Во твоите очи најдов ново огниште, топол дом за моето срце...
„Разминувања“
од Виолета Петровска Периќ
(2013)
ПАРИЗ, сам за себе, претставува цела држава. самиот факт што на едно пространство во дијаметар од педесетина километри живее население дури поголемо отколку во соседна Бугарија, или пак во Грција, наведува на помислата што сѐ овде не се прави за да бидат навреме нахранети толку милиони луѓе, за да бидат редовно снабдувани со други потреби, за да се префрлаат луѓето на работа и по домовите за да има вода достатно за пиење и хигиена.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Таков потег, направен навремено, би ми донел мерка притвор во Дом за малолетничка деликвенција, каде што, заради жешкиот заплет, сигурно ќе станев лице на годината, макар и да не стекнам образование.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Ме погледна зачудено Масим, синот на стрико Бојан, ја подотвори устата во чудо, ги ококори очите и прекорно ми рече: Какво писмо ти пратил татко, кога тој почина пред една година во Домот за старци во Катланово, го погребавме по сите обичаи на градските гробишта, му правевеме помен на четириесеттиот ден и парастос на годината од умирањето?
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Државниот Законодавен дом за мене не претставува само зграда во која се донесуваат законите тој за мене е храм во кој јас стигнав по долг аџилак (Исто).
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Девојките за него беа по фабриките, по фризерниците, а некои и чистачки во големите згради на градот. Најубавата со која бил, беше од Домот за сирачиња.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Тука сме, си рече авторот, ја фотокопира веста и излезе од библиотеката на Домот за печат не само задоволен туку и решен што поскоро да замине за Битола.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Ова е од филмот „Дом за бесење“, не си го гледала?
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
- Не – рече Марија – ама имам чуено за него.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Се сетив дека ми зборува за воспитачките по домовите за деца без родители.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И не од својата постапка, туку од положбата во која се најдов: да ѝ објаснувам на Таша дека е заборавена и тоа од оние поединци кои во најтешките моменти можеле да го сметаат нејзиниот дом за најсигурно засолниште.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
А помеѓу таквите спаѓав и јас!
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Пред очите му прпелка сив гулаб кренат во рацете на свештеникот на Храмот и подготвен за жртвување, потоа пред очите му се појавува и самиот жртвеник на кој се принесуваат крвните дарови кон Бога од жртвените животни од кралот, од свештениците, од великодојстојниците и од бројниот народ кој во оваа камена градба виде исполнување на молитвите на генерациите од неговите излачени претходници, виде дом на Бога чиешто место на постоење го селеше со себе во своите долги номадски талкања по широките простори од Африка до Блискиот Исток, и конечно на канаанската земја и таму виде и дом за себе.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Новата градба од камен ги има пропорциите на Арката, и тој треба да биде цврст и конечен дом за неа и за Севишниот.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Го обвинуваа за арогантност, нескромност, за неодмерено покажување во јавноста.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
На сите нив, од друга страна не им беа доволни зафати, зафатите врзани за подобрувањето на политичкиот статус на еврејската заедница, ниту неговата прва, а така благородна иницијатива, за обезбедување домови за сиромашните членови на солунската заедница.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
- Така се случи мојата коса да се престори дом за зборовите што ги шепотеше милувањето - се трудеше Јана да ја прераскаже приказната за една љубов што Зрновски веројатно ќе се обиде да ја игнорира со своето молчење.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
- Б.С. е галениче од кафеанските маси, оцени мојот сопруг В.Зрновски, кога Борис стапи во нашиот дом за првпат – рече Јана како да кажува тајна што требаше да реши повеќе од дилемите што ги беа спомнале.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Во домот за еден од тие неранимајковци се броеше и Кејтеновиот син.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Сега таа помагаше во домовите во кои живееја жените избркани од своите сопрузи и во домовите за деца без родители.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Брат ѝ заработуваше доволно за да го издржува целото семејство и таа повеќе не мораше да продава цвеќиња на градските гробишта; сега се беше посветила на помагање на понижените, но и на нивно освестување за правата кои требаше да си ги бараат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Разулавени луѓе влегле во домот за еврејски сирачиња, ги искршиле прозорците, и ги терале децата да трчаат по раздробеното стакло.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Христов се скаменува на местото и одеднаш така скаменет почнува да говори, да говори гласно и со подигнат глас, да го чуе Луков.) Освен, освен тоа, ние мораме да бидеме горди, горди што нè одбрале баш нас и нашиов дом за една таква историска, историческа, задача и...
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Зар организацијата не може да најде друг дом за таа цел...?
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Од друга страна, човечките суштества претставуваат дом за други репликатори.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)