ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Овде бев најблиску до семејниот дух кој сигурно струеше од едниот до другиот брег, и покрај тоа што, среде, Езерото беше поделено со невидлива граница.

Топлината што се шири од него шумно се меша со мирисот на дуњите и јаболката и со мирисот на исушените полски цвеќиња,треви и чаеви, и уште еднаш ја потврдува неговата преѓашна помисла дека сите тие заедно прилегаат на неземски суштества, на духови кои не седат овде, во Јанческата гостинска одаја, туку блудат некаде другаде, на некое друго место под небесата.

Тој беше осамен дух кој кажува вистина што никој никогаш нема да ја чуе.

Тоа е, впрочем, и еден од централните поими околу кои се води дебатата на двајцата префинети интелектуалци, и двајцата претставници на една аристократија на духот која ги проживеала сите страдања на интелектуалниот хомо балканикус: Таткото е во постојан егзил (и лингвистички и географски, меѓу Цариград, Поградец и Скопје), а Климент Камилски е интелектуалец од највисок ков, шпански борец против фашизмот кој во сопствената држава е фрлен на Голи Оток!

Тој е во егзил и дома, бидејќи неговата докторска дисертација за педагогијата и развојот на детето, одбранета на Сорбона, е забранета во неговата сопствена држава!

Клучно е да ги размрдаме малку тие комуникациски канали внатре градот (за воопшто да можеме да гра­ди­ме некаква покомплексна инфор­мативна структура, „однадвор”), да ги мобилизираме инвен­тивноста и духот кои чучат и пропаѓаат по скопските дувла затоа што на okno.mk | Margina #15-16 [1995] 5 Бал­канот тие се безвредна роба, да го промениме тој инертен и моќен фатали­зам дека нема излез од гомнава, созда­вајќи силни јазли на некаква креативна енергија што би се ширела ко звукот на хотел­ско­то yвонче во Бартон Финк, суптилно а силно, вон фреквенциите на „чувари­те на националната култура”, зомбиев­ските гадови што блокираат било каков проток и кои гнијат секој во своето изолирано ќоше од овој мрачен лавиринт низ кој талкаме и за кој допрво треба да се утврди дали вооп­што поседува излез, копчи, интерфејси, како сакате, со некои поглобални структури. 3. Nick White Бројчињава во текстов се само затоа што овој трет параграф, некако според духот, не припаѓа баш во Маргина, но поради сомнителните морални причини споменати на истово место и во минатиот број, поради новиот голем бран на еден примитивен националистички дух кој не разликува државотворност од шовини­зам, пат­рио­ти­зам од национализам (кој не разбира дека државата токму настану­ва во зоната на поларното одвојување на тие термини!) но и кој, доколку не се реагира (а богами и тогаш!, но реакцијата секо-гаш е важна, колку и да е осамена, макар и во историски рамки) брзо тркала сè пред себе, ете, поради тоа, велам: неверојатно е важен отпорот спрема тој евтин тргов­ски национализам кој ги тресе особено тнр. кругови на културниот естаблиш­мент, кои си пронајдоа ново идеолошко лижавче, нова дури јазична матрица составена од крајно нерафинирани наци-романтични стереотипи.

Но, што ти крепи духот кој што е основа за здраво тело? - беше моето следно прашање. - Молитвите мои!

Неговата потрага по Рада стана невозможна. Потрага по дух кој не остава трага. - Каде можела да исчезне?

Тоа е опсервација на еден дух кој престојува во највисоките сфери на искуството, дух на јогин или монах, дух на научник со длабока смисла за мистичното или пак дух на уметник ослободен од ситните политизации, обдарен со ерудиција и okno.mk | Margina #26-28 [1995] 30 упатен во езотеријата на андерграундот.

„Имал среќа“ се велеше и за некој кој за влакно ја одбегнал смртта, не затоа што бил добар човек кој вредело да поживее, не затоа што на време закочил, или затоа што не се колебал да повика пожарна, туку затоа што бил следен од тој невидлив дух кој му го покажувал патот, оној истиот кој ни става чадор во торбата кога почнува да врне, кој го отвора зеленото светло кога брзаме, кој прави на улица да се судриме со луѓето кои сакаме да ги видиме а да одбегнеме други, кој со нашата рака ги влече правилните животни потези, со еден збор, кој ни помага сѐ да биде како што треба.

ЛОКАЛНА СЦЕНА Seth Tobocman 76 Margina #22 [1995] | okno.mk Во Локалната сцена најнапред го имаме скулпторот од Скопје, Ибрахим Беди (36), еден, така, лирски и метафизички дух кој знае прилично работи, посебно за оние јазолни мултикултурни точки на нашиот град, а бидејќи ние сме, се разбира, мебиусовски маргини врз кои миговно фрчат разлики/рабови, за нас Беди е благодарен соговорник.

По гредите на таванот над главата играше светлината со сенките, небаре духови кои час се подаваа, час исчезнуваа.

Дури и идентитетот на Рози беше соединет со невестата на неговиот предок, и тоа беше нејзиниот дух кој го заштитуваше од гневот на реката.

Лежиме во скутот на Дух кој е посилен од нас.

Човекот сега може да се промени во некаков тип на дух кој води љубов на дистанца.

Друг манифест-трактат, од 12 јануари 1921, разделен низ Париз, под наслов Дадаизмот подига сѐ (DADA soulève tout) вели: „Имитаторите на Дадаизмот сакаат да ви го презен­ тираат Дадаизмот во една уметничка форма којашто тој никогаш не ја имал - Граѓани, 26 okno.mk денес ви презентираме во една порнографска форма, еден вулгарен и барокен дух кој нема врска со ЧИСТИОТ ИДИОТИЗАМ баран од ДАДАИСТИТЕ - ТУКУ Е ДОГМАТИЗАМ И ДРСКА ИМБЕЦИЛНОСТ.”

Додека ветрот под костени есенски недоречени ми галеше лице, не бев во сенка на духовите кои ми бегаат.

Демагогијата и малограѓанскиот ситен интерес сѐ уште доминираат со јавната сцена на идеи и новата некорумпирана генерација интелектуалци и политичари богами ќе треба да вложи значајни напори да се пресмета со тој парохијален и всушност примитивен дух кој нема изградено никакво посуптилно чувство за иднина, за заедница и за делба на интересите. Маргина 35 7

Утопискиот дух кој ги проследува овие Кејџови разложувања карактеристичен е всушност за целата негова социјална филозофија.

Знаеше дека сега ја почувствува слободата на природниот дух кој го водеше низ животот, по патот на правичноста, слогата и простувањето.

Во различни форми: ветарот ги обликува, истиот невидлив дух кој ги раздвижува, ги обликува формите на животот на земјата.

Дух кој пробива низ умовите на сите дух кој ги тера науките и воините да ги истражуваат неговите стратегии...

Патокази в немир демнат грст сенки во таен кас, зрачнокрили едра ѕемнат вон кошмарот дух кој руди зли сили на пресврт час.

Кат растроен лаци блудни растура во кобен вјас, неумитен граба узди великиот демон- спас.

Безмилосен врски чисти збир утврден, сосем стар; развратниот кине мистик со отровен вознес- жар. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 141