиот волк.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Почнаа еден за друг да се точкаат тие матни зимни денови, во кои снежинките продолжуваа постојано да поигруваат пред неговиот прозорец, сменувани од ноќите, чијашто темничина беше како на најдлабокото дно на овој свет.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потаму наидуваше на цели парчина засирена крв, исфрлени во дното на дирата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа волкот просто ја имаше во својата уста неговата крв и трепереше од нејзиниот вкус, а во тоа имаше и една таква безизлезност, што тој не беше во состојба да не се подигне од петици, речиси маѓепсан од едно такво ужасно навестување на една ваква чиниш од самото дно на пеколот извадена и зачекорена и наеднаш толку необорива вистина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа само ретки и сосема ситни снежинки, како да се дотресуваа од дното на небото последните остатоци.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ме потсети кога со брат ми Никодин ги крадевме теглите од подрумот на баба, јадевме така со прсти, сѐ додека не ѝ го видиме дното на теглата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше благодарна од дното на душата за сѐ она што ова семејство го беше пружило за нивниот син.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Младен стрпливо се приближуваше до дното на бокалчето џиткајќи ги чашите како во бунар.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И пак познатото чувство дека паѓа во дното на собата, но тоа сега многу го беспокоеше.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ќе се вгледаше во полицаецот кој влегуваше во каушот, неспокојно ќе бараше нешто во дното на ходникот, ќе ги начулеше ушите да го фати крцкањето на стражарските скорни или тетеравењето на нозе, одвикнати да одат.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ја држи, стисната меѓу колената, книгата што му ја даде Павле и чекаше да заврши часот за да истрча во дното на бавчата и таму да чита.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Двајца мажи влегуваат во гробот, кој нема како денешниве рамно дно, туку на дното на гробот ископана е правоаголна дупка, нешто како гроб во гроб, и во неа го положуваат стрика Анѓела, откако пред тоа го подземаат од други двајца кои им го подаваат завиткан во веленце.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ги стискав забите за да не се насмеам. Не знаеја дека го запрев дишењето легнувајќи на дното на реката.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Збогум, дечиња, што не можев да ве родам, братчиња што не стигнав да му ги подарам на синот единец, вие ќе ми правите друштво во оваа темнина која ќе ми служи место гроб и каде што простум, и без сон, ќе останам до Судниот ден.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Исправена во дното на отворот, личела на Марија исправена зад својот олтар. „Збогум, скуту мој, рекла младата жена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа беше и правило на играта: насмевка на прозорското стакло и правото да следам една жена очекувајќи како очајник дека нејзината врска ќе се синхронизира со онаа што самиот ја одредувам пред секое возење, а тогаш - секогаш до сега - да ја видам како свртува по друг ходник а не можам да ја следам бидејќи сум приморан да му се вратам на горниот свет и да наминам во некое кафуле и понатаму да живеам сѐ додека постепено, после неколку часови или денови или недели, жедта пак нѐ ме натера да ја испитам можноста еднаш сѐ да се поклопи, жената и прозорското стакло, насмевката прифатена или одбиена, врските меѓу возовите, а тогаш, најпосле - да, точно, потоа правото да пријдам и да го изговорам првиот збор, густ од улежаното време, од бескрајното прпелкање на дното на бунарот меѓу пајаците на грчот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во L. H. O. O. Q., 1919., Duchamp на репродукцијата на Леонардовата Мона Лиза со молив ѝ додаде мустаќиња и брадичка.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На дното на таа репродукција ги беше испишал буквите L. H. O. O. Q. кои на француски можат да се изговорат како Elle a chaud au cul (Таа има врел задник).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Отвори го ковчегот и запиши сѐ што е во него, ми рекоа а јас стоев и ги слушав како буричкаат по секакви отпадоци зад мене и се закашлуваат од прав и тешки мириси што се закачуваа со лепливи шепи за нивните ноздри и бараа пат кон грлото, кон дробовите, кон многубројното дно на ковчегот од човечко месо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ги стискав забите за да не се насмеам. Не знаеја дека го запрев дишењето легнувајќи на дното на реката.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тогаш Мајка, чекајќи го Татко, уште еднаш се најде со своите чеда пред затворената врата на судбината, откако ја минавме среќно границата испишана под водата на езерото и според сказните во кои ние децата верувавме дека била чувана од триглав змеј, кој се будел на секое минување на границата и ги повлекувал барките на дното, веруваше и сега, како и тогаш, кога ги искажа сите молитви од дното на душата, дека Бог и овој пат е на страна на мајките кои тој ги испратил за да си ги спасуваат своите чеда.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ќе бидеш поп, ќе бидеш поп, плови низ прозрачноста се додека со нозе не го допре дното на непознатата бездна... Во детството така престануваше црната треска.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ги делеше луѓето И најчесто на самата невидлива граница, која беше означена некаде на дното на езерото, кога минуваше чун се создаваше силен вител кој го одвлекуваше чунот во длабините и речиси никој не преживуваше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше пленет од бунарот близу манастирот, длабок стотина и повеќе метри, до нивото на Езерото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во гргорот на водата кој го заслушнуваше од дното на бунарот, тој го слушаше говорот на светците, запрени во манастирските фрески.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тие беа некаде долу, во некакво подземно место - на дното на некој бунар, на пример, или во многу длабок гроб - но тоа беше место кое, веќе далеку под него, и самото се спушташе удолу.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И така размислувајќи дали Анѓа не ќе приписка кога ќе го види та да го издаде, се прогледа на дното на улицата еден голем конак со високи калиња околу него и тешки порти затворени.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Во заглавието на „Нова Македонија“ редовно треба да се објавува дното на табелата на нации што најмалку читаат, а тоа се, се знае, Албанија и Македонија.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Далеку во мариовските ридишта, заградено од сите страни со дабова и борова гора, на дното на некогашното езеро се распрострело мариовското централно село Витолишча.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Само ако ми појде од рака јас самиот да слезам до дното на сопствената самота, ќе можам да ги разберам нејзините силни пораки, тајната на нејзиното балканско истрајување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка беше ретката во семејството, во пределите на нашите преселби, која умееше без збор, без лелек, без знаци на умора, да си го допира дното на страдањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И каде е дното на неговото небо?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Имаше наши измамени на патот на јагулите, останати довек в туѓина, со аманети и последни пари да се испратат по смртта коските во родната земја, верувајќи дека само таа може да ги прими и да им даде спокој, да ги стопи во дното на копното, како јагулите во дното на океанот.“
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Уште повисоко според надморската височина, е едно друго езеро, Преспанското, што го снабдува Охридското Езеро со половина од својата вода која се инфилтрира низ варовникот на планината и се појавува повторно, во изворите на Свети Наум или во дното на големото езеро, долго триесетина километри.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не обрнувајќи внимание на филмот кој повеќе или помалку се одвива на платното во авионот (и кој пригодно е стопиран среде една сцена на потера со специјални ефекти), се потчукнуваме со рабовите на чашите при при­душе­ната светлина на кабината и наздравуваме на Нашата Приказна До Сега, која можеби допрва почнува благодарејќи на тоа што обајцата забележавме дека нејзиниот/мојот привлечен сосед во списанието на авио-компанијата ја гледа истата илустрирана статија - „Островски засолништа”, да речеме дека се вика - и во еден забавен разговор откриваме дека обај­цата во едно претходно животно поглавје еднаш сме престојувале во оми­леното засолниште на оној другиот, речиси иако не баш во исто време, но заправо во ист хотелски комплекс, Кајо Олвидадо, и, освен тоа - пази сега - дека обајцата во текот на тие романтични ескапади (едниот тогашен пар бил венчан, но не на меден месец, другиот бил на меден месец, но не и венчан), нуркајќи долж коралниот гебен близу до плажата сме пронашле и земале по една страница искината, одлепена или на друг начин одвоена од некој роман во мек повез и ставена во шише како повик за помош; нејзината била сува како коска, на дното на морето, во добро затворено мало шише од рум поради необјасниви причини до пола наполнето со камчиња за да потоне, а неговата парадоксално плуташе во исто така добро затворено бардаче за вино полно со морска вода и поставено на суво место високо на коралниот гребен. Quelle coincedence! Quel симпатична средба, сега кога се сретнавме!
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Благодарејќи им на карипските обивачи го изгубив својот дневник на некакви пост-марокански патувања и подоцна го пронајдов, од сите неверојатни места, на дното на џакузито крај плажата, но и тоа е приказна која треба да се бара во некој друг некогаш одамна, а не во овој; исто како и приказната за губењето на мојата омилена капа, една баскиска беретка, во застрашувачкиот Тахо де Ронда во Андалузија, и за нејзиното подоцнежно неверојатно враќање. 72 okno.mk
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тој стоеше крај дното на каучот, со карирано памучно ќебе префрлено преку неговите рамиња како шал.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Се спотнав дури го стасав дури го навасав уморено предаденото кротко во раката предавничка како изморено јагне како птица премалена та почнаа да паѓаат гранки и да се ронат лисја и сокот да се меша со солзите и потта слегувајќи удолу кон земјата кон дното на мојата болка врз која се најдовме во прегратка среде тревите изгазени од купиштата дрва обајцата искастрени без вршки и без гранки со пресечени снаги сложени во камари додека седалата летаа без своите птици без своите сенки без нашите плешки во бездната на воздухот откорната од незасита.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Акварел Земаш вода, боја, четка ризик, многу ризик плус страст, вишок страст отаде доброто и злото еден нескротлив гест и зафаќаш со еден потег цел несогледлив амбис окно под свеста, под себеси го повлекуваш пругоре вовреното црево го вадиш од дното на сликата без право на дополнителен влог без шанса за поправен испит или прошка и го овоплотуваш змејот прекрасното чудовиште заумната фигура!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
(напати ти се привидуваат пештерните манастири околу Белото, лихт луминозно езеро - она понасевер од Делфи и од Костур - светилиште само по себе облиено со внатрешен сјај од белки на монахинка среде коишто, во драматичен контраст се вовира зеницата, духовниот рез); - многу мислиш, а малку искажуваш јазикот за тебе поскоро е молвење од разговор, сѐ е ВНАТРЕ и ти, и Тој, и исказанието и дослухот меѓу вас и предметот дури се вовлекува во тој, невидлив за другите, Круг; - и повеќе не правиш разлика меѓу искреноста и вистината со денови се повлекуваш во себе секнуваш, понираш, остинуваш стаписан, онемен, оти си согледал: не е лесно да се биде искрен!; - и повеќе не е битно дали нешто те повикува без престан да му припаднеш, сестро Варваро или просто посакуваш од дното на душата од нејзината небесна бездна да постоиш блажено во согласје со себеси и навистина повеќе ништо друго не е суштествено освен: да ја бараш сопствената сенка сѐ додека не си соѕидаш самица а во неа си - Лице без сенка: м-о-н-а-х!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Малтретирав и тормозев. Во животот бев растроен и болен.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ова предизвика моја сопствена омраза кон самиот себе. Се мразев од дното на душата.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
И средбите со најблиските секогаш ѝ беа кратки.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Споменот за синот како камен ја влече кон дното на очајот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа стана и тргна накај стрништето на кое одвреме-навреме летаат јата птици.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тргна по удолнината и, кога стигна на раздрумот, пред неа излезе Кузе - сега еден од чуварите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Куртиал не беше дебел, туку живо и кусо, набиено човече.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сѐ се гледаше, сите рампи, осветлените докови... светлата на бродовите кои поминуваа... големата игра во сите бои... како точки кои се бараат на дното на црнилото...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Си ги кажуваше самиот годините повеќе пати на ден... Имаше педесет одминато...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Бев видел веќе многу како си одат, бродови и патници... едра... пареи...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Британските критичари, кои во дното на душата тешко му го простуваат доброволното заминување на Хичкок, совршено се во право кога и по триесет години со младешки жар ѝ се восхитуваат на Госпоѓата што исчезнува, но залудно е да се жали за она што поминува, за она што треба да помине.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Задишани... зашеметени... стегнати... од страв, да се размавтаат пак со нивната фиксидеја... да го удават пак Куртиал со нивните бескрајни загатки... секогаш и сепак во врска со „соларните мелници“... со соединувањето на „малите испарувања”... со повлекувањето на Андите... со движењето на кометите... сѐ додека остануваше и ронка воздух на дното на необичниот мев... сѐ до последниот трепет на гнасните коскишта... 138 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Прават одлична рибина и јагнешка чорба, а покрај тоа, во дното на ресторанот, има стар џубокс со синглови на Хендрикс, Doors, Eagles.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Таму, во дното на „Партизанска“, врз зградите смалени како да се од лего-коцки, натежнуваа темносиви облаци.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Иако невиноста го красеше неговиот поглед, во него имаше нешто дамнешно, од дното на вековите, нешто зад сеќавањето.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Кога последните сончеви зраци замреа зад западните планини, таа, уморна и бесна поради немоќта, но, како секоја жена во дното на душата задоволена поради поразот, го поттикна момчето: Се предавам!
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Често канџите, место риба, ќе извлечкаа и езерски тревје и алги од дното; гледајќи ги нив, Висар помислуваше дека заедно со тревјето може да се запне и шишето со бесмртната вода: затоа кога нешто тешко ќе влечеа со канџите, срцето му трепереше; ги спушташе канџите што подлабоко кон дното на езерото и му велеше на Трајана: „Може ли канџите да закачат шише од дното на езерово?“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Под муренката лазат едночудо приказни за распнатите едра на љубовта и за потонатите лаѓи и ги подучуваат новите нуркачи како да го допрат дното на историјата.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Чувства кои мислев дека не постојат, а сега секој миг живеам за да ти покажувам колку силно и искрено можам да сакам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Длабоко понирање до дното на душата, инсинуации, неброени часови на контемплација кои не се ништо друго освен деструкција на сопствените чувства.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Како со сонда допре до дното на мојава душа, во најтемните длабочини и од таму го извлече невозможното.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Несоницата е гимнастика на јоги, јога на нога, папуча под столче, скок во кратерот – до дното на шишето.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Луѓето тука се фрлени на дното на човековата пониженост, ги дробат, ги раскинуваат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со раце ја исфрлува земјата од дното на ровот и во тој миг во ќошот забележа врапче.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од дното на пепелта се раѓа таа муза тој од на тајните сини. Сонувајќи го него се видов себе си.
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
Изграден е речиси со голи раце големиот кинески ѕид на Балканот, со безброј жртви кои како некогаш пред повеќе илјади години во царството Кина, со вградени долги тунели во дното на пругата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Оторбешено седнат на дното на ровот, на сувата, прашлива црвеница, со нозете расчекорено испружени вдолж пред него, Шишман или копаше со петицата или со нокти чепкаше пред себе како некое куче што готви криење на коска.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сонцето кацна долу зад Галичица оставајќи алев одсјај на небото и темничиште во дното на езерото и тие станаа да продолжат кон Ливаѓе.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Потоа ги истрга гламните од огнот, гаснејќи ги со триење и исправајќи ги во дното на огништето со загореното нагоре, па потоа со машата го запрета огништето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Колку што малку видуваа, толку многу мислеа. Со никого не се мешаа;секогаш кога ќе можеа претпочитаа да се пласнат некаде на дното на ровот и така со часови да молчат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Та, нели индиго бојата донесена од пазарот за мирудии во Гоа е длабока колку дното на Индискиот Океан, или далечна колку врвовите на Хималаи, а тоа е едно исто?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ИДЕИТЕ НА АДА - Лето во Скопје, тоа ти е како зима во Гоби.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)