ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Како и да е, Дерида мисли дека логоцентризмот е секогаш лош, со тоа имплицирајќи дека никаде не треба да остане и дека деконструктивистичките, нелогоцентрични гледишта секој би требало да ги усвои.

Сепак, кога станува збор за радиото, сегментацијата е мошне разнолика: искусните радиски луѓе велат дека има значајни разлики меѓу „клинците“ од 13-18 год. и оние од 18-25; понатаму постојат категории, шминкери, уметници, панкери, пчелки и „обични деца“!? 112 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

Со идеја до целта Веќе е класична изрека дека оние што се занимаваат со реклама мораат да научат, наместо со сачмарица, да гаѓаат со снајпер.

Една друга карактеристика заедничка за Дерида и за претходните филозофии и идеологии е заинтересираноста за универзализмот.

Тој е очигледен во мисионерскиот полет на христијанството, или во Виландовата изрека дека “само вистинскиот космополит може да биде добар граѓанин”,6 или во уверувањето дека науката и рационалноста се добри за сите култури и дека на крајот ќе надвладеат насекаде.

„Major selling idea“ (главната продажна идеја) така стана клучниот камен при конципирањето на мозаикот на огласната стратегија.

И покрај сите црнила и балкански премрежиња, Татко не престануваше да верува во овдешната изрека дека планина со планина не се сретнува, но човек со човека - да.

Таа ме изненадуваше постојано со своите писма: час ми пишуваше за некој збор од книгите, за некој настан од Македонија, поврзан со мојот живот и моето семејство во контекстот на актуелноста, час зафаќаше големи прашања од егзистенцијата, поттикната од читањето.

Во тие времиња кај нас постојано се цитираше една Титова изрека дека човекот е наше најголемо богатство и дека, тој е во средиштето на егзистенцијата. Времиња, обичаи...

Беше време кога се зборуваше на сите страни за крајот на книгата пред напливот на новите електронски медиуми.

Но тој кога се здоби со ореолот на тиранијата сѐ повеќе се оддалечуваше од народот опседнат од метафизичката идеја да се овековечи во историјата.

Позната е неговата изрека дека народот е како прашина која се движи како што тој ќе дувне.

Колку и да се тешевме со мајчината изрека дека заедничката несреќа е помала несреќа, на портата на нашата куќа тропаше сигурно смртта. Таа овој пат го повикуваше семејството, Козар маало.