именка (имн.) - на (предл.)

Големата уста на земјата ме прогонува Ѝ застанувам пред портите на Зборот Што ме проголтува Што ме именува Во именка на стравот.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Уште кога придавката ќе се споеше со именката на која најмногу ѝ прилега (како во паровите ’пулсирачка...хипотенуза’ или ’автоеротична...пирана’) глетката стануваше трогателна.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)