довикување (имн.) - на (предл.)

Звуците, гласовите, тивките лелекања, болежливите потстенкувања и молежливите довикувања на ранетите веќе не допираат до неа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во утрините не можеше да се смири, ако не развртеше неколку пати околу пиланата, загазувајќи до појасот во снегот, а квечерините не забораваше да ги испрати на прозорецот, за кога ќе се стемнеше да може пак да почне да ги исчекува пријателските довикувања на гладната дивина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Небо, отвори се. Ме надгласува тоа бело морничаво довикување на молњите.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Само на крајот од паркот, каде што неговите диви дрвја престануваа како пресечени, се гледаше како на полето работи по некој човек, а по ожнеаните ниви се издигаа копи сено, додека меѓу довикувањата на полските работници се плеткаше лаежот на селските кучиња.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Довикување на молњите, знамение на еден поход црн.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ноќ нема, брег нема и само земјата чедно Копа по мраморот довикувања на селаните по молњи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Но овде, од длабината на стерната ги слушаше довикувањата на Чанга и мекањето на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)