ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Имено, двата пристапа кон сликарството се упатени кон најдлабоките слоеви на човечката душа и одејќи сѐ повеќе од онаа страна на рационалноста покажуваат дека остварената ирационалност и парадокс можат да имаат зачетоци во други, не помалку длабоки типови на значења кои можат да ги ускладат и смират очигледните спротивности како што се животот и смртта; реалното и имагинарното; минатото и иднината.

Веројатно се работи за исти турски заемки кои се преземени и во другите балкански јазици? запраша Камилски.

Татко го убедуваше Камилски дека во секој збор има историја, скриени значења кои не застаруваат со текот на времето.

За тоа сведочат и големиот број турски заемки со различно значење кои биле преземени во јудеошпанскиот што се говорел во Македонија, но и во другите средини на Балканот.

Со денови не ја напушташе својата библиотека во потрага по интегралните значења кои му одминуваа од книга во книга.

Но тој не беше задоволен од можните синоними, верувајќи дека тој секогаш крие и нешто друго, со тешко дофатливо целосно значење.

Најчестите значења кои му се припишуваа на инаетот, според Камилски, беа: тврдоглавоста, гневот, лутината, упорноста, кавгата, каприцот, подивувањето и други.

Под таа синтагма ја подразбирам состојбата за која зборував на почетокот на овој оглед, а тоа е доживувањето на стварноста како вистинитост не спрема она што се опишува туку спрема значењата кои се сугерираат во описот.

Имено, во етимологијата на зборот Естуар (лат. Aestuarium), се содржат неколкуте значења кои фрапантно конгруираат со поетичките генералии на оваа книга: ...морска бара, лагуна или утока на големата река, а од друга страна Естуација – бранување на морето проследено со морски пени, кое во поетскиот (фигуративен) говор би било рамно на бурните страсти, немири и емотивни вриежи од кои се формираат поетските слики иманентни на романтичарско – симболистичкиот дискурс...

Во такви околности, не е некакво изненадување што многумина геј- (или протогеј-) субјекти им се опираат на приговорите од традиционалните кодови на мажественоста и женственоста или што гледаат штуро значење за себе во културните облици и активности кои таквите кодови ги обојуваат како традиционално мажествени или женствени.

Тие стандардни, стрејт-начини на доживување на светот подразбираат начини на чувствување, како и начини на реагирање на културните објекти и активности што се веќе кодирани за родот и за сексуалноста, начини на сопствено ориентирање во однос на сите констелации на меѓусебно поврзаните вредности што се одговорни за обојување на лицата, на однесувањата и на жанровите на дискурсот со густите општествени значења кои ги носат, значења што исто така се однесуваат – без разлика колку благо – на родот и на сексуалноста.

Средишниот дел на книгава му се посвети на исцртувањето на логичните врски меѓу неколку меѓусебно поврзани вредности што ги создаваат тие констелации и на показот како тие внесуваат обродени и сексуални значења во голем број елементи од културното поле – како тие структурираат една поширока поетика на културата во смисла на родот и на сексуалноста.

Во тој случај, може да заземат одредени стратегии на избегнување кои ќе им овозможат да ги избегнат општествените повици да го доживуваат светот на хетеросексуални и на хетеронормативни начини.

Софокле бездруго би бил исто така многу изненаден од значењата кои можеле во текот на вековите да ѝ се дадат на Антигона.

Ми се допаѓа да се сметам себеси за Советски уметник, но не ми се допаѓа врската со омаловажувачките значења кои историчарите му ги прилепуваат на тој термин.

Кејџ се обидува да нѐ увери како тој всушност “снима” извесни конфигурации и произведува објективни “фотографии” или “разгледници” на јазикот, но токму тука се покажува дека таа објективност е празна и дека јазикот е пред сѐ човечки артефакт, со структура и значење кои на тој начин не можат да се уловат.

Што всушност се промени во вашата перспектива како уметник?