На крајот ние ќе го направиме мислопрестапот буквално невозможен, зашто нема да постојат зборови низ кои би можел да се изрази.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Овој камен некогаш шеташе по овие ливади но молеше и кога беше жив: Љубеше да открива зборови низ пустошот, да ги лачи од песокот и низ голем порив да ги таложи врз себеси, да се скаменува.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
„Сакам да поразговарам со неа,“ рече Рајнер. Жената покажа на столчињата покрај масата, и ние седнавме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Му благодарам о, Боже, на морето што ќе остане да ја следи преселбата на моите зборови низ неизвесноста.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Плачам за вас ближни мои Барајќи го вистинскиот збор Низ сиви прашливи несоници.
„Век за самување“
од Веле Смилевски
(2012)
Сфати дека тешко ги метка зборовите низ устата кога стјуардесите му прозбореа на српски.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
„Вистина е“, започна тој, тешко преметкувајќи ги зборовите низ устата, полупијан, барајќи ги оние вистинските, политички неутрални, за да со нив да ги затскрие сите пцости што му се роеја во главата, „вистина е дека вековниот сон на Македонците беше да имаат сопствена држава – Македонија.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
“Што ќе ви е Гертруда?,” праша жената, шушкајќи ги зборовите низ штрбата вилица, и минувајќи со прстите, како со чешел, низ неколкуте прамени коса на проќелавената глава.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)