збор (имн.) - го (зам.)

Меѓутоа, еден ден дојдов дома расплакана затоа што тогаш тој збор го доживеав како навредлив.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Главниот збор го држат во тие расправи Соколе и Боце; Соколе како поучен, а Боце по својата природна склоност да противречи, потсилена уште од улогата на домаќин.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А бе ние повеќе пати си пивнуваме, - прирече тој скромно. Тие зборови го жегнаа Коча.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
СЛОБОДАТА: Ќе дознаеш… Но пред тоа, кажи ми, ти ли си оној што со огнени зборови го поведе народот по себе? МАНОИЛ: Да, јас сум…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Co два збора го побара и го најде Бахтијар — паша, истегнат под својот „сарај“ од платно, и му ги шепна истите зборови што и коџабашијата во Старавина на бимбашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да кажите каде сет, а за фаќање имат царот луѓе. Царска рака долга, ќе фатит батакчиите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сите мали мачиња како и дечињата овој збор го научуваат најпрво.) - Мјау, мја, мјау! - продолжило да мјаука мачето а тоа му значело: „Мамо, децата ме тргаат за опавчето!“
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Се потврди тоа кога логотетот му заповеда на Филозофот да го прочита своето толкување, и кога овој, од збор до збор го преподаде словото како да беше изговорено од устата на Лествичникот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И погледни сега, пресветол: значењето на три зборови го знаеме, а за тие три зборови седум знаци се употребени, така што со три зборови – седум букви од тоа писмо отклучивме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И дека Господ согрешил што светот од збор го создал, оти требал од гласови да го сочини?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Како да сте изненадени? Ова мое талкање помеѓу небитните поединости можеби ви се чини чудно?“, сакам да му речам на Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа се насмевна на мојата забелешка и побрза да ми објасни дека овој збор го употребила само како замена за оние, другине, кои звучат можеби повистински но затоа пак и се чинат погрди.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Otto Hahn: „Некои луѓе сметаат дека авторизирајќи ја репродукцијата на вашите редимејди, го негирате својот херојски став со презир кон трговијата, став кој го држевте четриесет години; со други зборови го уништивте митот. Марсел Дишан: Ах, се жалат, квичат! Мораат да кажат: „Тоа е страшно, подлост, срам.“ Ќе им одговара да ме затворат во категорија, во формулар. Но тоа не е мојот дух.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Наместо да ја тераме публиката да дојде до уметничко дело, ние ја бараме нејзината поддршка... Публиката од сѐ прави просечност. Уметноста нема ништо заедничко со демократијата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас понекогаш му кажував брзозборки, гатанки и бајки, а еднаш почнав да му зборувам за мојата мајка, за нејзините зборови на презир и потсмев за тоа како јадам, како се смеам, како чекорам; за тоа дека кога ни доаѓаа на гости нејзините пријателки со ќеркичките, таа пред нив ми велеше дека не умеам како нив да разговарам, да се смеам, да чекорам; му кажував со кои зборови го навредуваше секое мое воодушевување и секоја моја радост: воодушевувањето од вештината на неговиот татко, радоста што секоја недела претпладне го среќавав него, Рајнер, иако тој молчи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш Рајнер за првпат ми проговори: “А мене моите родители ме сакаат,” рече, а имаше толку болка во неговиот глас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Поначесто во неговите зборови го гледавме и ние неговиот прапрапрадедо, махараџата Раџнапур, ги заушувавме клопотарците на камилите и викотниците на камиларите, ја чувствувавме дури и смрдливата реа од кожата на камилите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во неговите зборови го виде сето знаење кое тој, Савле, сакаше да го поседува – Стефан зборуваше за Аврам, за Мојсеј, за историјата на неговиот народ, од збор до збор ги цитираше книгите на пророците, за на крајот да ги спомене Давида и Исаија и веднаш до нив Него – оној што го распнаа и за кого неукиот народ по улиците шепотеше дека е Месијата, Праведникот кој дошол како што било претскажано.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таквите настани морале да бидат богати со тајни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Што разговарале, кој волшебен збор го скршил пркосот на младата осаменица?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ФЕЗЛИЕВ: Ти, чинам, си заборавил дека јас се наоѓав во претсобјето, кога ти со истиве зборови го испрати Кирил Ацев...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Со зборови го разоружа својот несуденик, кој беше доведен во состојба на послушно кутренце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од збор на збор го подбидоа да фати облог дека на еден здив и отпростум ќе испие три ока вино и ништо нема да му биде, сакаше да им покаже колку е силен и затоа да престанат да го задеваат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Љупчо, сосем логично сакаше да го исфрли на клоци, но на инсистирање на мајка им која без збор го чистеше изметот на Феликс, како што го крстија мачето, тоа остана во нивниот стан цели две недели.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Да се обидеме да ја дешифрираме во светлината на тој настан: act (чин) може да биде заменет со зборот песна, на истиот начин на кој Гете во „Фауст“ збор го замени со чин; во библиската реченица „во почетокот беше збор“ (песна); во почетокот беше чин; red (црвено) е замена за хомонимот read (читање); ter or треба да се прочита како тенор; epergne може да стои наместо epargne (фр. да се сочува).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Дали оваа реченица укажува на тој факт?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се нишаше на нозе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Секој твој збор го одобруваме.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И таа со свои зборови го одобри Водомарскиот говор: Ние сме уста очајно зината...
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Куќата што воздивнува го споменуваше уште пред тој да се роди.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ниту во Татковото, ниту во семејството на Камилски, не можеа да разберат што вистински работат двајцата пријатели наизменично во нивните библиотеки од утро до вечер.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зборот го пренеле алжирските војници за време на Првата светска војна.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Блискоста, меѓусебната доверба зајакнувана од збор до збор го зајакнуваа уште повеќе нивното ретко, можеби и единствено пријателство на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Прекрасно, прекрасен реферат! - се восхитуваше татенцето, другарката Оливера Срезоска само што не се расплака, од сè, срце, со пламени зборови го пофали другарот Методија Гришкоски.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Магаре едно, мрзливец, за ништо неспособен, што, што си направил, бадијала го јадеш лебот, бездарник, - со најнавредливи зборови го удираше секој час, просто го газеше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Зборовите го заземаат обликот на душата и го исполнуваат интимниот круг на мислите.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Во историјата на писмото наоѓаме три можни начини за пишување на бустрофедон: а) редовите го менуваат смерот, но не и зборовите; б) зборовите го менуваат смерот, како и редовите; в) и буквите и зборовите и редовите го менуваат смерот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Недела Јули Мала музика во далечината, се буди светлината или ми се причинува низ бакнежот тишина, заплеткан во оние пајажини од цветови и лилјан, се подигнувам и без збор го дочекувам големиот ден, ден кој ветува сè.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Заради тоа во смесата од “чудни” комбинации на зборови го препознавам обичното Кој- си-ти- а освен тоа и вештото одбегнување на директноста што би ја поставило прашањето за квалитетот на истото.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но нејзините остри зборови го задржаа и не ја удри, плашејќи се дека навистина може да го остави со две деца, ни вдовец, ни оженет.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Овој збор го измислив за да можам да го кажам она што го мислам.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Наеднаш му се стори дека од збор до збор го водел тој ист разговор, на истото место.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не бев сигурен од кои мои зборови го беше извлекол својот последен заклучок, но Стариот писател, одобрувајќи со главата, неочекувано констатира: - Значи сепак вие верувате.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Времето се отвора и на прастар збор го одгатнува Лузна по лузна и рана по рана записот на душата И зошто земјата замириса на мене.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
(Само да слушневте со каков занес овој збор го изговори мојот постар брат!)
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Тој збор го употреби и Сврделот! Зошто ...токму тој збор, мамо?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ралф Валдо Емерсон, Природа Зборот „кибернетика” го смисли Норберт Винер (Wiener); во 1948-та тој напиша: „Решивме целата област на теоријата за комуникација и контрола, сеедно дали на машини или животни, да ја наречеме кибернетика; зборов го изведуваме од грчкиот збор за кормилар (сиц!).
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Зборот „cyber” беше редефиниран (во Речникот на американското наследство) како „теориско проучување на контролните процеси во електронските, механички и биолошки системи, особено протокот на информации во тие системи”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
На неа главниот збор го имале Велика Британија, САД и Социјалистичкиот Сојуз на Советските Републики (СССР).
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Мојот од е Еластичен, доколку тој збор го опишува она што навистина го чувствувам или доколку го чувствувам она што тој збор го опишува.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Терасата е корисна, но јас еднаш се досетив дека од неа би можело да се „извади и некој динар“, па ѝ предложив на баба ми да ја пренамениме (тој збор го употребува татко ми кога со Славко и со Кара разговараат за бизнисот) со базен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Разбојниците без збор го послушаа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дедо Стефан беше еден намќор човек: никогаш не знаеше да се насмее и секој збор го изговараше налутено, гледајќи те попреку. Но правничен и добар човек.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Брзајќи и без многу зборови го напуштив. Утредента тој секако требаше да замине на одмор некаде во Германија или кој знае каде, па така не се ни потрудив многу да се збогуваме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Забележав дека тој збор го употребувам наместо бездушниот – умирање, или безличниот – починување.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ме убедува. Без збор го правам тоа што го бара од мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се обидував да се сетам на сето тоа што ми го раскажуваше Игбал. Ги распрашував моите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)