жена (имн.) - му (зам.)

Краста: Тики, не обрнувај внимание на Макс.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој не е крив што жена му мислела дека ја мами со нивната ќерка.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Како можам да мислам дека баџанакот веќе ѝ го сторил на жена ми она што јас ѝ го мислам на жена му.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И на жена му на Игора сум ја дупел.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Инаку за цело време сум свесен дека на пример со жена му на Симета сум спиел.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тоа лето, една вечер, откако вечераа и Гоце отиде на бунарот да налее вода, Никола ја викна жена му и и рече: - Султано, сакам нешто да те прашам...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Жената му се заблагодари и одвај, носејќи ги чергите, го мина мостот на реката Вардар...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Откога виде дека нема никој, се искачи горе по скалите и ги спушти чергите на подот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Султано? - ѝ рече тој на жена му. - Повели, мажу, - се огласи таа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Особено една наизглед мала поединост ме вознемируваше, а тоа беше дека наводно, синот на правнукот на Нико Кочов, Петруш Кочов, во некаква нејасна околност, веројатно по некоја расправија (зашто нетрпението меѓу двете семејства траело до триесеттите години на дваесеттиот век, кога машките глави од семејството Кочови заминале за Америка), ја удрил жена му на мојот прадедо Славејко Поцо.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Жена му Љуба, најпрвин како жена, инстиктивно почувствувала, а потоа и луѓе ѝ потврдиле, дека Никола во Цариград живее со друга.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Добро сторив што брзо потоа му упаднав на Лауша дома и особено што писмата му ги побарав пред жена му, инаку можеби ќе се повлечеше, ќе се извлекуваше на мало пијанство, вака немаше каде.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се покажа дека жена му била болна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас бриши, тоа мрсулави се. Ѝ велам на жена му на Јована дека детето е поднастинато, треба нешто топло да му се даде, па и лекче. Таа вели: Ех, деца!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
По два дена ќе биде осми август, Света Петка, и тој уште сега се мачеше, тоа го знаев, како ќе го помине тој ден без работа доколку жена му го преколнува да не работи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И ненадејно, некаде од високо, од зад горната рамка на прозорецот од одајчето на праведникот Шабтај, се појави далечен огнен столб кој силовито се доближи до куќата и до прозорецот и вовлекувајќи го во огнениот вител, го крена него, Праведникот, и го однесе високо, толку високо што таму, над највисоките облаци, пред Шабтај се укажа еден голем град создаден од светлина исполнет со палати, широки улици, светнати ѕидини, во чие средиште се наоѓаше Храмот на копнежот, домот на Севишниот, градбата на премудриот Соломон но сега, веќе, не изѕидан од камен, туку создаден од најсјајните зраци, а во неговото проѕирно средиште, виде јасно Шабтај, стоеше Светињата над светиите со Заветната арка и златозрачните таблици во неа; со Декалогот даден на Синајската гора на благородниот реб Мошѐ12, а над сиот тој сјај Шабтај виде како една рака во просторот над чудесните светии, испишува четирите букви на хебрејски што, сиот збунет, тој ги прочита слагајќи ги слог по слог - како што тоа го правеше со имињата од фирмите на новите големи магази на Широк сокак - како ХеВХаЈ, но и истиот час сеќавајќи се дека исписите на иврит се читаат обратно и тој стаписано го прочита исписот на прозрачната рака како ЈаХВеХ13, неизговорливото име, тетраграмонот, името на Бога во кое Шабтај најде конечен спокој и оддишка.  А во истото време, долу во Ла Калежѐ, неговиот син, снаа и внук сонуваа еден ист сон, како имено еден по друг ги палат светилките за Ханука, прво Рена, па Јаков, па третиот ден од празникот на светлината и нивниот Шабтај, а по него, светнат од среќа, и малечкиот.  Утредента Јаков го најде татка си, спокоен, со полуотворени очи загледани некаде во височините зад облачното утро, кон ветениот небесен Град на Мирот; и некако озарен, со необјаснива внатрешна светлина, што тој и жена му ја припишаа на конечно пронајдениот спокој.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Лука Карер пристигна во првата квечерина и ги најде како тој, жена му и трите деца, го очекуваат во нивата куќа, со спакувани куфери, подготвени за скорешното заминување под закрила на ноќта.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Вујко им, кој имаше фотографски дуќан во Солун, и тој пргав и агилен каков што беше, отсекогаш гледаше подалеку од сите нив и од неговото сопствено, и од останатото семејство на жена му.  Вечерта откако децата отпатуваа, Моше и Нина не можеа да заспијат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Жена му пишува за сосем обични работи, дека се здрави, дека е времето врнежливо. Ништо не зборува за пари.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дома Спасија, жена му, го спремила веќе ручекот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Добро е што жена му не му пожелува успех во играта, сега тоа би звучело иронично.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Жената му стоеше уште пред очи. - Рано е да се прибереме. Што ќе правиме дома?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога си дојдоа, жена му влезе внатре да пригодува за спиење, а тој остана во дворот. Не може уште да си ја смири возбудата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
(Дотрчуваат баба Ленка, слугинката Вета, жена му и други)
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
ПОЈАВА X Истите, баба Ленка, слугинката и жена му
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Наеднаш нешто ме возбуди и ме расцепи во градиве: на вратата се покажа жена му на клисарот со босилок и јаболка в рака.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Така. Те видела жена му на клисарот. Доаѓа овде и колне: „Не сакам да ми ги бере.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тука живее учителот и жена му тетка Анѓа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но жена му ги чува како да се нешто најсапоцено на светов.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А нема ни зошто: само тој е и жена му.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Веслаше кајче, а сега е бајче и жена му ја храни со лајче - се нафрли продавачот со неговите мајтапчиско римувани ускочици.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Велгоштанецот е уште побетер, жена му три месеци како лежи на легало и тој не стигнува да ѝ испрати ни за еќим, ни за иљач...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Каква радост ќе биде кога ќе ги истури во скутот на Вита, жена му, сребрените динари...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
На вратата се покажа жена му.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Како низ лут чад што штипе во очите, пред поткосените коленици му се прелеваа една во друга некои сцени препознатливи, а далечни: замрсено клопче од отуѓени луѓе со забавени движења што плетка нешто во безгласна кавга каде да се легне мртовецот - дали да остане на троседот или да се испружи на масичето со висната глава и подвиткани колена додека да дојде нарачаниот ковчег; помалиот син, Гоце, кого не можат да го одвојат од постариот и кој не само што му ја стиска туку и му ја тресе раката, постојано повторувајќи „бате, бате” во пуста надеж дека некако ќе го разбуди; жена му, не помирена ами умртвена од смирувачките средства, веќе забрадена во црна шамија, одеднаш остарена, преполовена и смалена, стопена како грутка снеговна на дланка, со прачки од раце во празниот скут; свеќата што гори над дамкосаното чело на Нако, што станува восочно до проѕирност; миризбата од козметиката на снаата, нешто меѓу темјан и колофониум; мувла од пештерска црква, а сè во мансарда од новоградба; испиени лица на светци од икони а само смртни грешници со подуени модрини под очите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Гого и жена му го запознаа девојчето кога дојде синот дома да си ги собере пљачките, а после останаа да се тешат: Гого наоѓаше оправдување за неговиот наврапит (по него) и непромислен (по неа) чекор, во тоа што детето, односно човекот, сака веќе да се осамостои, да застане на свои нозе и да заснова свој дом, па и да се оттргне од влијанието на таткото како сликар и просто да излезе од сенката на неговиот авторитет.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како и да е, потиснувајќи ја болката од разделбата со тоа што се трудеше да се убеди дека сето тоа е природно, за разлика од жена му која како мајка ја преживуваше разделбата како доилка што одбила рулче од боска, Гого продолжуваше да слика (зашто ништо друго и не умееше) следејќи го својот темперамент со истиот нагон и снага.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Жена му беше веќе станата, а како воопшто да не легнала.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Човекот не успева да заспие, жена му блада во сон, петелот пее среде ноќ, кучето се измачува.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Желбата за жена му се распламти и тој тргна право накај камионетот од кој Френк штотуку слезе и сега одеше накај дрвената барака, што служеше како канцеларија.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И ако ја видел жена му, зошто мораше да го каже тоа?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Зошто тој странец му рече дека жена му одела накај бензинската пумпа?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во тој миг го обзеде силна желба за жена му.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
"И јас така мислам", неочекувано рече жена му со една одвај воздржана невоздржаност.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Во прашање беа пројави што инаку на жена му не ѝ беа својствени.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Прашувајќи се така, тој не увиде дека, како дружењето на жена му со онаа пријателка, така и нејзиното сè поредовно одење в чаршија веќе е следната појава од истиот синџир појави.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
На Спира Клечев, човек заволија во секој поглед, жената му умре пред да му остави пород, и така Спиро Клечев стана Спиро Заволијата додека со време, којзнае како и зошто, луѓето не почнаа да го викаат уште и Спиро Испустениот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
"Кој не мие, тој не крши", рече сопрутата гостинка, фрлајќи значителен поглед кон својата пријателка, жена му на домаќинот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Истовремено како да му олесна: притисокот што, еве, толку долго време жена му го вршеше врз него, сега беше пред окопнување.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Жена со фустан дотогаш беше само Демирана, жена му на Ферита ковачот кој со ќерка ѝ на Демирана која, исто така, му беше жена, секое лето од Ѓурѓовден до Митровден престојуваше во Брезница во племчето на Дрисковци поради што луѓето племчето го завикаа "ѓупчалница".
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Иако имаше забележано дека жена му повремено, онака попатно, туку ќе накренеше некое од шишињата и ќе пивнеше по голка или две.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Уште повознемирен беше кога еден ден, вракајќи се од еден подолг службен пат, жена му кршењето на чашите се обидуваше да го претстави како миракул.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
"Така, де", рече жена му со тон на преминување преку оваа "неумесна" забелешка на сопругот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
" На ова не доби никаков одговор, па му стана јасно дека пак жена му е во прашање.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Та кога дојде таа поголема група гости, додека жена му отиде во кујната да се погрижи за останатото, тој се нафати гостите да ги послужи со пијалак.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Се шушкаше во училиштето дека жена му го изневерила со некој близок пријател и дека се заколнал дека еден ден ќе ги претепа и двајцата, дека ќе ги убие.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А само малку подоцна, она што го беше рекол дотрча да го одрече Мал Борче.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега тврдеше дека немал намера тоа да ми го рече; дури воопшто и не планирал да ми спомнува такви глупости, нему тоа што го рекол му се испуштило, и тоа сосема случајно; а потоа објаснуваше, објаснуваше...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Божем жена му лично дошла кај секретарката во кадрово и си го кренала здолништето за да ја запознае лично секретарката Соња со кадровските умеења на нашиот кадровик Кире!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Жена му, кучка, го подбуцнуваше. А сега - што стана? Тој в зандани, јас в болница.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Е, таа жена му била жена на оној што сега сака да се фрли под истиот воз.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Но Моше бен Азај не можеше да се оддели од чудесниот камен, туку го чуваше во едно ковчеже, засолнето во скриената преграда во ѕидот за која знаеше само жена му.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Моето кажување Исмет и го пренесе на жена му и кога заврши, се налакти на масата и лицето го покри со дланките.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Го пуштија во Прењес кај жена му зашто веќе не беше потребен.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Понекогаш во трпезаријата на болницата едно до друго јадеа една госпоѓа која си го имаше отруено сопругот, и еден господин по кого жена му замавнала со секира, но не успеала да го погоди.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една девојка додека чекореше во паркот кинеше страци трева, и потоа ги расфрлаше околу себе; една старица пред заспивањето замислуваше како ја корне тревата пред својот дом, и ја расфрла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По четириесеттиот ден од смртта на жена му, тој со торбе на рамото во плевната влезе и веќе не излезе.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Вака: кој кому мајка му карал, кој кому жена му свртел, кој кому ќерка му тртел.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Петре и Кона, жена му, останаа угол сами.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Солзите не можеше да ѝ ги види, ѝ го гледаше само профилот, подбрадокот што го пуштила во текот на овие години и побелената коса која никогаш не ја обои, стокмена во кратка и уредна фризура, направена специјално за венчавката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега, на венчавката на девојката во бело застаната пред нив, ќерка им, по движењето на шамичето во нејзината рака тој знаеше дека, конечно, жена му плаче од среќа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Златните дамки на лицето имале свои коренчиња под клепките, тоа можело да се види по необичниот сјај во очите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Се сеќавам дека господ му ја позеде душата. Или ѓаволот - да му ја штави, да скрои опинци за ѓаволчињата.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Сестри, викнала жена му. - Овој мачител сака предвреме да нѐ породи, Вашите мажи копаат камен, се згрбавуваат, а тој...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Затоа жена му не нѐ поканува. А гладен сум, ми се спие.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го почувствувал студенилото на долгата пушка, воздивнал влакнест како овен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не го гледам стопанов на куќава, ора?“ „Ора, сее - кој ќе знае“ се протегна Орлен Шумков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога размислувал, пребрзо остарувал: господи, лежи сега под две топли јамболии жена му Фросина и го мисли или го сонува, децата спијат стиснати еднододруго, тлее жар во огништето, трча околу куќата црноглав пес - тој овде е мртов и судија на мртовец со зла крв во жилата на челото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бегајте, инаку, се колнам, ќе заигра ластегаркава. Ќе ве јактисам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој предавнички се повлекол со еден чекор - да ја земе, а жена му со трите гулапчиња в скут?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ама јас не се шегувам, слушаш? Се качи тогаш кутриот Јаков на орев да брка верверици. Го вика жена му, тој ѝ се клешти од стеблакот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
При жив маж ли жената му со друг ќе ја венчаваат!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Шифра: Господарот на камшиците", гласеше огласот кој го испрати по СМС во неделниот додаток на весникот кој редовно го купуваше и го читаше оптегнат на троседот во пижами и влечки, додека жена му трчаше по децата, готвеше и пеглаше.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
По цел ден вика по жена му, кара, врни!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во на се вселив сосем случајно во јуни таа година кога еден мој пријател, а само пријател тоа може да го направи, откако доби поголем стан преку жена му, едноставно ми овозможи да се вселам со тоа што ми го даде клучот а меѓу нас падна договор сето тоа да остане некако настрана од ушите на злобниците.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Го фати, а?“ рече жена му, само жена можеше да му биде таа стара пачавра со змиски поглед и бедуинско крпиште на глава.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Змејко помисли дека на таа чиста собичка би можела да му завиди и жена му Мара.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во домот на Ружа и Младен на гости им дојдоа постариот син Јордан и жена му Неда, со малиот Бојан од Сараево. Таму Јордан беше на служба во ЈНА.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Жена му, научена молчаливо да поднесува сѐ во оваа куќа, нема со кого да си ги сподели своите сомневања и немири, својата тага и својот страв за единствениот син.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И така писмата на Патрокле до жена му се жалосни и плачливи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Три деца и жена му од тешка болест лежат.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Помеѓу разведен и вдовец, подобар избор е вториов, зашто тој сѐ уште ја мрази жена му повеќе од сѐ, па секако ти ќе бидеш подобар избор; а овој во црнина, тргнувајќи од тоа дека за покојникот се зборува само најдобро, ги заборавил сите кавги со својата покојна и, идеализирајќи ја, ја кренал на ниво на безгрешна, па ако него го избереш, секогаш ќе те споредуваат со идеален партнер.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се разбира, во меѓувреме почнува да те боли глава, па му се јавуваш на среќникот, ако му е попат, да те земе со автомобил зашто и така детето ти е на дом-сместување и исхрана кај пријателката ти, т.е. кај жената му.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Знам дека ќе дојдам и јас на ред, па дури и пауза да ме фати не трае колку лутина на грчки цариник кој може по сопствен избор, а и расположение на жената му од претходната ноќ, да штрајкува во следните 24 часа, за да ѝ докаже на цуцата дека, незадоволен, не може да задоволува работни обврски ни тој.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Многу често патував; значи, секоја недела, т.е. 3 до 4 пати во месецот си муабетевме за сѐ и сешто, па дури и за младата му жена што еднаш ќе ја донесе да си се поднови зашто со своето стручно око оценил дека има парчиња што на жена му многу ќе ѝ одговараат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Добро познавајќи го убиецот, таа веднаш отишла во Битола за да му се поплачи на жупано, но наместо заштита ѝ било наредено „добро да си ја затворам устата“.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По убиството во село Бач (Битолско) на Мицко - претседатело на општината кај нас се знае следново: жена му на Мицко го видела наредникот кој го извикал ноќта од дома.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И, како да не му ја запалија куќата, се врати во малото одајче, од кое последната вечер, испраќајќи го, жена му плисна по него вода.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Како ви оживе кучево, ме прашува Доксим Тренчески, пристасувајќи не кај Зајгазица. - Остави ја жената, вели жената му, Јаглика.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој пцуе по сонцето, а жена му се крсти спроти сонцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Иако, се разбира, тој знаеше дека за Петрович се зборуваше дека знае наеднаш да ти пресече некоја ѓаволска цена, така што дури и жена му да не може да се воздржи и да не викне: „Да не си се споулавел, глупак ни заеден!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дури тогаш сфати колку е осамен во тој прекрасен, луд и неразбирлив град, во кој никогаш веќе нема да биде среќен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Одрекувањето на жената му се чинеше како уште една потврда на нешто што за него веќе не беше сомневање, туку лоша извесност.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Марко Проказник стаса доцна: жена му ( ни ликот неќе не ѝ го паметеше) ја закопаа без тажачка и на гробиштата немаше никој.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не знам во кој век и ден, во кожата на некој друг, сме ја доживелае или сме ја слушале прикаската за ковчегот на ветропирестиот Демофонт што му го подарила жена му на Филида да го отвори по една година од неговото одење на Кипар: кога ќе ја изгубиш надежта дека ќе ми се вратиш, ѕирни во него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На Марко Проказник му јавија дека жена му е болна, не е далеку од својот крај, и тој дојде до некаква своја новаи неразбирлива татковина и остана зачуден, збунет, можеби и исплашен, од малиот број луѓе во селото.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Него полицијата го затвори, а соседите ја откопаа жена му и ја закопаа на гробиштата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Погледот му се спушта на ковчегот од жена му што го донесе чеиз кога се зедоа; ишаран е со лозови ветки и со венец во средината што го држат две ангелчиња; во него се испишани нивните имиња: Богдан и Видуша и годината на нивното венчавање: 21. VII 1934.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Има само едно дрво на крајот од нивата но под него седат кметот, жена му и децата; кметот дреми и повремено фрла поглед кон аргатите да види дали жнеат и колку ожнеале; под сенката лежи и нивното куче кое збивта со издолжен јазик и измеќарот кој се врти околу огнот и му вари кафе на кметот; крај стеблото е врзан коњот кој стои како отепан од бога; ниту јаде, ниту помрднува, а само повремено плуснува со опашката терајќи ги мувите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И оваа година, како што тоа го правеа секоја нова година, газдата Вајс и жена му Хера приредија заеднички пречек со персоналот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но желбата за враќање веднаш му спласнуваше кога ќе помислеше каде да се врати: во текот на овие години по неговото заминување му изумреа и мајка му и син му, татко му загинат на фронт, а со жена му Видуша оставена толку години сама, како да продолжи живот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од жал за мајка му и од јад што жена му сè уште го чека, сè уште е дома му, една ноќ започна да ја бие силно камбаната.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Жена му Хера која раководеше со Пансионот, како што строго се однесуваше кон кучињата, така и кон персоналот, често груба, сурова.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Жена му од кметот пафта со скршена гранка по лицето и се лади.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Што се клештиш? го прашала жена му. Ја удавив, се клештел малиот човек и понатаму.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Неочекувано му дојде да ја теши дека се добро ќе се сврши и дека Јован ќе се врати здрав како риба, но место таква една сувишност, праша? „Знае ли жена му?“ Таа се поттргна малку назад.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој беше тишлер, се викаше Заре, одеше во другите села да работи, а жена му сама ќе родеше детенце а тоа набргу ќе умреше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тишлерот Заре потоа со врзана глава дојде кај татко ми да му се пожали и ја пцуеше жена му.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа зборуваше со Заре од Босилеград, за кој претходно ви раскажував, а јас од него и од жена му малку се плашев за да не ме кажат на моите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Неговите пријателства, неговите забави, неговото однесување со жена му и со децата, изразот на неговото лице кога е сам, зборовите што ги изговара в сон, дури и карактеристичните движења на телото, љубоморно се испитуваат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон беше во брак - или барем беше оженет; веројатно е сѐ уште оженет, зашто колку што знаеше жена му не беше мртва.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мислеше истовремено и на жената во визбената кујна и на Кетрин, жена му.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Призна дека ја убил жена си, иако знаеше, а мора да знаеја и неговите испрашувачи, дека жена му е сѐ уште жива.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но и жена му на ибн Пајко, убавата Калија, се сложи со Марко дека валијата сигурно не го направил тоа намерно.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
После му ја грабнал жена му, болешлива старичка, и ја резилел пред насобраниот свет.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Жена му пак, Калија, и таа со златни раце како него, кои во коприни донесени од Измир со срма правеле чудесии, на ибн Пајко му била десна рака и десно раме, ама и чувар за нивната неизмерна меѓусебна љубов.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не знаеше Петре за одењето на жена му кај попот Никола и за прокудата што таа му ја токмеше, ама стравот од такво нешто никогаш сосем не исчезна: цело време тој само го туркаше надолу, му го пикаше перчето под вода, ама тој сепак одново земаше воздух и живуркаше небаре секаква ава му одговара.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Нека му е на помош“. „А жена му и децата не се турчат?“ праша кадијата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Штом нивната братска куќа, неговата и на Борко, била потопена, тој се преселил во куќата на родителите на жена му. Тие рано умреле.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го однесе таму да го закопа жена му Лена.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Жена му Рада почина од притисок. Стално 180 со 120.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А кога таткото се вратил од печалба, и сиот уплакан од жал по момичката, зашто лошата жена му изнакажала лаги - дошла мечката и ја вратила момичката жива...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Стрчна жена му исплашено да види што станало.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Селото го возбудија и Цветко дуќанџијата и жена му Цветкојца.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Зашто жена му Андрица која немаше деца со Андро, постојано ме молеше да проба со мене да види дали може да зачне...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Притоа од дланката му испадна клучето: истото она клуче што тогаш кога беше болен и бладаше, рече дека му го дала жена му за да го отклучи гробот и да појде кај неа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога си одеа ги побараа во дворот каде што ги оставија, но ги немаше: пред тоа жена му на Мил му ги фрли на кучето.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Илко го ставија во гробот што веќе од порано му беше направен, кога умре жена му; при откопувањето на гробот, внатре ја најдоа сликата што тогаш ја ставија место него.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А за тоа нешто, веројатно има придонесено и жена му која постојано му ја јадеше душата, со која постојано се караа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Не знаејќи што да прави, збунета, стрчна кај Андро да го викне, да му каже што прави жена му.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Постоја така загледан и повторно пријде кон гробот од жена му и кон својот; ги загледа, клекна крај гробот од жена му, ѝ запали свеќа од тие што ги најде тука недогорени, а потоа запали свеќа на гробовите од татко му и макја му.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
По враќањето од погребот, жена му на Мил преднаш побрза да го отвори ковчежето од Илко и да види што има внатре.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Му помагаше жена му на Мил, а Кала се врткаше крај огнот во дворот, и кога Дукле ќе извадеше нешто од утробата на прасето (џигер, срце, бубрег, сплина) Кала го грабеше и го фрлаше на огнот да го печи; од нестрпливост и лакомост ги џвакаше уште недопечени.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Вечерта додека ја средуваа една од одаите за да се смести Илко, жена му му рече на Мил: - Досега се мачев на двајца да им правам измет, да ги хранам, а сега на тројца...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Трчаа жена му и децата да го приберат дома, но тој само мавташе со рацете и не им се даваше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Потоа жена му на Мил доби писмо од некое друштво во кое беше зачленет Мил и кое му бараше да ја ипрати теоријата за откривање на карактерот на човекот преку неговото чекорење.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Еднаш рече: - На питропот Андро и на жена му Андрица ќе им се случи нешто лошо...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Ах, овој ќе нè појаде, - ќе речеше жена му на Мил со поткренат глас за да чуе Илко.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во тие денови гледаше да не се сретне со жена му на Мил.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- А - ах, - направи жена му на Мил и свисна.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога ќе го фатеше реумата, по скалите од куќата се качуваше и на нозе и на раце, та кога ќе го видеше жена му од Мил, ќе речеше: - Сигурно господ не му ја зема душата сѐ додека не го престори во куче како што му го направил на светецот Кристофор за да го казни за гревовите...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од куќата излезе жена му на Мил и го загледа Илко.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Цветко со жена му се нафатија сами да направат со свој труд и со свои средства камена ограда околу црквата и гробиштата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Можеше да биде поголемо... - Можеше... - ќе речеше жена му на Мил кисело.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И штом го пречекаа Цветко и жена му Цветкојца им рече: - Ви носам пак добра вест за синот...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Еднаш ѝ ја нафрлил и на жена му на главата, но кога таа спискала, тој ѝ рекол дека се шегува.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Додека попот молитвуваше за доброто дело што го направија Цветко и жена му, некои од луѓето шетаа низ дворот, вртеа околу оградата, ја загледуваа од сите страни и на одредени места наоѓаа мани дека не е како што треба изградена, дека можела подобра да биде.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Илко ја чу расправијата меѓу Мил и жена му и по извесно време му рече на Мил: - Не тревожи се, синко...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Жена му од Мил фучна со носот: - Не бараше таа да ти се направи гроб за тоа...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но на сето тоа му дојде крај, кога еднаш жена му на Оруш, случајно или намерно дојде во плевната; виде дека вратата е одвнатре заклучена, ѕирна низ цеповите и ги забележа на сеното.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ја носеше понекогаш во некоја плевна и тука се обидуваше да ѝ го прави истото она што Оруш варџијата ѝ го правеше на жена му од питропот Андро, но таа не го оставаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Седејќи така збунет, му се пристори како да слуша женски шепот, шепотот на жена му; шепотот му доаѓа од крошната на дрвото.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Влегоа во црквата и попот запиша во книгата кој ја изградил оградата и која година, и одржа благодарно слово за Цветко и жена му молитвувајќи ги да им даде господ што им срце сака да и го врати синот жив и здрав.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Зафати да шета околу селото, по планините, одеше кај оградата од црковниот двор што ја изградија со жена му, удираше со копач да ја урне, ја вадеше капата, ја креваше главата нагоре кон небото и викаше: - Господе, името да ти се сотре!
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
За цело време додека разговараа, сите тројца: и Мил и жена му и Богуле, одвреме-навреме погледот го вртеа кон ковчеџето крај нозете од Илко на кое тој ја имаше спуштено едната рака како сè уште да го пази...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сабајлето, кога стана жена му на Мил, виде дека дворот е полн со вода; од дождовите надошла реката го пробила насипот над куќата, се излеала и поплавила сè.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Му донесе жена му на Мил и рече: - Како издржа таква температура, боже... како не се распадна...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Како не ти ја зеде душата Архангел Михајло... му рече жена му на Мил.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се вртеа тој и жена му околу неа и не знаеја што да ѝ прават; ѝ бараа стршлен во кожата, не ѝ најдоа; ѝ бараа трн во нозете, рана некоја, но не ѝ најдоа; ѝ даваа вода, да пие, ѝ даваа да јаде, но таа само рикаше; ја измолзија за да ѝ го олеснат млекото во вимето, но таа и понатаму рикаше; ја одврзаа од јаслите, ја извадија од кералот, ја пуштија да шета низ дворот, низ бавчите, но таа никако да се смири: рикаше ли рикаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Жена му на Мил скришум фрлаше мунѕи на Илко и шиштеше низ стиснати заби: - Урвокос! Сатана!
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И сѐ така: со двоумење. Гледајќи му ја нерешителноста, жена му на Мил еден ден му рекла: „Не пишмани се...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Реши да продаде уште една нива, како што тоа го стори порано кога ја опремуваше лабораторијата, но жена му му се спротивстави.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Жена му на Мил викаше тресејќи се од лутина: - Господе, земи го што побргу...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Андрица, од страв да не раскаже жена му на Оруш низ селото, да не пукне срамот - го напушти селото, фати некаде.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сè повеќе и жена му ја избегнува, зашто таа постојано, во секоја прилика, му зборува да се оттргне од таа празна, јалова работа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во устата му стави сребрена пара што му ја даде жена му на Оруш за среќа и долговечност на куќата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дебелеењето ѝ започнало уште од малечка. За тоа најмногу допринела мајка ѝ, жена му на Илко, зашто ја доела прекумерно долго - цели седум години.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Молчеше, зашто случката не ја виде на сон, туку на јаве: од поодамна Богуле знаеше дека жена му на Андро, Андрица и Оруш варџијата почесто се состануваат скришум во варницата која повеќе денови стоеше топла.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Оруш лут на жена му - ја претепа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ја викнаа жена му на Андро, Андрица, и ја распрашаа за сите подробности: од кога се заедно, каков им бил животот, се карале ли некогаш и зошто; која била причината што немале деца: не сакале, или не можеле да имаат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Минаа два месеци, почнаа дождови да паѓаат, да ги ронат тулите, ѕидовите, почна жена му да го моли да продолжат, и Оруш ги викна мајсторите - продолжи.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Стрчна жена му, мајсторите, го фатија, му ги тргнаа пакетчињата динамит, и го молеа, го смируваа да не фрла повеќе, но тој како подивен, како бесен напињаше со сета сила да им се отргне од рацете, 'ржеше со забите како бесен викајќи: - Уште еднаш да се јавиш, брате, и тебе ќе те разнесам...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Вангел Русјаков е сосема до неа, тие безмилосно навлегуваат во неговите очи, ете, да не е оваа шамата што ја накрена жена му, ако ја пружи раката ќе стигне до разделот, ама од пусти срам, а и поради тоа што таму од кај другиот ѕид ги должеа вратовите машките на Коста Ципата, се заврте на кај Милка, се сви околу неа како колак и чиниш веднаш продолжи да спие.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тој денот го поминуваше на падините на Водно каде со некои други луѓе ( Со Шиптари и Егејци велеше) садеа нова шума, а жена му животот го скусуваше во лешочкиот санаториум.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
По него, на десет дена, и жена му, та останаа две деца сирачиња, Анѓа од единаесет и Петре од осум години.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Та, ене го и даскалот Бино ја протепа жена му, што е даскал, та веќе оти секој втор селанец в село ја има тепано жена си барем по два три пати во животот, тоа си е редно.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Слушај, малиот е многу фино момче, јас го вежбам трипати неделно, жена му очекува дете, а тој работи за фирмата на татко му.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
По некое време прочитав дека жена му го оставила...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
И бизнисот ако не оди, и плановите ако не се оствариле, и профитот ако испарил, и жена му ако го оставила, и син му ако се дрогира, и берзата ако паднала, и војнава во Ирак ако не ја бива - за сѐ си е виновен само тој.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ме интересираше една работа и у еден неврзан муабет го запрашав гордиот сопственик на едно вакво чудовиште – што е тоа што го натерало да го сака троко повеќе од жена му и децата (и две каси бира).
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
И жена му, во чеизот, имаше ковчеже со книги. Немаше многу книги.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во црквата постојано се молеше и рибарот Дејко за жена му што ја зафати болеста.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Жена му на Китан знаеше дека жена му на Танаил, како и другите жени во селото, се подбиваат, се исмејуваат, и затоа утредента по свадбата, кога станаа младенците од спиење, отиде во нивната одаја, ја натера невестата да се пресоблече, ѝ ја зеде кошулата, и кога виде дека на неа има крв, светна од радост, ја зеде кошулата и истрча во дворот покажувајќи им ја на сите луѓе дојдени на блага ракија; им рече на тапанџиите и на свирачите да свират, и таа држејќи ја кошулата високо крената, започна да игра оро.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се разболе и лекарите му забранија да пие, а жена му и син му ги советуваа да не му даваат можност да доаѓа во допир со пијалок, зашто му се заканува опасност да умре.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но заразата веќе беше тргната: од неа умре кметот, а по некое време и жена му.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Китан, жена му и син му Анко ја напуштија куќата и излегоа во дворот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Жена му на Танаил, слушајќи ги тапаните и свирките, пеењето и викањето во дворот на Китан, велеше со јад во душата и со подбив: - Ха!
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога видоа жена му и син му дека не помага, го затворија во една од собите и не го пуштаа да излезе од неа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Така го крстија да не фати урок, да им трае, зашто другите деца што ги раѓаше жена му на Китан, умираа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се ожени, но жена му му умре на породување.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Жена му не го оставаше, му велеше: - Ќе те убие од заседа...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И кога невестата, по обичајот, тргна со стомните на чешмата на средсело да наполни вода, жена му на Китан фучеше со кошулата одејќи пред невестата, ја мавташе по сокаците за да ја видат сите селани и викаше: - Гледате ли... Гледате ли... Како јагне да е заклано...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но често и тој и жена му и син му Анко и снаата се будеа ноќе исплашени, причинувајќи им се дека куќата се урива.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Жена му и син му Ном го успокојуваа и му велеа дека нема ништо, дека така му се причинува.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Првин ја запозна со Бонети на еден ручок што го приреди кај него дома: ја викна и Цара да ѝ помогне на жена му во приготвувањето на јадењата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А Китан со жена му и син му вртеа кришум околу куќата на Танаил и со јад и лутина во срцето гледаа кој им доаѓа на честитање.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Жена му на Танаил гледајќи ја од чардакот на куќата, велеше: - Ха, ја намачкала со крв од заклан петел... Зарем не знаеме ние како се прави тоа...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но кога жена му умре, Дејко ја зеде иконата од свети Ѓорѓија и ја фрли во варницата со вар за да изгоре.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Танаил со жена му и син му со ифрит во душата гледаа кон куќата од Китан - кои луѓе му влегуваат да му честитаат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
До врати го испрати и жена му со ѓум вода на раце.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Игор Лозински и жена му ја засакаа како нивна ќерка.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Стоејќи еднаш на куќа, ја видел жената му кај ги молзе кравите и од милост на убавите телиња слегол во двор и отишол до телињата да ги помилува ѓоа; арно ама кај го знаеше син му Велко оти штркот Силјан е татко му; Велко си имал едно стапче в раце, и видело оти телињата ги милувал Силјан со клунот, та и свикало на мајка си: „Мајко мори, види го штркот ќе ги јаде со клунот телињата!“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
По некоја недела беше останала жената му на Силјана сама дома и си седела во двор на ругузина та си везела една кошула со црна преѓа, како за вдовица; си везела и си плакала за касметот што го имала, дека без домаќин останала.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Во тоа време дошла кај жената му и мајка му да ѝ помага за кравите молзење.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Железничарот Круме тогаш стануваше од под дрвцето и се искрадуваше од гробиштата - цимолењето на жените му се искачуваше по грбнакот како гасеница.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Жолтко, таа жена му припаѓа на друг.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сомнението што се роди во мене во врска со однесувањето на човекон од приказната кого го повикувал гласот на жена му ме поттикна да напоменам дека несреќникот веројатно заскитал во оној напореден свет воден од прилично сериозен привид?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Инаку како да се објасни и самата помисла да се излезе низ отворен прозорец и тоа од трети кат?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Досега тој и жена му го користеа за перење и готвење; од него направија убав сад.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Стоеше, ежејќи се во мрачната тишина, со жена му крај него.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Зафатена со својата работа жената му довикна: „Што се случило, Хернандо?“ „Ништо“, ѝ одговори тој.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ах, ах. Наслушнувајќи оддолу, жена му Кора не можеше да го чуе како шета, ниту како се движи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Зошто“, рече конечно жена му, „па тоа е како кога го чекаш огнометот во Сисли филдс секоја година.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го зема менито и започна да чита па наеднаш застана. „Што е?“ праша жена му.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Брунила! викна Ејнар кон куќата. Се појави жена му.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Спиеше ли цело попладне?“ одрежа жена му. „Четири пати те викав, но немаше одговор.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Внатре е пеколна жештина. Жена му со детето веќе спие, а тој се гледа пред големото огледало во бањата.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Тогаш жената му рече на шумарот: - Или него врати го во шумата, или јас таму ќе побегнам.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Ако жена му го подбуцнела, тој ќе го направел тоа.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Беше во болницата по иницијатива на жена му.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Колку што ми е познато, сè додека не почнало да се случува „ова”, тој бил нормална личност и живеел нормален живот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Потоа, ако таа започнела нешто, тој ќе го довршел.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Често, кога подготвува испити, позајмував книги од него и жена му, зошто не можев да ги најдов на друго место.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Браќа му, снаите и жена му беа готови да ги остават срповите.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Жена му, гледајќи го како се вртка без работа, го прекоруваше: - Ангелеее, - викаше таа по него.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во меѓувреме на скалите се појави жена му со запалена борина в раце, таму подзастана чувајќи го пламенот од ветерот и кога го смири, ја крена борината над глава да види што станува.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ја карам, ја советувам, а потоа си велам: Зошто сум ѝ толку озабена?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Иван Степанович е голем комбинатор.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А и жена му Анастасија можеби била спречена да узнае кој ќе ѝ го посади синчето под папокот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Замисли си“, ми вели Рајна, „таа жена на Комесарот излегла без лице и без срам на улица и фрла пуфки.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
На крајот, најправедно се чинеше објаснувањето на неговите блиски од Русија дека не чуле и не виделе ништо!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А велат, кој ќе ѝ поверува на жена му на Комесарот најмилото му се нафрлува уште истиот час со струпки“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Така рекла жена му на Комесарот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Па како и зошто тогаш да го товарат со веста дека жена му станала некоја другарка која можеби втасала до претседател на некоја организација, или секретар на некој, како што ги викате вие, Комитети.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тука живее учителот со жена му тетка Анѓа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Вечерта ја мина гол до појас. –Ги гледашe жолтите обетки над себе, грицкајќи го сендвичот што жена му стигна да му го подготви пред пат.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Додека не стигне до трисобниот комфорен стан на најгорниот кат, жена му има време уште еднаш стравствено да се прилепи до телото на младиот љубовник, да го турне во лифтот, да се врати во станот и да чека две минути, три.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Скокна и жена му исплашена од постелата, и стрчнаа обајцата надвор; надвор ветерот почна да ги турка опсипувајќи ги со дожд и со водата од брановите што се кршеа од ѕидот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Фала му на господа“, рече жена му, „што се сетиле да те спасат од овие глупости“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ја препозна: тоа беше жена му Девица, облечена во калуѓерски алишта.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се враќа Бандо во постелата, ја гледа жена му кај што спие со собрани усни низ кои шишти нејзиното дишење како фитил да гори.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По пробивањето на фронтот и по растурањето на војските, тие што останаа живи се вратија дома; само Трајана Блосоениот го немаше никаде; одеше жена му Царјанка кај оние што се вратија живи, ги распрашуваше, ги молеше да ѝ кажат нешто за Трајана, да ѝ кажат барем гробот каде му е, коските да му ги пренесе; но никој ништо не знаеше да ѝ каже.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Што ѓавол те тера пак тука да го ставаш ѕидот“, му рече жена му. „Мрдни се малку понаваму...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Неговиот другар со кого во болницата лежеа во ист кревет, со забите го кине копчето на џепчето од блузата, зашто двете раце и градниот кош му се изврзани со завои, ја вади со заби сликата на која му се жена му и син му и ја моли сестрата да му ја запне на штиците од вагонот; погледнува во сликата и испушта душа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На палтото носеше црн ширит за жена му Цанулица што си ја отепа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Ти не си роден да живееш човечки живот” - му велеше жена му. „Ти си роден за в шума...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Другпат му влегоа низ прозорецот некои големи ѕверки со човечки глави и му велеа нему и на жена му: Каде ни е детето?
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се тресеше учителот стиснат со жена му и син му во просториите на училиштето, се тресеа и селаните што тајно преку учителот им носеа храна на неколкуте српски војници скриени во училиштето кои ја имаа изгубено врската со својата единица при повлекувањето за Албанија.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Од сите куќи најмногу ветеринарот Скрез ја посетуваше куќата на Цанул и најмногу својот бик го спаруваше со неговата крава; влегуваше ветеринарот Скрез со жена му на Цанул, Цанулица, во ќералот кај кравата, и додека кравата блажено подмукнуваше под бикот, блажено подофнуваше и Цанулица потфатена од ветеринарот Скрез.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога ќе го забележеше жена му од Маруш, испушташе силен врисок, но Маруш стрчнуваше и ја успокојуваше велејќи ѝ да не се плаши, зашто нема ништо да ѝ направи, тој е таласамот на куќата што ја штити од секакво зло и дека не треба да се гони и тепа; тоа му го велеше и на син му Висар кога ќе го видеше како го брка со стап.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во тој страв, сам од себе, од грлото на жена му излетуваше глас: „Помош! Помош!“ Но во бучавата на брановите ништо не се слушаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога војската се повлече, луѓето стрчаа, го кренаа учителот кој сè уште даваше знаци на живот и го пренесоа во селото; а жена му и син му ги закопаа заедно со српските војници.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Жена му од питропот Танаско шеташе низ куќата, ги прегледуваше кожинчињата и офкаше: „Само мојата ја нема, само мојата ја нема...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога ги приготвуваше, жена му Девица бегаше од дома да не го гледа, да не ја вдишува смрдеата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога ќе заболеше Профим, кога ќе заболеше жена му Профимица, го викаа Полин да им ја одреди болеста и тревката.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Профим го стега коњот за оглавот да не мрда; Царјанка ги шири рацете и им забранува на сестричките да истрчуваат пред коњот; по скалите трча Профимица со капчето в раце за да му го стави на Скрче; но сликарот чкрапнал, та сè е фатено во една подготовка за сликање; петта фотографија: пак Профим, жена му Профимица и синот Скрче, но сега малку потпорастен; во рацете држи свеќа; зад нив е црквата, околу нив гробиштата, расцутен јоргован, неколку деца што се бркаат со запалени свеќи в раце за да си ги потпалат косите; некое дете во мигот на чкрапањето е фатено одзади каде што им се исмејува со издолжен јазик; шеста фотографија: фотографијата е направена во сликарско ателје во градот: на стол седи Профимица, в скут го држи Скрче во морнарски алишта, до неа седи Профим, потпрен со раката на нејзиното рамо и облечен во градски алишта што му ги позајмил сликарот за сликање; зад нив кулиса што претставува богата градска одаја, украсена со слики, голем ѕиден саат, на ѕидот распнат персиски кавијор со лав чијашто глава со разината уста се наѕира меѓу Профим и Профимица; на Скрче главата му е помрдната при сликањето и изгледа како да е двојна или како да се гледа низ матни очила; седма фотографија: сите деца заедно: Царјанка, Андромеда, Девица, Венера и Скрче; девојчињата држат во рацете китки цвеќиња, а Скрче мало кученце што не седи мирно; сликарот доближен до нив повеќе отколку што треба, не ги фатил сите убаво: Царјанка, која е на едниот крај од сликата, ја фатил половина, како пресечена од главата од петиците; уште тогаш Царјанка сакаше да ја скине сликата, но татко ѝ Профим не ја оставаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Екнуваше пукот со часови, ги решетеа прозорците, го корнеа малтерот и сè повеќе се стеснуваше обрачот околу училиштето; се префрлуваше учителот со жена му и син му од едно ќоше на друго, од една просторија во друга и се засолнуваше од куршумите.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Куќата е на еден кат, со задниот дел свртена кон селото, а со лицето кон езерото; кога ја градеше куќата, жена му го тераше да кренат уште еден кат, но тој не се согласуваше; ѝ велеше: „Куќата е како дрвото: за да се крене повисоко - треба да пушти подлабоки корење, а ние сме тенки во парица: не можеме ни надолу да одиме, ни нагоре“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Татко ѝ на жена му, слепиот Тимон, му велеше: „Побргу од тебе сум ги видел ѕвездите, зете, но тие не ја одредуваат судбината наша, туку ние самите си ја одредуваме...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тоа ѝ дошло до нос на жена му и спас нашла во манастирот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Еден ден жена му од питропот Танаско пак почна да плаче: „Ми ја нема мачката; најубавата мачка ми ја нема“ и ја бараше по сето село.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Жена му бегаше од куќи кога доаѓаа офицерот и војниците, а луѓето му велеа: „Ете, што направи Полине, им ја оддаде тајната на непријателските војници...“ „Каква тајна?“ се чудеше тој.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Вртеа со жена му околу куќата како пилци околу срушено гнездо и не знаеја што да заправат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И така, една ноќ спроти Вртолум, кога ја испија со Лоте, и со ветеринарот Скрез и последната чаша за длабок сон, и кога излегоа надвор да си одат, Бандо чу како некој со копач му удира на ѕидот од куќата; на Бандо му мина гром низ телото, му удри крвта в глава и повторно му се врати оној некогашен страв во него; срипа како ѕверка; ја грабна пушката и излета во мракот надвор; свика кон сенките што се тетеравеа крај куќата и пукна; некој офна и падна; стрчна жена му од Бандо, стрчнаа соседите и ги поткасаа бузите: го видоа Лото струполен крај ѕидот; го кренаа и побрзаа да му ја запрат крвта.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога помина лошотијата, кога Бандо и жена му се посмирија, по неколку ноќи преспани кај пријатели, се вратија во куќата и започнаа да ја поправаат, Бандо ги извади камењата од езерото и одново почна да го ѕида ѕидот од куќата на истото место каде што и си бил.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На прозорецот учителот протна бело шамиче, и откако пукотите однадвор се стишија, ја подотвори вратата и почна да излегува со жена му и сина му; но пукотите одново згрмеа во нив и тие се струполија на прагот; потоа бугарските војници го заобиколија училиштето, се довлечкаа до прозорчињата од вибата, протнаа неколку бомби и ги замолкнаа пукотите внатре.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И у това време дошла му книга от татко му, зашто родила жената му две деца мажки.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
И родила жената му дете црно како арапин.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Можеби баш тоа и ќе го сторам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој ми вели, Дојди понекогаш да гледаме телевизија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пред прозорецот на јужната страна од мојот стан се наоѓа едно мистериозно дрво.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Би сакала да им го видам домот и покуќнината.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не знаеме каков вид дрво е. Се распрашавме, но никој не знае.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Брат ми последен пат ми плаќа кирија. штом толку поради тоа се дере.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој и жена му живеат веднаш над мене.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога ќе ја добијам првата плата, ќе си купам ламба, една убава од месинг, а кога ќе заштедам доволно, ќе си купам и кревет од месинг и една од тие масички со дезен на шаховска табла, знаеш тие со коцки од различни бои дрво, како и неколку килимчиња, и потоа ќе ги поканам на вечера него и жена му; никогаш не би можел да поканиш некого на вечера во куќата на Мајкл зашто таму никој не ги мие садовите и нема ништо друго освен Боб Марли постери и нечистотија и напади на врескање.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Беа тоа роднините на мајка ми, трите сестри на баба Лена: Веца, Наде и Ката, и брат ѝ Ангеле, со баба-вујна, како што Бреза ја нарекува жена му Слободанка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Олга, жена му на дедо Пере, која изгледа многу млада за да може да ѝ се обраќам со: бабо, постојано нешто послужуваше околу масата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Еве ја превисоката порта на оној еден тетин, исто така, тетин Герман каде што Шишман скрши стомне и после за да не плаче некоја жена му даде цела свадбарска џувка со шекерчиња.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
А таа жена му била некоја многу итра.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Така, на Најдо Пашалески, детето на Ица не само што не му пречеше туку го сакаше како свое зашто знаеше дека тој деца не може да има, а освен тоа нему жена му требаше да има кој да му ја гледа куќата, да му зготви, да го испере и да го закрпи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не, со жена му немав ништо, ама кај неа се собираа семсекакви жени, не знам со што ги намамуваше, ама кога да одев кај неа наоѓав и жени, и вдовици и девојки.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А тие да ти ги имале фатено и да ти ги имаат затворено шефот на станицата и жена му и сега и мене ме затвораат како со нив да сум бил.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дури тогаш Јани му кажа дека „патем“ тој навраќа до дома зашто имал нешто да се разбере со жена му. (Еби си мајката, помисли Едо и со сила се насмевна за да ја прикрие непристојната мисла.)
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И после, заедно со тој шефот на железничката страница и таа жена му на суд!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
По број беа вкупно седум, сите запишани по упокојувањето на жена му, но авторот сепак се одлучи да ги препише во својот бележник само следните два: Првиот: Жена ми Мара почина на 18 јануари 1982 година.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ама кога отидов таму, ја најдов таа женичка му, завалијата, сама.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но жена му му почина оставајќи го без пород.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ристосија, Ица, по војната, особено откако дозна дека таткото (Дракчето) го заробиле Грците и некаде во солунското го погубиле врзувајќи го за некој џип и влечкајќи го по некоја солунска турска калдрма, имаше среќа да се реши да се омажи за Најдо Пашалески кому жената му почина и кога затоа што беше толку добар човек сите го сожалија и му помогнаа за жена да ја зеде Ица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој беше еден матрапас од гевгелиското некаде, а јас со него се спријателив заради жена му.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Па и се ожени, Мара се викаше жена му, ама со жената немаше среќа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Жена му на Паун Радевски приплакува, а ние се караме и се бркаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие денови дојде и жена му од Полска.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)