Во него се мешаат несекливоста на копнежот и залудноста на штирата пролет.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Не растевте од нејзиното срце во очите од мермер не ја вселивте залудноста на своето пролетно ‘ртење Бевте немоќни. Оставивте сама да умира.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)