душа (имн.) - твој (прид.)

Душата твоја во тој миг мека стана како преѓа во која се сопре отровната стрела, се успокои, оти стрелите на зависта ништо не му можат на мекото, кое ги умртвува, а од тврдите, камени ѕидови на суетата се одбиваат како од тврдина, но во нив оставаат дупки.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Драги Славејко, дали стана богат и славен, прашував сега јас, потпрен на перницата во одајчето, дали се насити душата твоја со разните бои што таму чекаше да ги има во изобилство, дали твојот мекам за шарење одаи го засакаа тамошните луѓе?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сети се како сѐ беше чисто душата твоја недопрена цела, само лисје под стапалата боси...
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Дали во облеката што ја носиш, облечена е и душата твоја?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)