Таму сѐ изгледаше испустено, иако сѐ беше исто: сѐ беше на своето место, но годините на непроветреност и талогот на насобраната прашина, на тој простор му беа дале поинаков изглед и некакво мртвило.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Излеговме од дома испратени од потсмешливиот поглед на мојата мајка. Молчевме сѐ до неговиот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)